Depresja może sprawić, iż się rozstaniecie. Będziecie na skraju wytrzymałości, z poczuciem, iż całkowicie nie pasujecie do siebie. I co najgorsze kompletnie możecie nie mieć poczucia, iż to z jej powodu. Choroba ta obrzydzi ci partnera, a jemu będzie syczeć do ucha, iż nikt nie jest dla niego wystarczająco dobry, iż lepiej, żeby był sam. On i cały świat gdzieś obok. A potem pozostanie już tylko świat, bez niego.
Depresja jest jedną z tych ciemnych mocy, które wkraczają w życie bez ostrzeżenia. Nie tylko niszczy osobę, która z jej powodu choruje, ale także jej bliskich, którzy nie bardzo wiedzą, jak pomóc…Na początku trzeba bowiem wiedzieć, iż druga osoba jest chora na depresją, a to nie zawsze jest takie oczywiste. Zwłaszcza w przypadku mężczyzn, którzy depresję mogą manifestować nie smutkiem i wycofaniem, ale rozdrażnieniem i gwałtownością a także popełnianiem dziwnych (często niewybaczalnych) błędów.
Jak wesprzeć partnera zmagającego się z depresją?Jak objawia się depresja u mężczyzn?
Depresja u mężczyzn może być manifestowana na wiele różnych sposobów. Często w taki sposób, iż nie wzbudza podejrzeń. Może mieć twarz gwałtowności, drażliwości i złości. Być agresywna i dominująca, a jednocześnie mieć dużo wspólnego ze stereotypowo postrzeganą siłą. Mężczyzna niekoniecznie się wycofuje, zamyka w sobie i jest smutny, czasami działa we wzmożony sposób, jest gwałtowny, aktywny i nieustępliwy. Zmienia się w takim kierunku, iż trudno zrozumieć źródło tej życiowej rewolucji.
Może gwałtownie tyć lub chudnąć, dłużej spać lub cierpieć na bezsenność. Może mieć problemy z koncentracją i pamięcią, bóle głowy, brzucha, pleców, mięśni. Najczęściej ma kłopoty w łóżku, z gotowością i spełnieniem, wycofuje się z życia rodzinnego, unika spotkań, przyjaciół. Sam się izoluje. Niekiedy również ucieka od pracy. Bywa jednak i tak, iż to praca chwilowo staje się jego lekiem i wybawieniem.
Chory staje się pracoholikiem, zadania zawodowe są dla niego formą ucieczki, sposobem na niemyślenie i nieodczuwanie. Mężczyzna może też znieczulać się alkoholem lub innymi używkami. Niekiedy sprawia wrażenie nieobecnego. Mimo iż jest, to tak naprawdę jakby go nie było. Jego zachowanie może być pozbawione sensu, niezrozumiałe, zwłaszcza przez ludzi patrzących z boku.
Zrozumienie
Problem z męską depresją jest taki, iż często jest ona niediagnozowana. Nie tylko przez specjalistę, ale również otoczenie. Dlatego mężczyzna mający problem rzadko dostaje pomoc, jego odmienne zachowanie przypisuje się jego złym wyborom, zagubieniu, złemu charakterowi, itd. Nie patrzy się na to, co się dzieje, jako na chorobę….. Gdyby bowiem mężczyzna miał szansę na to, mógłby otrzymać pomoc. Do tego potrzebne jest jednak zrozumienie, co adekwatnie się dzieje…a tego zwyczajnie nie ma.
Wielu mężczyzn z depresją zachowuje się patologicznie. Tak, jakby na wszystkim, co było dotąd ważne, przestało im zależeć. Stają się agresywni, nieprzewidywalni, wybuchowi, ranią bliskie osoby, robią rzeczy, których należałoby się wstydzić. Nie są sobą…Jednak najbliższa im osoba, ta, która słyszy zbyt wiele, doświadcza przykrości i to dzień po dniu rzadko potrafi dojrzeć w sytuacji coś niepokojącego na tyle, by widzieć w dziwnym zachowaniu chorobę.
Najczęściej zamiast tego obwinia kogoś, kogo kocha i…świadomie lub nie odkochuje się. Zaczyna się, co zrozumiałe, irytować, dystansować, stawiać granice. Jest asertywna, nie pozwala, żeby ktokolwiek ją w taki sposób traktował.
Mężczyzna, który w danej chwili potrzebuje pomocy, bardzo często pozostaje sam. Ze swoimi czarnymi myślami, beznadzieją, nierzadko z nałogiem. Zapada się w sobie coraz bardziej i niestety coraz częściej decyduje się na ryzykowne zachowania. Często targa się na życie i jak pokazują statystyki najczęściej robi to skutecznie. Zanim jednak sięgnie po ostateczne rozwiązanie zwykle podświadomie zadba o to, żeby nikt mu nie pomógł, w konsekwencji w momencie próby jest całkowicie sam. Sam do tego doprowadza (wie o tym), dlatego koniec końców już nie ma w sobie ani grama współczucia dla siebie samego. Rozwalił sobie życie, czas zatem się pożegnać.
Gdyby mężczyzna wiedział, iż właśnie mierzy się z najgroźniejszą chorobą, miałby szansę. Gdyby wiedziało o niej jego otoczenie, ta historia mogłaby się całkowicie inaczej skończyć.
Ucieczka
Pomoc mężczyźnie w depresji nie jest prosta. Najczęściej dlatego, iż mężczyzna ucieka przed tym, co przeżywa. Widzi siebie i świat w sposób zniekształcony.
Nauczony nie pochylać się nad swoimi uczuciami, nie umie ich nazywać, ani tym bardziej ich rozpoznawać. Na swój sposób stara się sobie poradzić. To, co się z nim dzieje to znane mechanizmy obronne. Mężczyzna ucieka w pracę, sport, postanawia „żyć”, decydując się na ryzykowne zachowania. W depresji może robić naprawdę dziwne rzeczy, w tym zdradzać…co dla wielu kobiet jest jednoznacznym dowodem na to, iż relacji nie ma.
Oczywiście nie każdy mężczyzna w depresji zdradza. Sama choroba nie każe mężczyźnie skakać na bok. To coś innego – depresja tak zmienia sposób patrzenia na świat i zaburza komunikację, iż coś, co dla zdrowej osoby byłoby nie do pomyślenia, dla osoby chorej staje się sposobem ucieczki od bólu.
Mężczyzna w depresji sam sobie szkodzi, sam się rani. Wszystko co robi najczęściej oddziela go od świata, który kocha. Jego niska samoocena i ucieczka od cierpienia pchają go w ramiona innych kobiet, motywują do hazardu, wydawania pieniędzy w sposób nielogiczny, itd. Nie można oczekiwać, iż ktokolwiek to zrozumie. Dlatego depresja jest tak niebezpieczna i tak często doprowadza nie tylko do problemów osoby, która na nią choruje, ale całego jej otoczenia.
Jak pomóc mężczyźnie w depresji?
Jak zatem pomóc? Na pewno wziąć pod uwagę, iż dziwne zachowania mężczyzny nie muszą być jego wyborem. Mogą być objawem choroby. jeżeli on nagle zaczyna się w niespotykany sposób zachowywać, być może warto byłoby udać się do psychologa.
Należałoby rozumieć, iż mamy do czynienia z chorobą. To właśnie ona zaburza komunikację i zniekształca obraz świata. Rozmawiając z osobą w depresji, powinniśmy mieć tego świadomość.
Na początku ważne jest trwanie, bycie obok, niekoniecznie mówienie, ale milczenie, bez oceniania i na siłę szukania rozwiązań. Już samo bycie i trwanie „mimo wszystko” pokazuje, iż druga osoba nie jest sama, iż jest ktoś, kto jej pomoże. Do tego naprawdę nie potrzeba wielkich słów. najważniejsze są gesty.
Czasami to proste. Ugotujcie coś razem, idźcie na spacer…Innym razem wyzwaniem jest samo bycie razem.
Oprócz bycia, ważne jest słuchanie – bez przerywania, bez potrzeby poprawiania, wskazywania rozwiązań. Słuchanie bez oceniania jest naprawdę istotne. Nie wchodź jednak w rolę terapeutki, pomóż mężczyźnie podjąć decyzję o poszukaniu profesjonalnej pomocy. Sama też się na nią zdecyduj. Jako bliska chorującego na depresję też najpewniej potrzebujesz pomocy.
Nie stawiaj jednak sprawy na ostrzu noża. Osoba w depresji nie potrzebuje szantażu, manipulacji, dla niej wysiłkiem jest być z drugim człowiekiem. Stawianie żądań i brak cierpliwości to niestety prosta droga do izolacji…i dalszej ucieczki.
Podczas udzielania wsparcia mężczyźnie pamiętaj, iż on nie jest sobą, to choroba zmieniła wasze życie. Nie wystarczy jej odrzucić, powiedzieć, iż jej się nie chce. Mężczyzna w depresji chciałby funkcjonować inaczej, ale zwyczajnie nie jest w stanie. Oskarżenia, naciskanie czy wymówki nie pomagają, przeciwnie sprawiają, iż druga osoba popada w coraz większe poczucie beznadziei i przekonanie, iż sama jest wszystkiemu winna, iż jak zniknie…to wszystkim będzie żyło się lepiej.
Nie rezygnuj
To, co najważniejsze to cierpliwość. Ona pozwala przetrwać najtrudniejsze chwile. Jednak cierpliwość spokojna, połączona z obecnością i brakiem presji…. Odrzucająca obrażanie się, czy wypominanie mężczyźnie jego słabości.
To obecność bez oczekiwań. Piszesz sms, ale nie oczekujesz odpowiedzi. Jesteś, ale nie naciskasz, iż za byciem na iść coś jeszcze. Motywujesz do podjęcia leczenia, ale z szacunkiem do drugiego człowieka. To, co kobieta może zrobić to nie rezygnować z mężczyzny. Wzmocnić siebie, poszukać dla siebie pomocy, zrozumieć, iż walka może być długa…Mężczyźni często ukrywają swoje problemy, to naprawdę wiele znaczy, gdy bliska osoba po prostu wie, a potem gdy już wie, to jest i nie znika…
