Pomyliłam się co do niej. I nigdy bym nie pomyślała, iż jednym z największych błędów w moim życiu okaże się…
Czasem los uderza w najbardziej czułe miejsce — nie po to, by złamać, ale by otworzyć oczy. Tak właśnie stało się ze mną. I nigdy bym nie przypuszczała, iż jedną z największych pomyłek mojego życia będzie mój stosunek do kobiety, którą mój syn wybrał na żonę.
Doskonale pamiętam ten dzień, gdy Antoni, mój jedyny syn, oznajmił:
— Mamo, dziś przyprowadzę do ciebie moją dziewczynę. Poznasz ją.
Miałam wtedy sześćdziesiąt jeden lat. On był już dorosły, trzydzieści dwa lata — wiek, gdy mężczyźnie pora zakładać rodzinę. choćby się ucieszyłam. Pomyślałam: no wreszcie! A potem ona weszła do mojego mieszkania. I ledwo powstrzymałam się, by nie wybuchnąć. A przecież zawsze byłam kobietą, która choćby w młodości nie owijała w bawełnę, ale starała się panować nad sobą.
Tę dziewczynę poznałam od razu. Dagmara. Mieszkała niedaleko domu mojej nieżyjącej matki w Toruniu. I doskonale wiedziałam, kim jest i skąd pochodzi. Jej rodzina to pokoleniowi alkoholicy. Ojciec już w młodości trafiał do izby wytrzeźwień, matka piła od rana do nocy. Widziałam ten brud, te krzyki, tych ludzi zawsze zaniedbanych. I gdy weszła do mojego domu, zadbanego, z białymi firankami i zapachem czystości, wszystko we mnie się ścisnęło. Jak człowiek z takiego środowiska może być godną żoną mojego syna? Nie wierzyłam w to. Ani trochę.
Antoni, widząc mój wzrok, od razu wszystko zrozumiał. Odciągnął mnie do kuchni i powiedział:
— Mamo, jeżeli powiesz jej choć jedno słowo krytyki — przestanę z tobą rozmawiać. To mój wybór i musisz to uszanować.
Zamilkłam. Bo wiedziałam, iż nie rzuca słów na wiatr. Poszedł w ojca — uparty jak osioł. Jego tato od dwudziestu lat nie odzywał się do własnej siostry po jednej kłótni. Więc przygryzłam język i przyjęłam zasady gry.
Dagmara mieszkała z nami i Antonim około dwóch miesięcy. Nie mówiłam jej nic wprost, ale swoim zachowaniem dawałam do znania — jesteś tu niechciana. Drażniło mnie wszystko: jak gotowała, jak sprzątała, jak choćby nalewała herbatę. Gotować nie umiała wcale — zupa była jak kleik, mięso przypalone, naczynia wiecznie niedomyte. Byłam pewna, iż tylko wczepiła się w mojego syna jak w jedyną szansę wyrwania się z biedy i brudu. On miał dwa dyplomy, stabilną pracę, perspektywy. A ona — nic.
Potem Antoni kupił mieszkanie na kredyt i się wyprowadził. Odetchnęłam z ulgą. Niech tam sobie gospodaruje, jak chce. Nie zapraszali mnie, a ja sama nie garnęłam się do wizyt. Widywaliśmy się tylko na święta, najczęściej w kawiarni — niby dlatego, iż Dagmara nie umie przyjąć gości w domu. No tak — przecież choćby toastu nie potrafi powiedzieć, a co dopiero stół nakryć.
Minęły trzy lata. Pobrali się, znaleźli pracę, żyli swoim życiem. Nie ingerowałam. Antoni często wyjeżdżał służbowo, a z Dagmarą prawie nie rozmawiałam. Wszystko było poukładane — na dystans.
Aż pewnego dnia złapał mnie taki ból w plecach, iż nie mogłam ani usiąść, ani wstać. Wezwałam lekarza, zrobili zastrzyk, kazali leżeć — żadnego wysiłku. A syn właśnie wyjechał do Poznania — praca. Przygotowałam się na znoszenie bólu w samotności.
Ale drugiego dnia zadzwonił telefon.
— Pani Krystyno, dzień dobry. To Dagmara. Wpadnę dziś do pani, dobrze? Antoni zostawił mi klucz. Coś pani przynieść? Po drodze wstąpię do sklepu.
Byłam w szoku. Przyszła — przyniosła zupę, pomogła mi wstać, posprzątała, zmieniła pościel, umyła podłogę. Następnego dnia — znowu. I tak codziennie. Jakbym była jej matką, nie teściową, która przez lata patrzyła na nią z pogardą.
W pewnym momencie nie wytrzymałam. Rozpłakałam się. Stała przy zlewie, myła naczynia, a ja — szlochałam.
— Wybacz mi, Dagmaro — tylko tyle zdołałam wyszeptać.
Odwróciła się, wycierała ręce, podeszła, przytuliła.
— Wszystko w porządku. Ważne, iż pani zdrowieje.
Wtedy zrozumiałam: pomyliłam się. Głęboko i strasznie. Sądziłam po rodzinie, po przeszłości, po domysłach. A przede mną stała prawdziwa kobieta. Czuła. Wierna. Cierpliwa. Po raz pierwszy nie bałam się o swoich przyszłych wnuków. Bo będą mieli prawdziwą matkę.
I wiecie co? Może właśnie potrzebowałam tej chorej pleców, by w końcu wyprostować własną duszę. Żeby spojrzeć na Dagmarę po ludzku. Nie jak na „córkę alkoholików”, ale na tę, która stała się dla mnie córką, gdy choćby o to nie prosiłam. I jestem jej wdzięczna. I życiu — za to, iż dało mi tę szansę. Oczyścić się z uprzedzeń. I przyjąć. Prawdziwego człowieka.
