Pomyliłam się co do niej. I nigdy bym nie pomyślała, iż jednym z największych błędów w moim życiu okaże się…
Czasem los uderza w najmocniejszy punkt – nie po to, by nas złamać, ale by otworzyć nam oczy. Tak właśnie stało się ze mną. Nigdy nie przypuszczałam, iż moim największym przewinieniem będzie sposób, w jaki traktowałam kobietę, którą mój syn wybrał na żonę.
Doskonale pamiętam tamten dzień, gdy Bartek, mój jedyny syn, oznajmił:
– Mamo, przyprowadzę dziś do ciebie moją dziewczynę. Poznasz ją.
Miałam wtedy sześćdziesiąt jeden lat. On był już dorosły, trzydzieści dwa lata – wiek, gdy mężczyźnie najwyższa pora założyć rodzinę. choćby się ucieszyłam. Myślałam: no wreszcie! A potem weszła do mojego mieszkania. Ledwo powstrzymałam się, by nie wybuchnąć. A przecież jestem kobietą, która choćby za młodu nie miała zwyczaju chować języka do kieszeni. Ale starałam się panować nad sobą.
Tę dziewczynę poznałam od razu. Kinga. Mieszkała niedaleko domu mojej nieżyjącej matki w Białymstoku. Doskonale wiedziałam, kim jest i skąd pochodzi. Jej rodzina to pokoleniowi alkoholicy. Ojciec już za młodu regularnie lądował w izbie wytrzeźwień, matka piła od rana do nocy. Widziałam ten brud, te krzyki, ich wiecznie zaniedbany wygląd. Gdy wkroczyła do mojego domu – wypielęgnowanego, z białymi firankami i zapachem czystości – poczułam, jak coś ściska mnie w środku. Jak człowiek z takiego środowiska może stać się godną żoną mojego syna? Nie wierzyłam w to. Ani trochę.
Bartek, widząc mój wzrok, od razu wszystko zrozumiał. Pociągnął mnie do kuchni i powiedział:
– Mamo, jeżeli powiesz jej choć jedno słowo w złą stronę – przestanę się z tobą kontaktować. To mój wybór i musisz go uszanować.
Zamilkłam. Bo wiedziałam, iż nie rzuca słów na wiatr. Jest uparty, zupełnie jak jego ojciec. Mój mąż przez dwadzieścia lat nie odzywał się do własnej siostry po jednej kłótni. Więc przygryzłam język i przyjęłam zasady gry.
Kinga mieszkała z Bartkiem u mnie prawie dwa miesiące. Nie powiedziałam jej nic wprost, ale moim zachowaniem dawałam do zrozumienia: jesteś tu niechciana. Drażniło mnie wszystko: sposób, w jaki gotowała, sprzątała, choćby nalewała herbatę. Gotować nie umiała wcale – zupa była jak kleik, mięso przypalone, naczynia wiecznie niedomyte. Byłam pewna, iż wczepiła się w mojego syna jak w jedyną szansę wyrwania się z biedy i brudu. On miał dwa dyplomy, stabilną pracę, perspektywy. A ona – nic.
Potem Bartek wziął kredyt i kupił mieszkanie. Odetchnęłam z ulgą. Niech sobie sama gospodaruje, jak chce. Nie zapraszali mnie w gości, a ja nie narzucałam się. Widywaliśmy się tylko świątecznie, najczęściej w kawiarni – podobno dlatego, iż Kinga nie potrafi przyjąć gości w domu. I to nie dziwi – choćby toastu nie umiała wygłosić, co dopiero mówić o nakryciu stołu.
Minęły trzy lata. Wzięli ślub, ustatkowali się, żyli własnym życiem. Nie wtrącałam się. Bartek często wyjeżdżał służbowo, a z Kingą prawie nie rozmawiałam. Wszystko toczyło się spokojnie – na dystans.
Aż pewnego dnia złapał mnie ostry ból pleców. Tak silny, iż nie mogłam choćby wstać z łóżka. Wezwałam lekarza, dostałam zastrzyk i zalecenie: ścisły wypoczynek, zero wysiłku. A syn akurat wyjechał do Gdańska – służbowo. Przygotowałam się, iż będę znosić cierpienie w samotności.
Ale drugiego dnia zadzwonił telefon.
– Pani Danuto, dzień dobry. Tu Kinga. Wpadnę dziś do pani, dobrze? Mam klucze, Bartek zostawił. Przyniosę coś po drodze? Wstąpię do sklepu.
Byłam w szoku. Przyszła – przyniosła zupę, pomogła wstać, posprzątała, zmieniła pościel, umyła podłogę. Nazajutrz znowu. I tak codziennie. Jakby to była jej matka, a nie teściowa, która latami patrzyła na nią z pogardą.
W pewnym momencie nie wytrzymałam. Rozpłakałam się. Ona stała przy zlewie, myła naczynia, a ja szlochałam.
– Przepraszam cię, Kinga – ledwo wydusiłam.
OdpOdwróciła się, wycierała ręce w ściereczkę, a w jej oczach nie było śladu urazy, tylko cicha, wyrozumiała dobroć.
