Rodzina w gościnie: jak moja uprzejmość doprowadziła do skandalu
Czasami dobre serce to nie błogosławieństwo, tylko prawdziwa pułapka. Zwłaszcza gdy w pobliżu są „bliscy”, dla których sumienie to coś w rodzaju walizki – zawsze gotowej do wypakowania w najmniej odpowiednim momencie.
Zawsze byłam osobą bezkonfliktową. Nie lubiłam kłótni, nie umiałam mówić „nie” i starałam się wszystkim dogodzić. Zwłaszcza rodzinie. Choć większość z nich to nie najbliżsi krewni. Ale u nas przecież „rodzina to świętość”.
Mieszkają we wsi pod Lublinem. Kiedy kończą się prace w polu, cała gromada pakuje się i wyrusza do miasta. I jakby na mocy cichego porozumienia, co roku to właśnie moje mieszkanie staje się ich „bazą wypadową”. U innych krewnych piją tylko herbatę, ale śpią – zawsze u mnie.
Znosiłam to. Milczałam. Myślałam – no cóż, parę dni. A potem znowu praca, spokój, swoja rutyna.
Ale tego roku po prostu mnie zaskoczyli.
Pewnego pięknego czerwcowego dnia rodzina zjawiła się u mnie… na trzy miesiące.
— My chyba nie przeszkadzamy? — zaśmiał się wujek, wnosząc do przedpokoju dwa wypchane torby i materac.
— A co z działką? — spróbowałam delikatnie zapytać.
— Odpoczniemy i bez niej. Przyjechaliśmy do ciebie, na miejskie powietrze. Odpoczniemy od wsi, a twoim dzieciom i naszym dobrze będzie się razem pobawić — wyjaśniła ciocia, choćby nie zdejmując butów.
Jakbym była nie człowiekiem, tylko jakimś ośrodkiem wczasowym. Tyle iż bezpłatnym, z darmowym wyżywieniem i serdecznym przyjęciem.
No dobrze, tydzień – jeszcze pół biedy. Ale trzy miesiące!
A my z mężem, swoją drogą, mieliśmy zaplanowane wakacje. Morze, cisza, słońce. Wszystko już zarezerwowane. choćby walizki spakowane.
Kiedy spróbowałam delikatnie dać do zrozumienia, iż wyjeżdżamy i iż może powinni pomyśleć o powrocie do siebie, rozpętała się prawdziwa gościnna burza.
— Egoistka z ciebie, Kasia! — krzyknął wujek. — Tylko o sobie myślisz! Jeszcze choćby nie byliśmy w parku, nie zrobiliśmy wszystkiego, co zaplanowaliśmy, a ty już nas wyrzucasz! Mogłabyś przełożyć swoje wakacje – na jesień, na przykład!
Ciocia burknęła coś pod nosem i poszła do kuchni, trzaskając drzwiczkami szafek. Dzieci zaczęły marudzić. W mieszkaniu zawisło napięcie, jak przed burzą. Ale wiedziałam – jeżeli teraz się nie postawię, to i Sylwestra będą świętować u mnie.
— Wybaczcie, ale jednak jedziemy — powiedziałam stanowczo. — Jesteście dorośli, poradzicie sobie.
Najpierw zapanowała cisza. Potem zaczęło się obraźliwe pakowanie: zbierali torby, myli naczynia z przesadną złością, głośno szeptali między sobą. Wychodząc, zabrali pół zawartości lodówki.
— No, gościnność… — rzuciła ciocia, choćby na mnie nie patrząc.
Drzwi zatrzasnęły się. I nastała… cisza. Taka rzadka, taka słodka. Usiadłam na kanapie, zmęczona przytuliłam poduszkę i po raz pierwszy od tygodni odetchnęłam z ulgą.
Tak, nie czuję się dobrze z tą sytuacją. Nie chciałam kłótni. Nie chciałam nikogo urazić. Ale gdzie była granica? Kiedy moja uprzejmość przestała być dobrocią, a stała się ciężarem?
Teraz już wiem: pomagać – można. Przyjmować – też. Ale pozwalać, żeby ktoś wchodził na głowę – nigdy.
