Słysząc rozmowę ojca z narzeczonym, panna młoda uciekła ze ślubu
Czasem wystarczy jedno zdanie, jedno przypadkowe słowo, by świat, który budowałaś latami, runął w mgnieniu oka. Tak właśnie stało się ze mną. Wciąż nie wierzę, iż to wydarzyło się naprawdę, a nie w jakimś serialu.
Mam na imię Kasia, a jeszcze kilka dni temu byłam narzeczoną. Szczęśliwą, zakochaną, oczekującą najważniejszego i najpiękniejszego rozdziału mojego życia. Spotykaliśmy się z Wojtkiem prawie trzy lata. Nie mogę powiedzieć, iż wszystko było idealne, ale kto ma idealnie? Byliśmy jak dwie połówki — kłóciliśmy się, godziliśmy, marzyliśmy. A kiedy zaszłam w ciążę, Wojtek nie uciekł, jak niektórzy, nie zaczął się wykręcać ani ukrywać za obietnicami. Oświadczył się, a my zaczęliśmy przygotowania do ślubu. Wszystko było jak we śnie.
Suknię wybierałam długo, z drżeniem rąk dotykając koronki. Restauracja, menu, muzyka — wszystko dopracowane w najmniejszych detalach. Mama płakała ze szczęścia, a tata… Tata był małomówny, myślałam, iż to z nerwów. Tego dnia wstałam wcześnie, patrzyłam w lustro i nie mogłam uwierzyć — oto moja baśń.
Wzięliśmy ślub w urzędzie stanu cywilnego, wszyscy szczęśliwie klaskali, krzyczeli „Gorzko!”. A potem zaczął się bankiet w drogim lokalu w centrum Warszawy. Głośna muzyka, toasty, tańce. Wszyscy się bawili. Wszyscy — oprócz mnie.
Około godzinę po rozpoczęciu przyjęcia wyszłam na zewnątrz, żeby się przewietrzyć. I zupełnie przypadkiem stałam się świadkiem rozmowy, która wszystko wywróciła do góry nogami. Tata stał z Wojtkiem, palili za rogiem. Nie zamierzałam podsłuchiwać, ale słysząc głos ojca, zatrzymałam się.
„Też kiedyś dałem się złapać” — mówił z uśmiechem — „twoja matka wystarała się o ślub z zaskoczenia. Ani miłości, ani szczęścia. Tylko wieczne poczucie obowiązku. Niepotrzebnie to zaczynałeś, Wojtek. Ona, podobnie jak matka, tylko życie ci zmarnuje. I sobie, i tobie”.
Zamarłam. Nie wiem, jak stawiałam kroki. Nie mogłam uwierzyć. To nie był tylko cios. To była zdrada, która przyszła z dwóch stron jednocześnie. Mój ojciec, którego uwielbiałam, który był dla mnie wzorem rodziny, mężczyzna, któremu ufałam bardziej niż komukolwiek. I mój narzeczony. Nie zaprzeczył. Po prostu milczał i kiwał głową. Wiedział. Oboje wiedzieli. I nikt się nie zatrzymał, nikt nie żałował, iż powiedzieli to na głos.
Uciekłam. Bez wyjaśnienia. Bez oglądania się za siebie. Po prostu poszłam, gdzie mnie oczy poniosą. Nie płakałam — szlochałam. Trzęsłam się. Wszystko wewnątrz ściskało się z bólu. Nie było ani domu, ani rodziny, ani miłości. Wszystko stało się obce, brudne, złudne. Myślałam, iż moja rodzina to wzór. Okazało się, iż żyłam w iluzji.
Zniknęłam. Wróciłam do domu dopiero po dwóch dniach. Z nikim nie rozmawiałam. Bez słowa położyłam na stole ojca kluczyki od samochodu, który mi podarował. Potem zadzwoniłam do Wojtka. Powiedziałam mu jedno: „Dziś składam pozew o rozwód. Już nie jesteśmy małżeństwem”. Najpierw nie uwierzył, zaczął krzyczeć, błagać, tłumaczyć się. ale wszystko było już skończone. Wymazałam go.
Tak, to trudne. Ale może to właśnie ta prawda mnie uratowała. Bo gdybym nie usłyszała tej rozmowy — żyłabym w kłamstwie, budując przyszłość z człowiekiem, który od początku nie chciał tego życia. Który postrzegał mnie jako obowiązek, jako błąd.
Teraz jestem sama. Ze szramą na sercu i dzieckiem pod sercem. Ale jestem wolna. I nigdy więcej nie pozwolę się zdradzić. Czasem lepiej uciec ze ślubu, niż spędzić całe życie w cudzym kłamstwie.
