Marta siedziała w salonie, wpatrzona w telewizor, gdzie przewijały się nudne programy. Oczy same się zamknęły i zaczęła drzemać. Obudziło ją nieśmiałe pukanie do drzwi. Zerwała się z kanapy, poprawiając szlafrok, i podeszła do wyjścia.
— Już idę! — zawołała.
W judaszu stała nieznajoma. Młoda kobieta, zmieszana, z rumieńcem na policzkach i brązowymi oczami.
— Dzień dobry… Czy pani to Marta Nowak?
— Tak, to ja. A ty do mnie? Wejdź, skoro przyszłaś.
Gościnka przekroczyła próg, rozglądając się po przedpokoju.
— Ja… muszę z panią porozmawiać…
— Nie krępuj się, chodź do kuchni, herbatę zaparzymy. A tam mi powiesz, co cię sprowadza.
Kobieta cieszyła się każdym towarzystwem — córka, Kinga, wychodziła wcześnie, wracała późno, i coraz częściej Marta czuła, jak przytłacza ją samotność.
Podczas gdy czajnik się gotował, Marta gorączkowo rozkładała ciastka i cukierki, nieustannie spoglądając na dziewczynę.
— A jak masz na imię?
— Liliana. Można po prostu Lila.
— Piękne imię — uśmiechnęła się Marta, stawiając przed gością filiżankę. — Całe życie pracowałam na poczcie. Chodziłam po osiedlu z ciężką torbą. Gazety, listy, telegramy. Ludzie czekali, cieszyli się. Czasem płakali. Bywały i złe wieści… Ale zawsze je niosłam z szacunkiem. Teraz nogi odmawiają posłuszeństwa. Prawie nie wychodzę.
Lila słuchała, nie przerywając. Tylko jej ręce drżały, a filiżanka lekko zadzwoniła o spodek. Gdy Marta zapytała, po co przyszła, dziewczyna w końcu się odezwała:
— Przyjechałam z daleka. Z drugiego końca Polski. Musiałam zobaczyć waszą córkę. Kingę. Bo… ja jestem jej córką. A pani moją babcią.
Marta zastygła. Jej oczy zabłysły, ale głos pozostał spokojny:
— Dziewczynko, chyba się pomyliłaś. Kinga mieszka ze mną. Nie mogłabym nie wiedzieć…
Lila spuściła wzrok.
— To było dawno. Kiedy wyjechała po studiach do innego miasta do pracy. Wtedy… zakochała się. Nazywał się Krzysztof. To było poważne. Mieli się pobrać. Ale… przed ślubem zginął. Wypadek.
U Kingi zaczęły się przedwczesne porody… babcia — matka Krzysztofa — była przy niej. Kinga straciła przytomność. A rano przekonano ją, iż dziecko nie żyje.
Tylko iż dziewczynkę — mnie — zabrali. Babcia Krzysztofa zabrała mnie do siebie. Chciała, żeby choć cząstka syna została przy niej. Dopiero gdy miałam szesnaście lat, poznałam prawdę. I teraz przyjechałam… żeby spojrzeć w oczy mojej mamie. Powiedzieć jej, iż żyję.
Marta siedziała nieruchomo. Potem wstała i mocno przytuliła Lilę.
— Boże… ile musiałaś przejść… A Kinga? Ona nie wie… Wyjechała dziś do wsi z siostrą. Wróci za trzy dni. Zostań. Błagam cię, zostań.
Lila jednak pokręciła głową.
— Mam bilet. Muszę być przy babci. Jest bardzo chora. Nie można jej zostawić samej. Ale… proszę, powiedzcie mamie.
Pożegnanie było gorzkie. Lila wyszła, zostawiając w domu Marty żywy ból. Kobieta patrzyła w okno, aż tamta zniknęła za zakrętem. I wtedy — odgłos samochodu. Kinga wróciła. Z narzeczonym i siostrą.
— Mamo — powiedziała radośnie. — To jest Wojtek. Oświadczył się. Zgodziłam się.
Marta zbladła. Jej ręce drżały. Agnieszka przyniosła wody.
— Usiądź — powiedziała stanowczo do Kingi. — Musisz to usłyszeć.
I Marta opowiedziała wszystko. Do ostatniej łzy.
Pół godziny później pędzili na dworzec. Zdążyli w ostatniej chwili.
Na peronie Kinga zobaczyła ją — córkę. Swoją córkę.
Rzuciły się sobie w ramiona. Milczały, płakały, szeptały słowa, które gromadziły się w sercach przez prawie dwadzieścia lat.
— Przyjadę po ciebie, słyszysz? — powtarzała Kinga, idąc wzdłuż wagonu. — Przyjadę. Nigdy już nie będziesz sama.
Trzy tygodnie później Kinga pojechała po nią. Babcia Krzysztofa, ta, która zabrała jej dziecko, klęczała. Ale Kinga nie pozwoliła. Spojrzała na tę krucha kobietę ze współczuciem. I w myślach — wybaczyła. Nie dla niej. Dla siebie. Dla Lili.
Od tamtej pory Lila mieszka z matką. Zbudowali spokojny, ciepły dom. Wojtek stał się dla niej ojcem. Czasem nazywa go po imieniu. Czasem — „tato”.
…I może nie ma większego cudu niż szansa odnaleźć dom. Odnaleźć matkę. Odnaleźć siebie.
