Echo porzuconego dzieciństwa: rana, która nie goi się nigdy
W piątej klasie Kinga złamała nogę i trafiła do szpitala. Ból i strach ustępowały przed nadzieją: może teraz ojciec w końcu przyjdzie, przyniesie cukierki, przytuli? Matka siedziała przy łóżku, ale jej oczy były puste, a serce – zamknięte. Na prośbę córki, Weronika zadzwoniła do Marka, ale on się nie pojawił. Okazało się, iż wybierał się na wakacje z nową ukochaną i nie zamierzał zmieniać planów dla „starej” rodziny. Kinga, leżąc w szpitalnej sali, po raz pierwszy poczuła, iż nikomu nie jest potrzebna.
Okres nastoletni stał się dla niej czasem buntu. Kinga sprzeciwiała się wszystkiemu: odmawiała nauki, uciekała z domu, kłóciła się z matką i babcią. Weronika w takich chwilach milcząco wychodziła do swojego pokoju, jej twarz pozostawała kamienna. Babcia, już starsza i słaba, miotała się między nimi, próbując pogodzić, ale siły ją opuszczały. To właśnie ona kupiła Kindze sukienkę na studniówkę – najpiękniejszą, jaką znalazła. ale uroczystość nie przyniosła radości: ojciec po raz kolejny zignorował zaproszenie, choćby nie raczył odpowiedzieć.
Kinga wybrała zawód na chybił trafił – pierwszą darmową opcję, bo na płatne studia rodziny nie było stać. Pewnego dnia, zebrawszy się na odwagę, zadzwoniła do ojca. Jego słowa: „Ty i matka macie swoje życie, ja mam swoje. Daj mi już spokój!” – uderzyły jak policzek. Nikomu o tej rozmowie nie powiedziała. Schowała się w miejskim parku i wypłakała pół dnia, ukrywając się przed wścibskimi spojrzeniami. Ból odrzucenia, zmieszany z dumą, toczył ją od środka jak trucizna.
Po ukończeniu nauki Kinga znalazła pracę i poznała Piotra – dobrego, pewnego siebie mężczyznę, za którego postanowiła wyjść za mąż. Przygotowując się do ślubu, rodzice Piotra nalegali, by zaprosić ojca Kingi, Jerzego Kowalskiego. Wstyd jej było przyznać, iż nie przyjdzie – po prostu dlatego, iż nie chce. Aby jednak nie psuć uroczystości, razem z Piotrem zawieźli zaproszenie Jerzemu i jego żonie.
Spotkanie było chłodne. Jerzy spieszył się na spotkanie biznesowe i ledwo raczył spojrzeć na córkę i jej narzeczonego. Wrzuciwszy zaproszenie do schowka w samochodzie, pośpiesznie otworzył drzwi swojej małżonce – eleganckiej kobiecie w drogiej sukni, która minęła ich z wyższością, skinąwszy im głową. choćby nie zapytała, po co przyszli, wyraźnie spiesząc się na kolejne towarzyskie wydarzenie.
Na ślubie rolę ojca Kingi pełnił wujek, brat matki. Jerzy nie przesłał ani życzeń, ani wyjaśnień. Kinga wiedziała, iż szanse na jego pojawienie się są zerowe, ale gdzieś głęboko wciąż tliła się nadzieja. Zgasła ona tego dnia, gdy Kinga, w białej sukni, zrozumiała, iż ojciec ostatecznie wymazał ją ze swojego życia.
Młoda para zaczęła budować własną przyszłość. Kupili dom, pracowali, pielęgnowali marzenia. Kinga, pozbawiona rodzicielskiej miłości, lgnęła do rodziny Piotra, która stała się dla niej prawdziwym domem. Kontakt z matką pozostawał formalny – Weronika nigdy nie odzyskała dawnego ciepła. Babci już nie było, a wspomnienia o niej były jedynym jasnym punktem z przeszłości.
Mijały lata, zmieniały się priorytety. W wieku trzydziestu sześciu lat Kinga była kochającą żoną, matką dwójki dzieci i właścicielką niewielkiego kwiaciarni. Piotr wspierał ją we wszystkim, biorąc na siebie problemy i dzieląc z nią marzenia. Podróżowali, planowali, świętowali razem. Matka czasem przyjeżdżała z prezentami dla wnuków, ale jej serce pozostawało zamknięte – nie kochała ani ich, ani Kingi. Czasem dziewczynie wydawało się, iż dusza matki odeszła w dniu, gdy ojciec je porzucił, i nigdy nie wróciła.
Pewnego dnia do ich domu przyjechał Jerzy Kowalski. Powód był banalny – zaproszenie na swój jubileusz. Pełnił wysokie stanowisko, szykował się do emerytury i, najwyraźniej dla pozorów rodzinnej harmonii, postanowił wezwać córkę z rodzKinga spojrzała na zaproszenie, po czym spokojnie włożyła je do szuflady, wiedząc, iż tym razem to ona ma prawo wybrać, komu chce poświęcić swój czas.
