Czasami mam ochotę zatrzasnąć drzwi przed samym nosem swatów – ich bezczelność rujnuje moje życie.
W małym miasteczku pod Poznaniem, gdzie stare płoty skrywają sekrety sąsiedzkich plotek, moje życie w wieku 33 lat stało się niekończącym się przedstawieniem dla swatów. Nazywam się Agnieszka i jestem żoną Krzysztofa, którego rodzice, Barbara i Jan, zamienili mój dom w swoją stołówkę. Ich cotygodniowe wizyty, ich arogancja i obojętność doprowadzają mnie do rozpaczy, a ja nie wiem, jak to zatrzymać, nie niszcząc przy tym rodziny.
Rodzina, której chciałam dogodzić
Gdy wychodziłam za Krzysztofa, marzyłam o ciepłych rodzinnych spotkaniach, dzieciach, harmonii. Krzysztof jest dobry, pracowity, a ja kochałam go całym sercem. Jego rodzice, Barbara i Jan, wydawali się zwyczajnymi ludźmi: prostymi, wiejskimi, z głośnym śmiechem i nawykiem mówienia wszystkiego wprost. Myślałam, iż znajdę z nimi wspólny język. Ale po ślubie ich “szczerość” okazała się bezczelnością, a wizyty – prawdziwą próbą cierpliwości.
Mieszkamy w małym mieszkaniu kupionym na kredyt. Nasz syn, Tomek, który ma trzy lata, jest centrum naszego świata. Pracuję jako menedżerka w lokalnej firmie, Krzysztof jest mechanikiem samochodowym. Życie nie jest łatwe, ale radzimy sobie. Jednak każdej niedzieli, jak w zegarku, swaci przychodzą do nas, a mój dom staje się ich terytorium. Nie dzwonią, nie uprzedzają – po prostu się zjawiają, a ja, jak głupia, biegam, żeby ich nakarmić.
Bezczelność bez granic
Przychodzą z pustymi rękami, ale odchodzą syci po brzegi. Barbara siada do stołu i rozkazuje: “Agnieszka, nalej barszczu, i to gęstego!” Jan domaga się mięsa i piwa, a ja, jak kelnerka, krążę po kuchni. Po ich wyjściu zostają góry naczyń, okruchy na podłodze i pusty lodówka. Pewnego razu policzyłam: w ciągu jednej wizyty zniknęło pół kilo mięsa, dziesięć jajek, trzy litry kompotu. A oni choćby nie powiedzą “dziękuję” – dla nich to oczywiste.
Ale najgorsze jest ich podejście. Barbara krytykuje wszystko: jak gotuję, jak wychowuję Tomka, jak sprzątam. “Agnieszka, zupa za słona, a dziecko jakieś blade, źle go karmisz” – mówi, pochłaniając moje jedzenie. Jan przytakuje, a Krzysztof milczy, jakby to było w porządku. Próbowałam delikatnie sugerować, iż mi ciężko, ale teściowa macha ręką: “Jesteś młoda, musisz sobie radzić”. Ich bezczelność to jak trucizna, która powoli zatruwa moje życie.
Milczenie męża
Próbowałam rozmawiać z Krzysztofem. Po kolejnej wizycie swatów, kiedy zmywałam naczynia do północy, powiedziałam: “Krzysiek, oni przychodzą jak do restauracji, a ja nie daję rady.” Wzruszył ramionami: “Mama to rodzice, tak już mają. Nie rób z tego problemu.” Jego słowa były jak cios. Czyżby nie widział, iż jestem na skraju wytrzymałości? Kocham go, ale jego milczenie sprawia, iż czuję się samotna we własnej rodzinie. Czuję, iż walczę nie tylko ze swatami, ale i z nim.
Tomek, mój maluch, już zauważa moje napięcie. Pyta: “Mamo, dlaczego jesteś smutna?” Uśmiecham się, ale w środku wszystko we mnie krzyczy. Chcę, żeby mój syn dorastał w domu, gdzie panuje miłość, a nie irytacja. Ale każda wizyta swatów to stres, którego nie potrafię ukryć. Czasem marzę, żeby zatrzasnąć drzwi przed ich nosem, ale boję się: co powie Krzysztof? Co pomyślą sąsiedzi? I jak będę żyła z tym poczuciem winy?
Ostatnia kropla
Wczoraj swaci znów przyszli. Gotowałam trzy godziny: barszcz, kotlety, sałatkę, ciasto. Jedli, chwalili, ale ani słowa wdzięczności. Gdy poprosiłam Barbarę o pomoc w zmywaniu, parsknęła: “Ja mam być służącą? Ty jesteś gospodynią, to ty pracuj.” Krzysztof milczał, a ja poczułam, jak coś we mnie pęka. Nie chcę już być ich kucharką, ich sprzątaczką, ich cieniem. Mój dom to nie ich stołówka, a ja nie jestem ich służącą.
Postanowiłam postawić ultimatum. Powiem Krzysztofowi: albo porozmawia z rodzicami, albo przestanę ich przyjmować. Niech przynoszą jedzenie, niech pomagają, albo niech w ogóle nie przychodzą. Wiem, iż to wywoła burzę. Barbara nazwie mnie niewdzięczniczką, Jan będzie narzekał, a Krzysztof może poczuje się urażony. Ale nie mogę dłużej żyć w tej niewoli.
Mój krzyk o wolność
Ta historia to mój protest o prawo do bycia panią własnego życia. Swaci pewnie nie rozumieją, jak ich arogancja mnie niszczy. Krzysztof może mnie kocha, ale jego milczenie sprawia, iż czuję się samotna. Chcę, żeby mój dom był mój, żeby Tomek widział szczęśliwą mamę, żebym mogła oddychać swobodnie. W wieku 33 lat zasługuję na szacunek, choćby jeżeli za cenę zatrzaśnięcia drzwi przed swatami.
Nie wiem, jak potoczy się nasza rozmowa z Krzysztofem, ale wiem, iż nie ustąpię. Niech to będzie walka – jestem gotowa. Moja rodzina to ja, Krzysztof i Tomek, i nie pozwolę, by ktokolwiek zamienił mój dom w ich jadłodajnię. Niech ich puste ręce zostaną przy nich, a ja odzyskam swoją godność.
