Chciwość udająca troskę często kończy się zdradą. A jeżeli ktoś myśli, iż więzy krwi gwarantują miłość i lojalność, to ta historia będzie dla niego jak zimny prysznic.
Halina Kowalska zawsze była skromną i dobrą kobietą. Życie jej nie oszczędzało — owdowiała młodo, sama wychowała dwoje dzieci: córkę Kingę i syna Jacka. Pracowała jako pielęgniarka w szpitalu, nigdy nie narzekała, nie prosiła o pomoc. Wszystko, co miała, dawała dzieciom, wierząc, iż w zamian zapewnią jej spokojną starość.
Gdy Halina skończyła 73 lata, zdrowie zaczęło szwankować. Serce dokuczało, nogi odmawiały posłuszeństwa, ciśnienie skakało. Kinga zaproponowała, żeby matka sprzedała stary dom na wsi i zamieszkała z nią w mieście.
„Mamo, sama na tej wsi nie dasz rady, a u nas będzie ciepło, dzieci blisko, wnuki będą cię widywać każdego dnia” — przekonywała córka, patrząc w oczy z wymuszonym uśmiechem.
Halina uwierzyła. Sprzedała dom, oddała pieniądze córce — „na remont”, „na wspólną przyszłość”. I się wprowadziła.
Pierwsze tygodnie wyglądały jak bajka: przytulne wnętrze, wnuki, wspólne obiady. Ale niedługo Kingę zaczęło irytować wszystko: „starczy zapach” matki, jej rady, prośby, żeby ściszyć telewizor. Każde słowo Haliny traktowała jak wtargnięcie na jej terytorium.
„Mamo, musisz zrozumieć, iż jesteś starszą osobą. Potrzebujesz profesjonalnej opieki. Znalazłam fajny dom spokojnej starości. Lekarze, zabiegi, spacery… i nikt nie będzie na ciebie krzyczał”.
I tak Halina trafiła do domu opieki. Bez łez, bez wyjaśnień. Wypisali ją jako „tymczasowego lokatora” i już po niej nie wrócili.
Ale Halina miała jeszcze Jacka. Mieszkał w innym mieście, rzadko przyjeżdżał, ale matka zawsze mówiła o nim z czułością: „Jacek ma złote serce. On nie zapomni”. I nie myliła się.
Pewnego dnia Jacek przyjechał bez zapowiedzi — chciał zrobić niespodziankę. Ale matki nie zastał. Sąsiedzi powiedzieli mu wszystko: jak zabrali Halinę, jak sprzedali dom, jak Kinga rozdysponowała jej pieniędzmi.
Jacek wpadł w furię i pojechał do domu spokojnej starości. Zobaczył swoją matkę, niegdyś pełną życia, teraz zgarbioną, z pustym wzrokiem. Ścisnęło mu się serce.
„Mamo… mamo, jak mogli?” — padł przed nią na kolana. „Czy ty na to zasłużyłaś?”
Płakali. Ona — z bólu i wstydu. On — z winy i gniewu. Wtedy Jacek podjął decyzję: zabierze matkę do siebie.
Miesiąc później Halina wjechała do nowego domu — do ciepłego, schludnego domku na obrzeżach miasta. Pachniało w nim jabłecznikiem i świeżością. W ogrodzie kwitły kwiaty, a w oknach powiewały firanki.
„Mamo, to twój dom. Jesteś tu u siebie. A my zawsze obok”.
Żona Jacka przywitała teściową z otwartymi ramionami: „Jesteś dla nas jak druga matka. Zaopiekujemy się tobą”.
I wszystko wydawało się układać idealnie… aż do wizyty Kingi. Przyszła do domu opieki po „dodatkowe fundusze” — tak nazywała skromną emeryturę matki, którą zabierała pod pretekstem „trudnych czasów”.
Ale powiedziano jej, iż Halina już tam nie mieszka. Kinga wpadła w panikę. Dowiedziała się o nowym adresie i przyjechała jako „zatroskana córka” — z fałszywymi łzami i jękiem:
„Mamo, u nas katastrofa. Brakuje pieniędzy. Mąż może stracić pracę. No przecież jesteś moją mamą…”
Ale zamiast zalęknionego wzroku staruszki, usłyszała ostry głos brata:
„Kinga, choćby nie próbuj tu wracać. Dom jest mój. Mama zostaje tutaj. A ty, jeżeli tak ci źle — wracaj na wieś, zacznij od zera. Potrzebujesz opieki? Dom spokojnej starości stoi otworem, tam jest ta „troska”, o której tak lubisz mówić”.
„Jak śmiesz?! Ja też jestem jej córką!”
„Ty? Ta, która ją oddała, kiedy była najbardziej bezbronna? choćby się nie zbliżaj. Jak cię jeszcze raz zobaczę w pobliżu jej domu, pożałujesz”.
Kinga odwróciła się i wyszła. Bez łez. Bez skruchy. Tylko z nienawistnym spojrzeniem.
A Halina tego wieczoru siedziała w fotelu przy oknie, trzymała filiżankę herbaty i po raz pierwszy od wielu lat czuła, iż nie jest ciężarem. Że ktoś jej potrzebuje. Że ją kochają.
Syn podszedł, okrył ją kocem i pocałował w czoło:
„Wszystko w porządku, mamo. Teraz już będzie dobrze. Obiecuję”.
