Codziennie o 4:30 rano Kasia Nowak przyjeżdżała do „Złotego Wieńca”, przytulnej piekarni ukrytej w jednej z kamienic na warszawskiej Pradze, gdzie stare podwórka powoli ustępowały miejsca nowoczesnym apartamentowcom i modnym kawiarniom. Mając 33 lata, Kasia stała się tu swojską postacią — znaną z puszystych rogalików, drożdżówek, które rozpływały się w ustach, i z tej ciepłej atmosfery, która zostawała w powietrzu choćby po jej wyjściu.
Ale jej najważniejsza rutyna nie miała nic wspólnego z tym, co było w menu.
Zanim miasto się obudziło, a drzwi piekarni otworzyły się dla klientów, Kasia zawijała ciepłą drożdżówkę, nalewała kubek czarnej kawy i cicho wymykała się bocznym wyjściem. Szła dwa przecznice dalej, do starej drewnianej ławki przy zniszczonym przystanku autobusowym. I tam zostawiała śniadanie wraz z złożoną serwetką, na której własnoręcznie napisała: „Życzę Ci spokojnego poranka”.
Ten sam mężczyzna był tam codziennie. Siwe włosy. Wytarta marynarka. Cichy. Zawsze siedział sam, z rękami spoczywającymi na kolanach, jakby na coś — czy na kogoś — czekał. Nigdy nie prosił o jałmużnę. Nigdy nie odezwał się pierwszy. choćby nie patrzył nikomu w oczy.
Kasia nigdy nie zapytała o jego imię. On też go nie podał. Ale każdego dnia zostawiała mu posiłek.
Współpracownicy zauważyli. Niektórzy przewracali oczami.
„Marnuje jedzenie na kogoś, kto pewnie choćby tego nie docenia” — mruknął jeden.
„Ktoś ją wykorzysta” — dodała inna.
Ale Kasia nie przestawała. Nie dlatego, iż oczekiwała podziękowań. Nie dlatego, iż pragnęła uwagi. Tylko dlatego, iż widziała kogoś, kogo świat zdawał się zapomnieć — a ona nie chciała być taka jak świat.
Gdy piekarnię przejęli nowi właściciele, Kasię wezwano na rozmowę.
„Twoje zaangażowanie jest niesamowite” — powiedział menedżer ostrożnie. „Ale niektórzy klienci wspominali, iż czują się… nieswojo, widząc bezdomnego mężczyznę w pobliżu. Może lepiej przekazywać jedzenie do schroniska?”
Kasia skinęła głową uprzejmie. I nie zmieniła nic — poza tym, iż zaczęła przychodzić piętnaście minut wcześniej, żeby nikt jej nie widział.
Myślała, iż nikt tego nie zauważy. Aż pewnego ranka nowa kasjerka szepnęła do klientki: „Ona karmi tego faceta od lat. Codziennie”.
Klientka spojrzała w stronę Kasi i odpowiedziała na tyle głośno, by ta usłyszała: „Biedna dziewczyna. Myśli, iż coś zmienia”.
Kasia nie zareagowała. Dalej ugniatała ciasto, formowała bułki — bo nigdy nie chodziło o to, co myślą inni. Chodziło o to, by nie przejść obok kogoś, kogo zbyt wielu ignoruje.
„Masz za miękkie serce” — powiedziała jej kiedyś matka. „Zbyt dużo dajesz”.
Ale Kasia nie wierzyła, iż życzliwość się kończy. Wierzyła, iż im więcej jej rozdajesz, tym więcej jej przybywa.
Jej narzeczony, Tomek, to rozumiał. Jako bibliotekarz w szkole podstawowej uwielbiał, iż Kasia zawsze najpierw wybiera dobro. „Ty nie tylko pieczesz dla ludzi” — powiedział jej raz. „Ty ich widzisz”.
Gdy zbliżał się ich wiosenny ślub, Kasia zamówiła tort w ukochanej piekarni i zaprosiła całą załogę. Tomek żartował, iż zaprosiła pół Warszawy, ale w głębi duszy podziwiał ją jeszcze bardziej.
Dwa dni przed ceremonią przyszła koperta. Doręczona osobiście. Bez nadawcy. W środku tylko jedno zdanie, starannie napisane:
„Jutro przyjdę — nie po tort, ale by odwdzięczyć się za dobroć”.
Kasia przeczytała to jeszcze raz. To pismo wydawało się znajome — ale nie potrafiła go skojarzyć.
W dniu ślubu Kasia stała w zakrystii, wyglądając przez okno na przybywających gości. Byli współpracownicy, rodzice, siostrzenice Tomka w jednakowych sukienkach.
A potem —
On tam był.
Stał niepewnie przy drzwiach kościoła. W wytartym, ale wyprasowanym garniturze. Buty zniszczone, ale czyste. Srebrne włosy zaczesane do tyłu. I po raz pierwszy Kasia mogła dokładnie zobaczyć jego twarz.
To był mężczyzna z ławki.
Szepty zaczęły się natychmiast:
„Zgubił się?”
„Kto zaprosił bezdomnego?”
„Przyszedł po datek na weselu?”
Kasia nie czekała.
Nie myśląc o perfekcyjnie zaplanowanym wejściu ani o fotografie, podniosła białą suknię i wyszła na schody kościoła.
Za nią rozległy się zdziwione oddechy. Ale jej to nie obchodziło.
Podeszła prosto do niego, z oczami już pełnymi łez.
„Nie spodziewałam się, iż przyjdziesz” — powiedziała cicho.
„Nie byłem pewien, czy powinienem” — odparł.
„Cieszę się, iż jesteś”.
Wyciągnął mały przedmiot — starannie złożoną lnianą serwetkę, manualnie obszy”To jedyna rzecz, jaka mi została po córce – powiedział cicho – ale teraz wiem, iż powinna należeć do Ciebie.”
