Poprosiłam Babcię, Żeby Zajęła Się Wnukami, a Gdy Wróciłam z Wyjazdu, Zastałam Tylko Dwie Martwe Dziewczynki: 'Myślałam, Że Bardzo Je Kocha, Ale Któż Mógłby Pomyśleć…’

Wróciłem do domu po krótkim wyjeździe, zmęczony, ale zadowolony. To był pierwszy raz od lat, gdy wraz z żoną, Kasią, zdecydowaliśmy się na weekend bez dzieci. Zostawiliśmy nasze dwójkę Zosię (6 lat) i Maćka (4 lata) pod opieką mojej teściowej, Haliny, emerytowanej pielęgniarki. Mimo iż ostatnio zdarzało jej się zapominać kluczy czy powtarzać te same historie, uznaliśmy, iż to nic poważnego. Przesadzasz mówiła Kasia. Mama kocha wnuki bardziej niż życie. Będą bezpieczni.

Gdy wszedłem do domu, cisza mnie uderzyła. zwykle Zosia wybiegała z krzykiem: Tato, tęskniłam! Tym razem nic. W powietrzu unosił się chłód. Postawiłem torbę i ruszyłem do salonu.

Tam ich zobaczyłem. Leżeli nieruchomo na kanapie, bladzi jak ściana. Żadnego oddechu, żadnego ruchu. Krzyknąłem, rzucając się na kolana, potrząsając nimi. Obudźcie się! Proszę! Kasia wpadła za mną, krzycząc: Dzwonić po pogotowie!

Karetka przyjechała szybko, ale było za późno. W kuchni siedziała Halina, trzęsącymi się rękami nalewając sobie herbaty. Coś ty zrobiła?! wrzasnąłem. Spojrzała na mnie mglistym wzrokiem. Byli zmęczeni Dałam im trochę leków na sen. Tylko trochę, żeby przestali płakać

Wyniki toksykologii pokazały śmiertelną dawkę tabletek nasennych tych samych, które Halina brała na bezsenność. Roztłukła je w soku, myśląc, iż odrobiną nic się nie stanie.

Śledztwo trwało miesiące. Lekarze sugerowali demencję, sąd rozważał zaniedbanie. Halina powtarzała: Nie chciałam ich skrzywdzić. Ale czy to miało znaczenie? Zosia i Maciek nie wrócą.

Wyrok brzmiał: pięć lat w zakładzie opiekuńczym. Kasia nie mogła spojrzeć na zdjęcia dzieci, na ich zabawki rozrzucone po pokoju. Każde dlaczego? rozrywało nas od środka.

Stoję teraz na cmentarzu, patrząc na dwa małe groby. Myślałem, iż was kocha szepczę. Miłość nie uchroniła przed tragedią.

Ludzie dyskutują o demencji, o tym, komu powierzać dzieci. Dla mnie to nie teoria. To pustka, która nigdy nie zniknie. Gdy zamykam oczy, słyszę jeszcze ich śmiech. I wiem, iż to wszystko, co mi zostało.

Nauczyłem się jednego: choćby największa miłość czasem nie wystarczy. Czasem trzeba wiedzieć, kiedy odpuścić.