**Zimne przyjęcie: jak marzenia o rodzinnym biesiadowaniu rozbiły się o obojętność świekrów**
W małym miasteczku pod Poznaniem Kasia z niecierpliwością czekała na wyjazd do świekrów. Wyobrażała sobie ciepłe rodzinne spotkanie, pachnące kiełbaski z grilla, śmiech i długie rozmowy przy stole. Jej mąż, Marek, zapewniał, iż jego rodzice, Janusz i Grażyna, to gościnni ludzie, a Kasia wierzyła, iż ten dzień scementuje ich więzi. Rzeczywistość okazała się gorzka jak jesienny, zimny deszcz, który powitał ich tego wieczoru.
Droga była długa, a gdy dojechali przed dom świekrów, zapadał już zmrok. Pogoda nie sprzyjała: szare chmury zasnuły niebo, mżyło, a wiatr wdzierał się pod ubranie. Kasia ubrała najlepszą sukienkę, by zrobić dobre wrażenie, ale zamiast serdecznego powitania, czekały na nich zamknięte drzwi. Grażyna, ledwie wyjrzała, rzuciła: „Idźcie do altanki, tam sobie posiedzicie”. Kasia zamarła zaskoczona. Altanka? W taki chłód? Ale Marek, przyzwyczajony do kaprysów matki, tylko wzruszył ramionami i poprowadził żonę do drewnianej budki w ogrodzie.
Altanka okazała się stara, z odpryskami farby i szparami, przez które wiał wiatr. Kasia przytuliła się w cienki sweter, próbując się uśmiechać, choć w środku rosła gorycz. „Może po prostu szykują się do kolacji?” – myślała, łapiąc się tej nadziei. Marek przyniósł koc, ale kilka pomagał przeciw wilgoci. Świekrowie nie kwapili się zaprosić ich do domu. Janusz, wychyliwszy się z werandy, krzyknął, iż kiełbaski jeszcze nie gotowe, i zniknął za drzwiami. Kasia poczuła się jak intruz, obca w tej rodzinie.
Godziny wlókły się niemiłosiernie. Deszcz nasilał się, uderzając o dach altanki, a zapachu grillowanych kiełbasek wciąż nie było. Kasia patrzyła na Marka, czekając, aż coś powie, ale mąż milczał, wpatrzony w telefon. Cierpliwość pękła jak napięta struna. „Czy my tu będziemy siedzieć jak na dworcu?” – wybuchnęła w końcu. Marek tylko burknął, iż matka obiecała, iż niedługo podadzą. ale „wkrótce” przeciągnęło się w dwie męczące godziny, aż głód i zimno stały się nie do zniesienia.
W końcu Grażyna wyszła z tacą. Kasia spodziewała się suto zastawionego stołu, jak u jej rodziców, ale czekał ją kolejny cios. Do kiełbasek, które były przypalone i twarde, świekra podała tylko miskę sałatki z ogórków i cebuli. Bez chleba, bez ziemniaków, choćby bez herbaty, by się rozgrzać. „Jedzcie, co jest” – rzuciła i wróciła do domu, zostawiając ich znowu samych. Kasia patrzyła na to skąpe jedzenie i czuła, jak łzy napływają do gardła. To nie była biesiada, tylko upokorzenie.
Marek jadł, jakby nic się nie działo, ale Kasia nie mogła już milczeć. „Dlaczego nas nie wpuścili do środka? – spytała cicho. – Przecież jesteśmy rodziną!” Marek zamyślił się, bełkocząc coś o nawykach matki, ale jego słowa brzmiały słabo. Kasia zrozumiała nagle: świekrowie nie uważali jej za swoją. Była dla nich obcą, żoną ich syna, którą można zostawić na deszczu, nie ofiarując choćby kąta w domu.
Droga powrotna upłynęła w milczeniu. Kasia wpatrywała się w przemokłe pola za oknem, czując, jak gasną jej nadzieje na bliskość z rodziną męża. Przypomniała sobie, jak jej mama zawsze witała gości z otwartymi ramionami, jak ich dom był pełen ciepła. A tu? Zimna altanka, skąpy posiłek, pustka w oczach. To nie był tylko pechowy wieczór – to był znak, iż jej marzenia o jedności z rodziną Marka nigdy się nie spełnią.
W domu Kasia długo nie mogła zasnąć. Zastanawiała się, czy powiedzieć Markowi, jak bardzo zraniła ją jego rodzina. Ale coś podpowiadało jej, iż on nie zrozumie. On dorastał w tym chłodzie, dla niego to było normalne. Dla niej – nóż w serce. Przysięgła sobie, iż więcej nie pojedzie do świekrów, dopóki nie nauczą się jej szanować. Ale w głębi duszy bała się: a jeżeli ten chłód zostanie między nimi na zawsze? Czy ich małżeństwo przetrwa taką obojętność? A może jej miłość do Marka stopnieje jak ten deszcz, który przemókł ją do suchej nitki w tej przeklętej altance?
