Zimne przyjęcie: jak marzenia o rodzinnym spotkaniu rozbiły się o obojętność swatów
W małym miasteczku pod Poznaniem Agata z niecierpliwością wyczekiwała wyjazdu do swatów. Wyobrażała sobie ciepłe rodzinne spotkanie, pachnące kiełbaski, śmiech i długie rozmowy przy stole. Jej mąż, Krzysztof, zapewniał, iż jego rodzice, Jan i Halina, to ludzie gościnni, a Agata wierzyła, iż ten dzień umocni więzi między nimi. ale rzeczywistość okazała się gorzka jak zimny listopadowy deszcz, który powitał ich tego wieczoru.
Droga była długa, a gdy Agata z Krzysztofem dotarli pod dom swatów, niebo zasnuły szare chmury, mżyło, a wiatr przejmował do szpiku kości. Agata włożyła najlepszą sukienkę, chcąc zrobić dobre wrażenie, ale zamiast ciepłego powitania czekała na nich zamknięta brama. Halina, wyjrzawszy na chwilę, rzuciła tylko: „Idźcie do altany, tam poczekacie”. Agata zdrętwiała. Altana? W taki chłód? Ale Krzysztof, przyzwyczajony do kaprysów matki, tylko wzruszył ramionami i poprowadził żonę do drewnianej budki w ogrodzie.
Altana była stara, z odrapaną farbą i szparami, przez które wdzierał się wiatr. Agata przytuliła się do siebie, owijając się cienkim swetrem. Próbowała się uśmiechać, ale w środku rosła gorycz. „Może po prostu szykują ucztę?” – pomyślała, łapiąc się tej iskry nadziei. Krzysztof przyniósł koc, ale nie chronił przed przenikliwą wilgocią. Swaci nie kwapili się, by zaprosić ich do domu. Jan, wychyliwszy się z drzwi, krzyknął tylko, iż kiełbasa jeszcze nie gotowa, i zniknął w środku. Agata poczuła się jak intruz, obca w tej rodzinie.
Godziny wlekły się w nieskończoność. Deszcz przybierał na sile, bębniąc po dachu altany, a zapachu kiełbasek wciąż nie było. Agata patrzyła na Krzysztofa, czekając, aż coś powie, ale mąż milczał, wpatrzony w telefon. Jej cierpliwość pękała jak napięta struna. „Czy my naprawdę mamy tu siedzieć jak na dworcu?” – wybuchnęła w końcu. Krzysztof tylko burknął, iż matka obiecała, iż niedługo podadzą jedzenie. ale „wkrótce” przeciągnęło się w dwie męczące godziny, aż głód i zimno stały się nie do zniesienia.
W końcu Halina wyszła z tacą. Agata spodziewała się suto zastawionego stołu, jak u jej rodziców, ale czekał ją kolejny cios. Do kiełbasek, które okazały się przypalone i twarde, teściowa podała jedynie miskę sałatki z ogórków i cebuli. Żadnego chleba, żadnych dodatków, choćby herbaty, by się rozgrzać. „Jedzcie, co jest” – rzuciła i wróciła do domu, znów zostawiając ich samych. Agata patrzyła na ten skromny posiłek i czuła, jak łzy napływają do gardła. To nie była uczta – to było szyderstwo.
Krzysztof jadł kiełbasę, jakby nic się nie stało, ale Agata nie mogła już milczeć. „Dlaczego nie wpuścili nas do domu? – spytała cicho. – Przecież nie jesteśmy obcy, jesteśmy rodziną!” Krzysztof zawahał się, bełkocząc coś o zwyczajach matki, ale jego słowa brzmiały pusto. Agata nagle zrozumiała: swaci nie uważali jej za swoją. Była dla nich kimś obcym, żoną ich syna, którą można zostawić na deszczu, nie raczywszy choćby ciepłego kąta.
Droga powrotna upłynęła w ciszy. Agata wpatrywała się w okno, przemijające mokre pola, i czuła, jak rozpływają się jej nadzieje na bliskość z rodziną męża. Przypominała sobie, jak sedeżyła matka zawsze witała gości otwartymi ramionami, jak ich dom był pełen życia. A tu? Zimna altana, skąpy stół, obojętne spojrzenia. To nie był tylko zły wieczór – to był znak, iż jej marzenia o jedności z rodziną Krzysztofa nigdy się nie spełnią.
W domu Agata długo nie mogła zasnąć. Zastanawiała się, czy powiedzieć Krzysztofowi, jak bardzo zranili ją jego rodzice. ale coś podpowiadało jej, iż on nie zrozumie. Wychował się w tym chłodzie, dla niego to było normalne. Dla niej – to był nóż w sercu. Przysięgła sobie, iż już nigdy nie odwiedzi swatów, dopóki nie nauczą się jej szanować. ale w głębi duszy bała się: a jeżeli ten chłód na zawsze pozostanie między nimi? Czy ich małżeństwo przetrwa taką obojętność? Czy jej miłość do Krzysztofa rozpłynie się jak ten deszcz, który przemoczył ją do suchej nitki w tej przeklętej altanie?
