Babcia podjęła inny wybór

Babcia nie wybrała nas

Ludwika Kowalska stała przy oknie i patrzyła, jak w podwórku bawią się obce dzieci. Mała dziewczynka z warkoczykami przypomniała jej wnuczkę Hanię, której nie widziała od pół roku. A mogłaby widywać ją codziennie.

– Ludka, czemu taka smutna? – podeszła do niej sąsiadka Bronisława z kubkiem herbaty w ręce. – Znowu myślisz o wnukach?

– Tak, różne myśli przychodzą do głowy – westchnęła Ludwika. – Patrzę na te maluchy i myślę, iż mogłabym teraz spacerować z Hanią, czytać jej bajki.

– Po co się zadręczasz? Podjęłaś decyzję, teraz żyj z tym.

Bronisława miała rację. Wybór naprawdę był. I Ludwika go dokonała. Tylko konsekwencje okazały się zupełnie inne, niż sobie wyobrażała.

Wszystko zaczęło się, gdy zachorował jej mąż. Poważnie. Lekarze od razu powiedzieli – potrzebna stała opieka. Ludwika rzuciła pracę, została pielęgniarką w domu. Półtora roku nie odstępowała Stanisława na krok. Karmiła go łyżeczką, przewracała, myła, czytała na głos gazety.

W tym czasie syn Marek przyjeżdżał może trzy razy. Zawsze praca, sprawy, brak czasu. Za to młodszy syn Tadeusz pojawiał się regularnie. Pomagał z lekami, zakupami, dorzucał trochę grosza. Jego żona, Kinga, też była dobra – raz przynosiła żurek, innym razem coś uprała.

– Mamo, może taty do szpitala? – proponował Marek podczas kolejnej krótkiej wizyty. – Tam się nim zajmą, a ty odetchniesz.

– Jak to do szpitala? – oburzała się Ludwika. – On bez mnie zginie. Czterdzieści lat razem, a teraz go porzucić?

– Nie porzucić, tylko zapewnić fachową opiekę.

– Fachowa opieka jest w domu, z rodziną.

Marek wzruszał ramionami i odjeżdżał. A Tadeusz przez cały czas pomagał. choćby przywoził żonę z córką, żeby dziadek widział wnuczkę.

Gdy Stanisław zmarł, Ludwika została zupełnie sama. Mieszkanie wydało jej się ogromne i puste. Każdy kąt przypominał o mężu, każdy przedmiot budził ból w sercu.

– Mamo, przeprowadź się do nas – zaproponował Tadeusz na stypie. – Po co ci tu samotnie siedzieć?

– Nie wiem – odpowiedziała niepewnie. – Przywykłam tutaj.

– Mamo, u nas ciasno – wtrącił się Marek. – Tadzik ma większe mieszkanie, im łatwiej.

– Miejsce się znajdzie – powiedział stanowczo Tadeusz. – Ważne, żebyś nie była sama.

Ludwika patrzyła na synów i rozważała. Marek odniósł sukces, miał trzypokojowe mieszkanie w dobrej dzielnicy. Tadeusz żył skromniej, w dwupokojowym na przedmieściach, zarabiał mniej. Ale miał dobre serce, to było pewne.

– Pomyślę – powiedziała wtedy.

Myślała długo. Marek przyjeżdżał rzadko, ale zawsze przywoził drogie produkty, jakieś zagraniczne leki. Mówił, jak dobrze będzie jej w jego dzielnicy – dobra przychodnia blisko, sklepy, park na spacery.

– Mamo, jestem przecież starszym synem – mówił. – Po tradycji to z najstarszym się mieszka.

A Tadeusz po prostu przychodził i pomagał. To żyrandol wyczyścił, to zakupy przyniósł, to po prostu posiedział, pogadał. Kinga piekła ciasta, Hania rysowała obrazki.

– Babciu, kiedy się do nas wprowadzisz? – pytała wnuczka, obejmując ją za szyję. – Pokażę ci mój pokój. Mam tam domek dla lalek, będziemy razem się bawić.

– Niedługo, kochanie, niedługo – odpowiadała Ludwika, ale wciąż nie mogła się zdecydować.

Decyzja przyszła niespodziewanie. Marek przyjechał tym razem nie sam, ale z żoną Renatą. Usiedli w kuchni, a Renata zaczęła opowiadać, jak wspaniale im będzie razem mieszkać.

– Ludwiko, rozumie pani, iż Marek może zapewnić pani lepszą opiekę – mówiła, nienaturalnie się uśmiechając. – Będzie pani miała osobny pokój, dobre jedzenie. A u Tadka co? Gnieździć się we trójkę w dwupokojowym?

– My się nie gnieździmy – zaprotestowała Ludwika. – U nich jest bardzo przytulnie.

– Ależ co pani, co pani. Oczywiście, ludzie mili, nie przeczę. Ale możliwości różne. Proszę spojrzeć – Renata wyjęła z torebki jakiś papierek. – Już dla pani znalazłam kardiologa. Prywatnego, najlepszego w mieście. Marek sfinansuje.

Ludwika wzięła kartkę, na której było nazwisko lekarza i telefon.

– A Tadek ze swoją pensją takiego specjalisty nie udźwignie – ciągnęła Renata. – To przecież tysiąc złotych za wizytę.

– Tyle? – zdziwiła się Ludwika.

– Oczywiście. Dobre leczenie nie jest tanie. I proszę pomyśleć o przyszłości. Nigdy nic nie wiadomo. Marek zawsze pomoże, ma środki.

Marek siedział w milczeniu, od czasu do czasu przytakując żonie.

– A poza tym – ciągnęła Renata – my nie jesteśmy obcymi ludźmi. Wiem, iż z Kingą układają się pani dobrze, ale jednak… Gdzie gwarancja, iż jutro się nie pokłócą? Rozwód, i co wtedy? A my z Markiem dwadzieścia lat razem, rodzina mocna.

Po ich wyjściu Ludwika długo siedziała w kuchni, wpatrując się w kartkę z numerem lekarza. Tysiąc złotych za wizytę. Jej emerytura to tysiąc trzysta. Wynikało z tego, iż dobry lekarz kosztuje prawie tyle, co jej miesięczne utrzymanie.

Renata miała rację. Marek może sobie na to pozwolić. Ma małą firmę, dobre auto, mieszkanie w centrum. Tadeusz pracuje w fabryce, zarabia grosze. jeżeli poważnie zachoruje, jak on jej pomoże?

Wieczorem przyszedł Tadeusz z Kingą i Hanią.

– No i co, mamo, podjęłaś decyzję? – zapytał, sadzając córkę na kanapie. – Kiedy się przeprowadzamy?

– Tadziu, tak myślałam… – zaczęła Ludwika i urwała.

– O czym, mamo?

– Może lepiej, żebym się do Marka przeprowadziła?

Zapadła cisza. Tadeusz powoli się wyprostował, Kinga zaczerwieniła się. Hania patrzyła na dorosłych ze zdziwieniem.

– Rozumiem – cicho powiedział Tadeusz. – A można spytać dlaczego?

Ludwika czuła się winna, ale słowa padły.

– No… u niego warunki lepsze. WiększeW końcu Ludwika zrozumiała, iż prawdziwa rodzina to nie ci, którzy mają więcej, ale ci, którzy kochają bezwarunkowo.