Mężczyzna odszedł, zabierając wszystko. A uratowała mnie… teściowa.
Gdy zostałam sama z półroczną córeczką na rękach i pustym portfelem, byłam pewna, iż to już koniec. Mąż nie tylko mnie opuścił – uciekł, zabierając wszystkie oszczędności, by rozpocząć nowe życie w nowym mieszkaniu. Zostawił nas w wynajętym lokum, bez wsparcia, bez słowa wyjaśnienia. Nie wiedziałam nawet, od czego zacząć.
Nie spodziewałam się pomocy od nikogo. Własna matka tylko machnęła ręką: „Nie mamy miejsca”. Mieszkała z nią moja starsza siostra z dziećmi, a jej słowo było prawem. Byłam zbędna. Porzucona. Samotna.
Nagłe – dzwonek do drzwi. Nie wierzyłam własnym oczom, gdy na progu ujrzałam… Annę Marię – moją teściową. Kobietę, z którą od lat miałam trudne, pełne napięcia relacje. Spodziewałam się kpin, wyrzutów, ale ona tylko stanowczo oznajmiła:
— Pakuj się szybko. Jedziesz z dzieckiem do mnie.
Oniemiałam.
— Anno Mario, ja… Dziękuję, ale może jednak nie… — zaczęłam, ale nie pozwoliła mi dokończyć.
— Dość! Nie jesteś z ulicy, jesteś matką mojej wnuczki. Jedziemy.
Wzięła malutką na ręce, zajrzała jej w oczy i ciepło szepnęła:
— Chodź, słoneczko. Babcia ci bajkę opowie. Będziemy spacerować, zaplatać warkoczyki… A mama się spakuje.
Stałam z otwartymi ustami. Ta sama kobieta, która kiedyś twierdziła, iż „wciągnęłam jej syna w pułapkę z dzieckiem”, teraz głaskała moją córeczkę po policzku i mówiła do niej jak do własnej. Mechanicznie spakowałam rzeczy. Nie wierzyłam w to, co się działo.
Anna Maria oddała nam z córeczką największy pokój w swoim mieszkaniu, sama zaś przeniosła się do mniejszego. Spróbowałam zaprotestować, ale tylko machnęła ręką:
— Jesteś matką. Dziecko potrzebuje przestrzeni. niedługo zacznie raczkować. A ja i na kuchni żyć mogę, nie pierwszy raz.
Na kolację podała gotowane warzywa i mięso.
— Karmisz piersią — wyjaśniła. — Mogłabym usmażyć, ale to lepsze dla ciebie i dla maleństwa.
W lodówce stała cała paczka mleka modyfikowanego.
— Trzeba już wprowadzać nowe pokarmy. jeżeli to nie podejdzie, kupimy inne. Mów śmiało.
Nie wytrzymałam i wybuchnęłam płaczem. Nikt nigdy nie okazał mi tyle ciepła. Przytuliłam się do niej jak dziecko i przez łzy wyszeptałam:
— Dziękuję… Gdyby nie pani, nie wiem, gdzie byśmy z córką teraz były.
Objęła mnie mocno:
— Ciii, kochanie. Faceci tacy są – gdzie wiatr zawieje, tam biegAnna Maria uśmiechnęła się i powiedziała: „Teraz już jesteś córką, a nie synową, i razem damy radę”.
