Zdradzona córka nie przestaje płakać i wpatrywać się w ziemię.

Przez zdradę moja córka jest załamana… Tylko płacze i patrzy w ziemię.
Ja – ojciec.

Mam 73 lata i zawsze uważałem, iż znam życie, iż wiem, co jest słuszne.

Ale moje dzieci myślały inaczej.

Mam syna i córkę. Ich matka zmarła kilka lat temu, a ja zostałem sam – czekać na wnuki, pomagać im, uczyć tego, czego sam się nauczyłem przez długie lata.

Wychowywałem swoje dzieci w poszanowaniu tradycji. W naszej rodzinie małżeństwo było czymś więcej niż formalnością. To była odpowiedzialność i szacunek wobec partnera, gwarancja, iż w trudnych chwilach nie odwróci się on plecami.

Ale oni się ze mnie śmiali.

— Tato, to już przestarzałe! – mówił syn.
— Teraz tak się nie robi, – powtarzała córka.

Ślub? Oficjalny związek? Dla nich to były archaizmy, „przeżytki przeszłości”.

— Kochamy się i bez podpisu, – zapewniała mnie córka. – Pieczątka w dowodzie niczego nie zmieni.

Patrzyłem na nich i milczałem.

Bo wiedziałem, iż życie prędzej czy później pokaże swoje.

I pokazało.

Wyrzucona jak niepotrzebna rzecz.
Pewnego wczesnego ranka ktoś zapukał do drzwi.

Otworzyłem…

Na progu stała moja córka.

Z walizką.

Z niemowlęciem w wózku.

Z trzyletnią dziewczynką trzymającą się spódnicy jej płaszcza.

Widziałem jej twarz.

Blada, wychudzona, z zapłakanymi oczami.

— Tato… mogę zostać u ciebie na kilka dni? – jej głos drżał. – Jerzy mnie wyrzucił. Znalazł kogoś innego…

Nie od razu zrozumiałem znaczenie jej słów.

Wyrzucił?

Jak psa?

Jak niepotrzebną rzecz?

— A dzieci?! – wykrzyknąłem.

Zaszlochała.

— Powiedział, iż będzie płacił, jak każe prawo. Ale ani ja, ani one go już nie interesujemy…

Zacisnąłem pięści.

Jak?! Jak można tak przekreślić swoją rodzinę, wyrzucić dzieci z życia?

Chciałem od razu do niego pojechać i żądać wyjaśnień, ale zamiast tego po prostu objąłem córkę i wpuściłem ją do domu.

Przez kilka dni o tym nie rozmawialiśmy.

Po prostu siedziała przy oknie, nie podnosząc oczu, a po jej policzkach płynęły łzy.

A ja patrzyłem na jej twarz i rozumiałem – jest załamana.

Żona? Nie. Służąca w bogatym domu.
Ukończyła uniwersytet pedagogiczny. Marzyła, by pracować jako nauczycielka, zajmować się dziećmi.

Ale Jerzy tego nie chciał.

— Nie potrzebuję kobiecych pieniędzy, – chwalił się. – Niech zajmuje się domem! Zarabiam wystarczająco, potrzebuję żony, a nie zagonionej nauczycielki!

Siedziała w domu, gotowała zupy, prała, sprzątała, wychowywała dzieci.

On przychodził, obiad zawsze był ciepły, dom czysty, dzieci zadbane.

Nie skarżyła się.

Wierzyła, iż jest mu za to wdzięczny.

Myślała, iż jest mu potrzebna.

Ale okazało się – nie.

Jak tylko znalazł inną, dla niego stała się pustym miejscem.

— Mam nową miłość, – spokojnie powiedział, gdy do niego zadzwoniłem. – A dzieci? No, będę płacił tyle, ile trzeba.

Przelewał jej 200 złotych miesięcznie.

Śmieszne pieniądze.

Dokładnie tyle, ile wymagało prawo.

— Wystarcza mi, – powiedział, gdy poprosiłem go o większą pomoc. – Nie zamierzam was utrzymywać! To już przeszłość.

Przeszłość.

To, co było jego rodziną.

To, co skreślił w jednej chwili.

Córka jest załamana… Jak żyć dalej?
Minął rok.

Żyjemy we trójkę – ja, moja córka i dwie jej małe dziewczynki.

Jestem na emeryturze, otrzymuję nieco ponad 200 złotych. Ona dostaje skromne zasiłki.

Ledwie starcza na dzieci.

Nie pracuje – młodsza nie ma jeszcze roku.

Ale to choćby nie to jest najważniejsze.

Najważniejsze – ona nie żyje.

Ona tylko wegetuje.

Nie śmieje się, nie uśmiecha, unika rozmów.

Jest jak złamana lalka.

W oczach – pustka.

Cały czas patrzy w podłogę.

I wiem, o czym myśli.

O tym, iż gdyby wtedy mnie posłuchała, gdyby upierała się na oficjalnym związku, wszystko wyglądałoby inaczej.

Może by odszedł.

Ale nie mógłby jej tak po prostu skreślić.

Miałby obowiązki.

Nie zostałaby sama z dwójką dzieci.

Jestem stary.

Nie wiem, jak długo jeszcze mogę jej pomagać.

A co potem?

Jak będzie żyła?

Jak będą żyły moje wnuczki?

Jak potoczy się ich los?

Czy znajdzie się mężczyzna, który pokocha ją – kobietę z dwójką dzieci?

Jak mogłem pomyśleć, iż kiedyś zadawałbym sobie takie pytania?!

Dziewczyny, nie popełniajcie jej błędu!
Teraz jestem pewien jednego.

Swobodny związek to nie wolność.

To droga donikąd.

Małżeństwo to nie tylko papierek.

To ochrona.

To odpowiedzialność.

Chcę zwrócić się do wszystkich ojców i matek, którzy mają córki.

Nie pozwólcie im popełnić tego samego błędu, co moja córka!

Wychowujcie je, tłumaczcie, przekonujcie.

Dziewczyna bez małżeństwa pozostaje bez ochrony.

Przeklinam tę „modę”, która do nas przyszła z Zachodu, tę fałszywą wolność, w której kobieta zostaje z niczym.

Widzę, co się stało z moją córką.

Widzę, jak ją to zabija.

I nie chcę, by to się przydarzyło komuś innemu.

Chrońcie swoje córki.

Małżeństwo to nie gwarancja wiecznej miłości.

Ale to gwarancja ochrony.

Nie pozwólcie swoim dzieciom popełnić tego samego błędu.