Zapytałam tylko, gdzie się podziały jajka na placek… A w odpowiedzi usłyszałam, iż jestem skąpa. Moja synowa oświadczyła, iż kupi osobna lodówkę i nie pozwoli mi jeść ich jedzenia.
Czasem w życiu zdarzają się chwile, gdy nie wiesz, czy śmiać się, czy płakać. Wczoraj właśnie przeżyłam taką sytuację – do teraz trzęsą mi się ręce. Postanowiłam upiec placek, bo dawno nie raczyłam rodziny domowymi wypiekami. Pogoda piękna, humor dopisywał, a wnuczka bawiła się w pokoju obok. Wszystko gotowe, brakowało tylko jajek. Podchodzę do lodówki, otwieram… i widzę pusto. A przecież dwie godziny temu były. Specjalnie je odłożyłam, żeby nikt ich nie ruszał.
Naturalnie, poszłam zapytać synową – może wzięła, może przełożyła. I zaczęło się. Rzuca się na mnie: „Żałuje pani jajek dla wnuczki? Jadła dziś rano jajecznicę!”. Stoję jak wryta, nie wierzę własnym uszom. Serce ściska mnie z żalu. Mówię: „Ależ ty głupia jesteś…”. Tak, nie wytrzymałam. Słowo ostre, ale jak inaczej, kiedy oskarża cię o skąpstwo za parę jaj, które sama kupiłaś?
A w odpowiedzi słyszę: „Kupię własną lodówkę i każdy będzie jadł tylko swoje!”. Wyobrażacie to? Pod jednym dachem, w jednym mieszkaniu – i osobne lodówki? To już nie rodzina, tylko jakaś komunalka. A wszystko przez co? Przez to, iż ja – matka i babcia – ośmieliłam się zapytać o zniknięte jajka.
Nie jestem młoda. Żyję skromnie, bez luksusów. Ta kawalerka to jedyne, co mam. Zdobyłam ją ciężko, niemal przypadkiem. Żyję z emerytury, każdy grosz liczę. Chodzę na targ, żeby kupić taniej, szukam promocji. A młodzi, jak mówią, „nie mają czasu”. Pracują, męczą się, rozumiem. Syn – od rana do nocy w robocie, żeby jakoś wyciągnąć rodzinę z biedy. Perspektywy na osobne mieszkanie żadnej. Wynajem – drogi, kredyt – nie do udźwignięcia. Więc żyjemy we czwórkę w dwupokojowym: ja, syn, synowa i mała wnuczka. Staram się nie wtrącać, nie przeszkadzać, cieszę się nawet, iż jest choć trochę towarzystwa.
Ale życie razem to nie tylko wspólna kuchnia i łazienka. To szacunek. To zrozumienie, iż starszy człowiek też jest człowiekiem – ma swoje potrzeby, przyzwyczajenia i, Boże przebacz, prawo do placka. A tu – awantura o dwa jajka. Nie pierwszy raz zdarzają się takie kwasy: raz patelnię nie tam odstawią, raz garnek zabiorą, raz zjedzą produkty, które zbierałam na obiad. Milczę, znoszę. Ale tym razem pękłam. Bo nie chodzi o jajka, nie o lodówkę, a choćby nie o placek.
Chodzi o stosunek. O ten ból, kiedy całe życie troszczysz się, dajesz, karmisz, wychowujesz, a potem słyszysz, iż jesteś „skąpa”. A przecież to ja ich do siebie zaprosiłam, nie wyrzuciłam, nie odmówiłam. Podzieliłam się mieszkaniem, wszystko razem, żyjemy jak potrafimy. A teraz proponują mi, żebym jadła osobno, żyła osobno i się nie wtrącała.
Rozumiem, jesteśmy z innych pokoleń. Oni mają swój punkt widzenia, ja swój. Ale rodzina to nie lodówki. Nie o to, kto co zjadł. Chodzi o szacunek, troskę i wdzięczność. Nie żądam pokłonów. Ale usłyszeć oskarżenia o skąpstwo – to boli. Bardzo boli.
Teraz myślę: nie będę się już wtrącać. Jak zjedzą, to zjedzą. Jak nie będzie, ugotuję sobie kaszę. Wspólny obiad? Niech jedzą osobno. Tylko miejcie świadomość: nie dlatego, iż jestem obrażona albo skąpa. Ale dlatego, iż wy tak zdecydowaliście. Wy tak chcieliście. A ja… ja to zapamiętam. I wyciągnę wnioski.
