Porzucone marzenia na wsi ale gdy odkrywają tajemnicę
W sercu Wielkopolski, wśród złotych pól pszenicy i łąk, stał stary dworek Pod Lipami. Tam, w ciepłe popołudnie, na ganku siedziały dwie postacie: Jadwiga i Stanisław, staruszkowie, którzy jeszcze niedawno wierzyli, iż dom to najbezpieczniejsze miejsce na świecie. Obok nich leżały dwie wytarte skórzane walizki i bujane krzesła, które towarzyszyły im przez dziesięciolecia. Minęły już trzy dni, odkąd ich dzieci odjechały, obiecując wrócić za kilka godzin. Słońce trzy razy skryło się za horyzontem, a cisza stawała się coraz bardziej przytłaczająca.
Marek, najstarszy syn, powiedział przed wyjazdem:
Mamo, jedziemy tylko do Poznania załatwić papiery i wrócimy jeszcze dziś.
Aleksandra unikała wzroku matki, Tomasz bez przerwy sprawdzał telefon, a Marek nerwowo pakował rzeczy do samochodu. Jadwiga ściskała chusteczkę w dłoniach, czując, iż coś jest nie tak. Stanisław, mimo swoich 72 lat, wyprostowany jak zawsze, nasłuchiwał wiadomości w starym radiu, mamrocząc coś o problemach z dokumentami domu. ale Jadwiga wiedziała, iż to nie tylko opóźnienie. Matki potrafią czytać znaki, a ona czuła w sercu głęboki ból porzucenia.
Czwartego ranka Jadwiga obudziła się z bólem w piersi, który nie pochodził od serca. Stanisław patrzył przez okno na pustą drogę.
Nie wrócą szepnęła.
Nie mów tak, Jadziu.
Porzucili nas, Stachu. Własne dzieci nas porzuciły.
Dworek Pod Lipami był dumą rodziny od trzech pokoleń: 50 hektarów żyznej ziemi, bydło, sad, który Jadwiga pielęgnowała z miłością. Teraz jednak czuli się jak obcy we własnym domu. Jedzenie się kończyłozostały jajka, domowy ser, trochę mąki i fasoli. Lekarze Stanisława skończyły się trzeciego dnia, i choć tego nie mówił, czuł pulsujący ból w głowie.
Jutro pójdę do wsi powiedział Stanisław.
15 kilometrów, Stachu, w tym upale i w twoim wieku?
A co mam zrobić? Czekać tu jak bezradny?
Kłótnia była krótka, wywołana bardziej strachem niż gniewem. W końcu przytulili się w maleńkiej kuchni, czując ciężar lat i samotności, której nigdy się nie spodziewali.
Szóstego dnia ciszę przerwał warkot silnika. Jadwiga wybiegła na ganek z bijącym sercem. To nie były ich dzieci, tylko Bartosz, sąsiad, na swojej starej motorowerze, przywożąc chleb i warzywa.
Pani Jadwigo, panie Stanisławie, jak się macie?
Dobrze, żeś przyjechał, Bartku odpowiedziała Jadwiga, próbując ukryć ulgę.
Bartosz, samotnik o dobrym sercu, od razu wyczuł napięcie. Zauważył walizki na ganku, prawie pustą lodówkę i zapytał:
Gdzie są dzieci?
Pojechali załatwić sprawy do miasta odparł Stanisław bez przekonania.
Ile dni już ich nie ma?
Jadwiga zaczęła cicho płakać.
Sześć dni wyszeptała.
Bartosz zamilkł, po czym wstał z poważną miną.
Wybaczcie, panie Stanisławie. Muszę coś sprawdzić.
Wrócił godzinę później, wyraźnie poruszony.
Wczoraj widziałem samochód Marka we wsi, przed sklepem u Nowaków, którzy skupują antyki. Wyładowywali meble z waszego domu.
Cisza stała się ciężka jak ołów. Jadwiga poczuła, iż świat wirował, a Stanisław musiał złapać się za krzesło.
Pani Jadwigo, wybacz, iż to mówię, ale widziałem waszą starą komodę i inne rzeczy.
Sprzedają nasze rzeczy warknął Stanisław.
I było jeszcze gorzej. Bartosz usłyszał, iż pytali o sprzedaż dworku. Jadwiga pobiegła sprawdzić szafy i szufladybrakowało maszyny do szycia, obrazów, starych porcelanowych naczyń.
Jak mogli nam to zrobić? krzyknęła, wracając do kuchni.
Bartosz podszedł bliżej:
Nie chcę się wtrącać, ale nie możecie tu zostawać sami. Zabiorę was do siebie.
Nie, Bartku odparł Stanisław. To mój dom. jeżeli chcą nas stąd wyrzucić, niech spróbują mi to powiedzieć w twarz.
Jadwiga ujęła dłoń męża, przypominając sobie, dlaczego się w nim zakochaładumę, choćby w najcięższych chwilach. Bartosz uszanował ich decyzję, ale nie zostawił ich samych. Codziennie przywoził jedzenie i lekarstwa.
Tydzień później Jadwiga postanowiła wejść na strych. Szukała ważnych dokumentów. Wśród kurzu i wspomnień znalazła opieczętowaną kopertę, napisaną przez teściową:
Dla Jadwigi i Stanisława. Otworzyć tylko w potrzebie.
List zawierał dokumenty na kolejne 25 hektarów ziemi, na skraju wsi, na nazwisko Jadwigi i Stanisława od 1998 roku, z własnym źródłem wody.
Zawsze bałam się, iż wnuki nie będą miały takiego serca jak wy. Ta ziemia jest wasza. Szukajcie doktora Kowalskiego, jeżeli zajdzie potrzeba. Nie pozwólcie, by was wykorzystali. Z miłością, Helena.
Jadwiga i Stanisław czytali w milczeniu. Teściowa przewidziała chciwość i dała im nieoczekiwaną ochronę. Tej nocy prawie nie spali, między ulgą a smutkiem.
Następnego dnia Bartosz przyniósł wieści:
Marek szukał doktora Kowalskiego, pytał o dokumenty dworku. Próbowali sprzedać, ale brakowało jednego podpisu.
Postanowili odwiedzić adwokata. Doktor Kowalski, starszy, zaufany człowiek, przyjął ich z euforią i troską.
Wasz syn Marek przychodził wielokrotnie, szukając informacji. Ale pani Helena kazała mi przysiąc, iż ujawnię to tylko w potrzebie.
Adwokat potwierdził własność ziemi i ujawnił, iż firma wodociągowa oferowała 5 milionów złotych za źródło.
Dziś, z kryzysem wodnym, może być warte znacznie więcej.
Wrócili do domu w ciszy. Odkrycie było niewiarygodne, ale bolesneteściowa miała rację co do dzieci. Tej nocy Jadwiga płakała:
Co zrobiliśmy źle, iż wychowaliśmy dzieci zdolne nas porzucić?
Nic złego, Jadziu. Daliśmy im miłość i przykład. jeżeli wybrali taką drogę, to nie nasza wina. Ale teraz wiemy, iż nie będziemy w potrzebie.
Trzy dni później wrócił samochód. Marek wysiadł
