Zanim mój ojciec zmarł, wyrzucił z domu moją macochę — Myśleliśmy, iż bał się walki o spadek, ale prawda była jeszcze bardziej szokująca…

Zanim mój ojciec odszedł, wyrzucił moją macochę z domu myśleliśmy, iż bał się, by nie walczyła o spadek, ale prawda okazała się jeszcze bardziej wstrząsająca
Jestem najmłodszy z trójki rodzeństwa. Moja biologiczna matka zmarła, gdy miałem nieco ponad rok, zanim zdążyłem wypowiedzieć słowo mama. Trzy lata później ojciec ożenił się ponownie. Nazywała się Bożena: drobna kobieta o łagodnym głosie i spokojnym usposobieniu.
To ona mnie wychowała. Byłem chorowitym czterolatkiem, pamiętam, jak karmiła mnie łyżeczką za łyżeczką owsianki. Odprowadzała mnie do przedszkola, czekała każdego popołudnia pod bramą, a gdy poszedłem do szkoły podstawowej, była dumna, jakbym był jej własnym synem.
Dla mnie nigdy nie była żoną taty czy macochą po prostu stała się mamą na swój sposób.
Odrzucenie przez rodzeństwo
Moi bracia, którzy mieli 10 i 13 lat, gdy Bożena pojawiła się w naszym życiu, nigdy jej nie zaakceptowali. Nazywali ją nową żoną ojca i traktowali jak intruza. Ostrzegali mnie, iż jest dla mnie miła tylko po to, by zyskać przychylność taty, iż prędzej czy później mnie zdradzi.
Czasem w to wierzyłem. Bywałem wobec niej niemiły, kłóciłem się, raz choćby w gniewie podarłem jej bluzkę. Ale pewnej nocy zobaczyłem, jak cicho płakała w swoim pokoju. Wtedy i ja się płakałem.
Z czasem zrozumiałem, iż moi bracia się mylili. Bożena, nie mając takiego obowiązku, obdarzyła mnie całym swoim ciepłem i troską. Zmieniłem nastawienie, zacząłem nazywać ją mamą Bożeną i traktować z taką samą czułością, jaką ona okazywała mi od początku.
Charakter mojego ojca
Pamiętam, jak ojciec przytulał ją w milczeniu i prosił, by miała cierpliwość do moich braci, iż ich odrzucenie wynika z utraty matki w tak młodym wieku. Bożena kiwała głową przez łzy i nigdy nie podniosła na nich głosu, choćby gdy byli okrutni.
Z biegiem lat bracia się ożenili i wyprowadzili. Zostaliśmy tylko ojciec, Bożena i ja.
Niespodziewane oddalenie
Na początku tego roku ojciec ciężko zachorował. Nagle zaczął być wobec Bożeny nerwowy. Krzyczał bez powodu, ganiał ją bez przyczyny. Nic nie rozumiałem.
Pewnego weekendu, gdy byli moi bracia z rodzinami, stało się coś niepojętego: ojciec krzyknął przy wszystkich, iż Bożena ma natychmiast opuścić dom. Ona, drżąc, nie sprzeciwiła się. Spakowała tylko jedną walizkę i milczała.
Tydzień później, na kolejnym rodzinnym spotkaniu, powtórzył: Między nami wszystko skończone. Wynoś się i nie wracaj. Bożena spojrzała na mnie smutno i szepnęła: Nie mów nic. Niech tak będzie. I wyszła z walizką. Ten obraz wrył mi się w pamięć.
Dwa tygodnie później ojciec zmarł.
Spadek i podejrzenia
Bożena zorganizowała pogrzeb z adekwatną sobie dyskrecją, jak przystało na prawowitą wdowę. Potem znów zniknęła. Bracia szeptali, iż może ojciec ją wyrzucił, by nie rościła sobie praw do spadku.
Po czterdziestu dziewięciu dniach żałoby zebraliśmy się, by podzielić majątek: trzypiętrowy dom, małą działkę i pola uprawne. Wszystko rozdzielono po równo. Wydawało się, iż sprawa została zamknięta.
Od