Weronika Stefaniowa przez wiele lat mieszkała samotnie w przytulnym dwupokojowym mieszkaniu w starej dzielnicy Kielc. Dom był ciepły, sąsiedzi — życzliwi, w okolicy wszystko było znajome, aż do najdrobniejszych szczegółów. Z wiekiem kobieta coraz więcej czasu spędzała w domu, spacerując po podwórku, gdzie wszyscy ją znali — i młodzi, i starsi. Owdowiała wcześnie, ale nie narzekała. Wychowała córkę Olę, dała jej wykształcenie, pomogła z mieszkaniem, gdy ta wyszła za mąż.
Ola z mężem żyli całkiem nieźle, wychowywali syna Kacpra, a Weronika Stefaniowa widywała ich głównie przy okazji świąt i urodzin. Nie miała pretensji — wiedziała, iż młodzi mają swoje życie. Wszystko się zmieniło, gdy mąż Olę porzucił. Odszedł do młodszej, zostawiając jej syna i stos niezapłaconych rachunków.
Z początku córka trzymała się dzielnie, w końcu jednak załamała się. Pieniędzy zaczęło brakować, Kacpra trzeba było posyłać do szkoły, a i samej chciało się jakoś ubrać i wyglądać przyzwoicie. Wtedy koleżanka podsunęła pomysł: niech mama sprzeda mieszkanie i zamieszka z wami. Mądra myśl — jej nie będzie samotnie, a wam pomoże. Ola nie zastanawiała się długo — przekonała matkę. Przecież co mamy dzielić? Jesteśmy rodziną. Kacper będzie pod opieką, pieniądze ze sprzedaży mieszkania pójdą na jego edukację — każdy skorzysta.
Weronika Stefaniowa, choć z wahaniem, zgodziła się. Sprzedała mieszkanie, oddała córce zarobione pieniądze, spakowała swoje rzeczy i przeprowadziła się. Z początku wszystko układało się zgodnie z planem — gotowała, prała, sprzątała, odbierała wnuka ze szkoły. choćby wychodziła na podwórko, opowiadając wszystkim, jak to dzieci o niej pamiętają, przygarnęły, zaopiekowały się. Sąsiadki słuchały, a wiele z nich, nie ukrywajmy, zazdrościło — komu nie marzy się być potrzebnym swoim na starość?
Lecz minęło zaledwie kilka miesięcy, a euforia zamieniła się w łzy.
Ola po rozwodzie stała się rozdrażniona. Wyładowywała się na Weronice Stefaniowej. Jakby to matka była winna, iż mąż okazał się zdrajcą. Najpierw były pretensje: „Po co gotujesz rosół, skoro chciałam kluski?”, „Znowu posprzątałaś tak, iż niczego nie mogę znaleźć!” Potem przyszło milczenie, krzyki, zamykanie drzwi. „Nie wychodź z pokoju, kiedy mam gości” — oświadczyła pewnego dnia córka. Wtedy stało się jasne — Weronika Stefaniowa w tym domu nie jest już ani matką, ani gospodynią. Jest intruzem.
Kacper, patrząc na matkę, zaczął traktować babcię z chłodem. Odpowiadał opryskliwie, bywał niegrzeczny, aż w końcu przestał się choćby witać. Jakby zaraził się tym samym podejściem.
A przecież myślała, iż wnuk stanie się sensem jej życia. Że będą razem czytać, chodzić do parku, rozmawiać o szkole. Zamiast tego — pustka. I gulka w gardle każdego wieczoru.
Płakała cicho. Nikomu się nie zwierzała. Tylko czasem, wychodząc na podwórko, siadała na ławce i opowiadała dawnym znajomym o tym, co ją dusi od środka. I za każdym razem powtarzała to samo: „Dziewczyny, nie popełniajcie mojego błędu. Lepiej samotnie, ale we własnym mieszkaniu. Niż w »rodzinie«, ale jako intruz”.
Teraz Weronika Stefaniowa żyje na prawach sublokatora. Bez prawa głosu. Wszystko, co miała do zaoferowania, dawno się skończyło. Pieniądze ze sprzedaży mieszkania wyparowały. Pomoc — straciła wartość. Pozostał tylko jej mały pokój z narzutą kupioną jeszcze przed przeprowadzką.
Nie chwali się już, nie uśmiecha. Tylko patrzy przez okno, wspominając, jak kiedyś z Olą smażyły racuchy, jak słuchała jej śmiechu, jak całowała wnuka w czoło. Wtedy mieli prawdziwą rodzinę. Teraz — tylko ściany i obce spojrzenia.
Co się stało? Dlaczego tak wyszło? Weronika Stefaniowa nie wie. Może to z córką coś nie tak. A może rzeczywiście stare przysłowie ma rację — „Z daleka pan Bóg miły”. Dopóki żyły osobno, było ciepło i z szacunkiem. Wystarczyło zamieszkać pod jednym dachem — i wszystko zniknęło.
Każdego dnia zadaje sobie to samo pytanie: czy to właśnie jest wdzięczność za życie, za pomoc, za miłość? A może sama jest winna, iż uwierzyła w iluzję bycia potrzebną?
Taka to smutna historia. Cicha. Bez awantur. Ale z bólem, który tłumi głośniej niż krzyk.
