Weronika Stanisławówna od wielu lat mieszkała samotnie w przytulnym dwupokojowym mieszkaniu w starej części Kalisza. Dom był ciepły, sąsiedzi życzliwi, a cała okolica znajoma do najmniejszego szczegółu. Z wiekiem coraz więcej czasu spędzała w domu, spacerując po podwórku, gdzie znał ją każdy – i młodzi, i starzy. Owdowiała wcześnie, ale nie narzekała. Wychowała córkę Zosię, zapewniła jej edukację, pomogła z mieszkaniem, gdy ta wyszła za mąż.
Zosia z mężem żyli całkiem dobrze, wychowywali syna Jasia, a Weronika Stanisławówna widywała ich głównie przy okazjach świąt i urodzin. Nie gniewała się – rozumiała, iż młodzi mają własne życie. Wszystko się zmieniło, gdy mąż porzucił Zosię. Został z młodszą, zostawiając jej syna i stertę nieopłaconych rachunków.
Z początku córka trzymała się dzielnie, ale w końcu załamała się. Pieniędzy zaczęło brakować, Jaś wymagał szkolnych wydatków, a samej Zosi chciało się jakoś godnie wyglądać. Wtedy koleżanka podsunęła myśl: niech mama sprzeda mieszkanie i zamieszka z wami. Dobry pomysł – mówiła – przecież nie będzie samotna, a wam pomoże. Zosia nie długo się zastanawiała i przekonała matkę. „Co będziemy dzielić? Przecież jesteśmy rodziną” – mówiła. „Jaś będzie pod opieką, pieniądze z mieszkania na jego naukę – wszyscy na tym skorzystamy”.
Weronika Stanisławówna, choć z wahaniem, przystała na to. Sprzedała mieszkanie, oddała córce wszystkie oszczędności, spakowała swoje rzeczy i przeprowadziła się. Z początku wszystko układało się, jak sobie wymarzyła – gotowała, prała, sprzątała, odbierała wnuka ze szkoły. choćby na podwórku opowiadała sąsiadkom, jak to dzieci nie zapominają o staruszce, przygarnęły, zaopiekowały się. Sąsiadki słuchały i, prawdę mówiąc, wiele zazdrościło – bo komu w starości nie marzy się, by być potrzebnym swoim?
Ale minęło zaledwie kilka miesięcy, a euforia zamieniła się w łzy.
Zosia po rozwodzie stała się nerwowa. I wyładowywała się na matce. Jakby to ona była winna, iż mąż okazał się zdrajcą. Zaczęły się wymówki: „Po co gotujesz bigos, skoro chciałam klopsiki?!”, „Znowu posprzątałaś tak, iż nic nie mogę znaleźć!” Potem przyszła obojętność, krzyki, zamykanie drzwi. „Nie wychodź z pokoju, gdy mam gości” – oświadczyła pewnego dnia córka. I stało się jasne: Weronika Stanisławówna w tym domu już nie była ani matką, ani gospodynią. Była intruzem.
Jaś, patrząc na matkę, zaczął traktować babcię z chłodem. Opryskiwał się, był niegrzeczny, aż w końcu przestał się choćby witać. Jakby zaraził się tym nastawieniem.
A przecież myślała, iż wnuk stanie się sensem jej życia. Że będą razem czytać, chodzić do parku, rozmawiać o lekcjach. Zamiast tego – pustka. I tylko gula w gardle każdego wieczoru.
Płakała cicho. Nikomu się nie żaliła. Tylko czasem, wychodząc na podwórko, siadała na ławeczce i zwierzała się dawnym znajomym z tego, co duszącego nosiła w sercu. I za każdym razem powtarzała: „Drogie, nie popełniajcie mojego błędu. Lepiej samotnie, ale w swoim mieszkaniu. Ni”Niż wśród rodziny, gdzie jesteś tylko ciężarem i obcą osobą.”
