Dawno temu, w jednej z krakowskich kamienic, zdarzyła się pewna historia, którą wspominam do dziś. Marek siedział przy stole, patrząc gdzieś obok Jadwigi. Mimo iż opowiadała mu coś z żywą gestykulacją i uśmiechem, on był pogrążony w swoich myślach.
— Marku, zupełnie mnie nie słuchasz. Coś się stało? — zaniepokoiła się Jadwiga.
— Nie, wszystko w porządku — ocknął się. — Mów dalej.
— Widzę jednak, iż coś cię gryzie… — nalegała.
— Powiedz mi, umiesz gotować zupę? — zapytał nagle.
— Co? Jaką zupę? — zdziwiła się.
— No, zwykłą. Rosół, pomidorową, kapuśniak…
— No pewnie, a o co chodzi?
— Mam do ciebie pewną prośbę — powiedział poważnie.
…
Przed drzwiami piętnastego mieszkania od dwóch dni stała reklamówka ze śmieciami. Marek zauważył ją już poprzedniego dnia, omal na nią nie nadepnąwszy. Rano dołączyła do niej kolejna, mniejsza. Nie było zapachu, ale wyglądało to dziwnie. Kamienica była nowa, zamieszkana dopiero od roku.
Gdy wieczorem wracał do domu, reklamówki wciąż tam stały. Westchnął i postanowił porozmawiać z lokatorami rano.
Następnego dnia śmieci były już trzy. Marek zmarszczył brwi i zadzwonił. Raz, drugi.
— Idę, idę… — dobiegł zza drzwi kobiecy głos.
Otworzyła starsza pani w okularach i niebieskim swetrze. Uśmiechnęła się, ale widocznie zmieszała i próbowała przymknąć drzwi.
— Dzień dobry. To pańskie śmieci. Proszę je wyrzucić. Sprzątaczka nie jest od tego.
— Myślałam… wnuk obiecał przyjść. Ciągle zbierałam się… ręce mi nie słuchają — tłumaczyła się, pokazując drżące dłonie.
— Ja je wyniosę. Niech się pani nie martwi — Marek wziął reklamówki i odszedł.
…
Wieczorem, gdy tylko wszedł do klatki, drzwi piętnastego mieszkania uchylono.
— Dobry wieczór. Proszę… — kobieta podała mu banknot. — Za śmieci.
— Nie trzeba. Naprawdę.
— Wejdź pan. Stanie mi już ciężko…
Marek przekroczył próg. Mieszkanie proste, z minimalistycznym umeblowaniem. Wzdłuż ścian stały kartony: z zupkami błyskawicznymi, purée i mlekiem w proszku.
— To dla mnie żaden problem. Tylko proszę nie wystawiać na klatkę. Mogę zabierać śmieci około ósmej rano.
— Dziękuję, Marku. Jestem Helena Nowak. Wnuk przywozi mi wszystko raz w miesiącu. Tylko te ręce… czasem tęsknię za domową zupą — próbowała się uśmiechnąć.
…
Tego samego wieczoru Marek siedział z Jadwigą w kawiarni. Ona szczebiotała o sukience, którą przymierzyła. On milczał.
— Znowu jesteś gdzieś myślami? — nadąsała się.
— Przepraszam. Po prostu myślę.
— O deserze? Może szarlotkę? A może naleśniki z jabłkami?
— A umiesz ugotować zupę? — przerwał niespodziewanie.
— To zaproszenie do mnie? Czy chcesz, żebym stała w twojej koszulce przy garnku? Może barszcz ukraiński?
— Zwykłą… rosół, pomidorową…
— Zamów tu i zanieś swojej babci — warknęła Jadwiga. — Od tego są opiekunki społeczne.
…
Wyszedł z kawiarni oszołomiony. Wstąpił do sklepu po napój, gdy nagle usłyszał, jak dziewczyna wybiera kurczaka.
— To do rosołu? — zapytał.
— Tak. Najlepsza część. Najbardziej domowa.
— A co jeszcze potrzeba?
Rozmawiali dalej. Nazywała się Kasia, mieszkała w sąsiedniej kamienicy. Gdy opowiedział jej o starszej pani, odpowiedziała:
— Wpadnij za godzinę. Ugotuję garnek.
…
Zaniósł zupę pani Helenie. Potem wrócił do Kasi.
— Ucieszyła się, jakby to nie zupa była ważna, ale towarzystwo.
— Bo to właśnie ono było — skinęła głową Kasia. — Zupa to tylko pretekst.
Telefon Marka zadrżał. Jadwiga. Zignorował połączenie.
— No jedz, stygnie.
Marek się uśmiechnął:
— Zupa naprawdę jest ważniejsza.
