Byłam najstarsza w licznej rodzinie, dorastając w małej wiosce pod Łodzią. Cały ciężar opieki nad młodszym rodzeństwem spoczywał na moich barkach. Gotowałam im, leczyłam przeziębienia, odprowadzałam do przedszkola i szkoły. Rodzice nigdy nie pytali, czy tego chcę – po prostu rzucali: „Musisz!” – i koniec rozmowy.
Przyjaciół prawie nie miałam. Nie miałam na to czasu, a rówieśnicy wyśmiewali się, nazywając mnie „nianią” i „popychadłem”. Ich słowa paliły serce, często płakałam, chowając się w stodole. Ojciec, widząc moje łzy, sięgał po pasek. „Wybiję ci te głupoty z głowy!” – wrzeszczał, a każdy cios bola nie tylko ciało, ale i duszę.
Dzieciństwa nie było. Po dziewiątej klasie rodzice postanowili, iż zostanę kucharką – żeby rodzina zawsze była najedzona. Wysłali mnie do szkoły zawodowej, choćby nie pytając o zdanie. Zgodziłam się, jak zawsze, zaciskając zęby.
Po trzech latach dostałam pracę w małej stołówce w Krakowie. Ojciec kazał mi przynosić jedzenie do domu, ale odmówiłam. Matka natychmiast oburzyła się: „Egoistka! To przez ciebie cała rodzina głoduje!” Moją pierwszą pensję zabrali bez słowa. Gdy dostałam drugą, spakowałam rzeczy i uciekłam. Kupiłam bilet na pierwszy lepszy pociąg, nie myśląc, dokąd jedzie. Ważne było tylko wyrwać się z tego piekła. Wiedziałam: jeżeli zostanę, moje życie będzie skończone.
Było ciężko. Brałam się za każdą pracę: myłam klatki schodowe, zamiatałam ulice, aż w końcu dostałam się do zmywania naczyń w kawiarni. Dopiero po latach pozwolono mi pracować w kuchni. Oszczędzałam każdy grosz, choćby gdy zarabiałam więcej. Marzenie o własnym mieszkaniu, gdzie sama będę decydować o swoim losie, dodawało mi sił. Mieszkałam u starszej kobiety, Zofii Nowak, która stała mi się bliższa niż rodzina. Brała za wynajem symboliczną kwotę, a ja pomagałam jej w domu. Każdego wieczoru witała mnie gorącą herbatą z miętą i świeżo upieczonymi drożdżówkami. Wtedy czułam się naprawdę szczęśliwa.
Pewnego dnia poznałam Jakuba, mojego przyszłego męża. Nie urządzaliśmy wesela – tylko wzięliśmy ślub w urzędzie. Zamieszkałam u jego rodziców, a rok później urodziłam córkę, potem syna. Życie wydawało się układać, ale cienie przeszłości nie dawały o sobie zapomnieć. Rodzice zaczęli śnić mi się po nocach – ich surowe twarze, ich krzyki. Opowiedziałam o tym Jakubowi i postanowiliśmy ich odwiedzić. Chciałam się pogodzić, pokazać wnuki, odnowić więzi. Kupiłam pełne torby smakołyków – czekoladki, owoce, wędliny – i szykowałam się na spotkanie z nadzieją.
Lecz gdy przekroczyłam próg rodzinnego domu, zamiast uścisków usłyszałam przekleństwa. Rodzice rzucili się na mnie z wyzwiskami, a ojciec choćby zamierzył się pięścią. Moi bracia popili się, najmłodsza siostra wpadła w złe towarzystwo. Nikt nie spojrzał na moje dzieci, nie spytał, jak mi się żyło przez te wszystkie lata. Matka zatrzasnęła mi drzwi przed nosem, krzycząc: „Zdrajczyni!” Stałam oszołomiona, ściskając ciężkie torby. Może ktoś nazwie mnie małostkową, ale odwróciłam się, zabrałam podarunki i odeszłam. Na zawsze. choćby na ich pogrzeb nie wrócę.
Życie nauczyło mnie, iż czasem największą siłą jest umiejętność odcięcia się od tego, co nas niszczy. I iż rodzinę można znaleźć choćby wśród obcych, jeżeli tylko są dobrzy i szczerzy.
