Z życia wzięte. " Zmienię go tak, by mi odpowiadał": Córka zapewnia, ale nie rozumie, iż z 30-latkiem to się nie uda

Zdjęcie: Naiwna córka, źródło: Pixabay

Nie bierze pod uwagę, iż nie jest to siedemnastoletni chłopak, który może być jakoś dostosowany do niej, w tym wieku ludzie są przez cały czas elastyczni, a trzydziestoletni mężczyzna jest przyzwyczajony do życia tak, jak chce i raczej się nie zmieni. Może stwarzać pozory, ale tylko na chwilę.

Moja córka Beata ma dwadzieścia pięć lat. Jest piękna, mądra, własną pracę i mieszka oddzielnie od nas. Od dzieciństwa była bardzo ambitna i niezależna. Zawsze czułam się względnie spokojna o moją córkę, wiedziałam, iż nie zginie.

Jest przyzwyczajona do wyznaczania celów i ich osiągania. Od pierwszego roku studiów wiedziała, gdzie chce pracować. Miała imponujący wybór, firmę z nazwą i reputacją, bardzo trudno jest się tam dostać z ulicy, a ona nie miała żadnych znajomości i powiązań na tym poziomie.

Od pierwszego roku studiów pracowała na wyniki. Na trzecim roku udało jej się dostać na dwuletni bezpłatny staż, dzięki czemu została zauważona i zapamiętana. Kiedy zaczęła coraz więcej mówić o Mirku, byłam bardzo szczęśliwa, dopóki nie poznałam go osobiście.

Pomyślałam nawet, iż córka płata mi figla, bo mężczyzna, którego przyprowadziła na spotkanie, nie wyglądał na kogoś, kto mógłby zainteresować moją córkę czymkolwiek. Facet ma już trzydzieści jeden lat. Wygląda na to, iż niedługo wyłysieje, ma już mały brzuch, a cały jego wygląd jest w jakiś sposób zaniedbany.

Niby nie śmierdzi, ma na sobie czyste ubrania, ale i tak sprawia nieprzyjemne wrażenie. Najbardziej zaskoczyło mnie jego podejście do życia. Facet ma trzydzieści jeden lat i niczego już nie chce, albo wciąż nie chce, nie wiem. Ma gdzie mieszkać — jednopokojowe mieszkanie, o którego stanie choćby nie chcę myśleć.

Pracuje w jakiejś instytucji kulturalnej finansowanej przez państwo, coś związanego z komputerami. Jak można się domyślić po słowie "finansowana przez państwo", wynagrodzenie jest tam bardzo skromne. Zapytałem go, dlaczego nie zmienił pracy, bo jeżeli rozumie komputery, ma szansę zarobić więcej, to obiecująca dziedzina.

-Ale trzeba się cały czas uczyć, dużo wymagają, s ja nie potrzebuję wiele, więc po co się męczyć?

To świetna odpowiedź — nie chcę się uczyć, jestem gotów przez cały czas otrzymywać niewiele, po prostu nic nie robić. Najgorsze było to, iż moja córka patrzyła na swój obiekt adoracji z takim uwielbieniem, jakby jakieś bóstwo zstąpiło z nieba na ziemię. Zapytałam później Beatę, co w nim widzi. Córka powiedziała, iż jest miły i łagodny. Wytłumaczyłam jej, iż on nie jest miły, tylko jest obibokiem, który jest zbyt leniwy, żeby cokolwiek zrobić, w tym się złościć, bo to też wymaga wysiłku.

Nie wiedziałam, jakie inne argumenty mogłabym dać córce, żeby otworzyła oczy, ale Beata obstawała przy swoim, mówiąc, iż teraz jest leniwy, ale ona go weźmie i zmieni, żeby jej pasował. "Zmieni pracę ze mną, zrobi porządek, będziemy mieli idealną rodzinę", moja córka przewraca oczami z rozmarzeniem.

Cóż, oczywiście, wręcz przeciwnie, w okresie bukietów, randek i cukierków mężczyźni żyłują się i starają się zademonstrować swoje najlepsze cechy, ale ten teraz choćby nie próbuje. A jeżeli próbuje i to jest najlepsze, co ma, to sytuacja jest okropna. A w ogóle przerabianie dorosłych to niewdzięczne zadanie, bo zwykle kończy się porażką.

To nie są dzieci, które można jeszcze na coś ukształtować, ale jednostki, które już się ukształtowały. Nie wiem, jak zniechęcić do niego moją córkę. Moi przyjaciele mówią mi, żebym się w to nie mieszała, mówiąc, iż sama wpadnie w kłopoty, sparzy się, stanie się mądrzejsza i zrozumie, iż człowieka nie da się zmienić. To prawda, ale jak długo będzie o tym przekonywać? Rok, trzy czy pięć? Nie chcę, żeby zmarnowała swoją młodość na takiego faceta, ale moja córka mnie nie słucha i ciągle powtarza: "Mamo, nie wtrącaj się".