Wszyscy patrzyli na drzwi kościoła.
Ale one się nie otwierały.
Minęły minuty. Dziesięć. Dwadzieścia. Pół godziny.
I wtedy zrozumiałam, iż on nie przyjdzie.
Jeszcze poprzedniego wieczoru wysłał mi wiadomość:
— „Kocham cię. Już jutro zaczniemy nasze wspólne życie.”
Powiedział, iż nie może się doczekać, kiedy zobaczy mnie w sukni ślubnej.
A teraz… zniknął.
Nie odbierał telefonu, nie było go w domu.
Rodzina szukała go wszędzie.
Ja stałam w miejscu.
Nie płakałam.
Nie krzyczałam.
Byłam zbyt zszokowana, żeby cokolwiek poczuć.
Dopiero po trzech dniach usłyszałam prawdę.
Zobaczyła go koleżanka mojej kuzynki – w kawiarni, z inną kobietą.
Trzymali się za ręce.
On wyglądał… szczęśliwie.
Czuły szept. Całus.
I pierścionek na jej dłoni.
Taki sam, jak mój.
Nie wierzyłam.
Ale tydzień po tym, jak zostawił mnie w kościele, pojawiły się zdjęcia w internecie.
On.
Uśmiechnięty.
W garniturze.
Z nią – w sukni ślubnej.
Na tle innego kościoła.
Innego miasta.
Innego życia.
Tego, które miał stworzyć ze mną.
Przez miesiąc nie wychodziłam z domu.
Nie jadłam.
Nie spałam.
Zrywałam się w nocy z koszmarów, w których znów czekałam na niego przed ołtarzem, a on po prostu nie przychodził.
A potem pewnego dnia, jakby los postanowił mnie dobić, dostałam list.
Nie mail, nie wiadomość.
List.
Jego pismo.
— „Wybacz. Zrozumiałem, iż nie jesteś tą, z którą chcę spędzić życie. Z nią wszystko poczułem inaczej. Nie miałem odwagi ci powiedzieć. Mam nadzieję, iż kiedyś zrozumiesz.”
Nie.
Nie zrozumiem.
Nie wybaczę.
I nigdy nie zapomnę.
Zabrał mi coś więcej niż marzenie o ślubie.
Zabrał mi wiarę w ludzi, w miłość, w bezpieczeństwo.
Ale jednego nie zdołał mi odebrać:
godności.
Dziś znów potrafię się uśmiechać.
Ale mój uśmiech nie jest już naiwny.
Jest siłą kobiety, która przeszła przez piekło w białej sukni – i przeżyła.
