Byłam przekonana, iż znam moją matkę na wylot. To ona była opoką naszej rodziny – ciepłą, oddaną, zawsze gotową do poświęceń. Po śmierci ojca robiła wszystko, by utrzymać nas na powierzchni. Pracowała dniami i nocami, żebyśmy ja i mój brat, Michał, mogli mieć lepsze życie. Nigdy nie przypuszczałam, iż za tym obrazem kryje się tajemnica, która zburzy moje zaufanie do niej.
O tajnym koncie dowiedziałam się przypadkiem. Po śmierci mamy wzięłam na siebie obowiązek uporządkowania jej spraw – przeszukiwania dokumentów, zamykania umów, regulowania rachunków. W jej biurku znalazłam plik dokumentów dotyczących konta bankowego, o którego istnieniu nikt w rodzinie nie wiedział. Kwota, która na nim widniała, była ogromna – więcej, niż mogłam sobie wyobrazić, iż mogła zaoszczędzić pracując jako księgowa.
Początkowo byłam w szoku. Czy mama miała jakieś plany, o których nam nie powiedziała? Czy chciała nam zrobić niespodziankę, pozostawiając te pieniądze jako spadek? Ale im więcej analizowałam sytuację, tym bardziej czułam, iż coś jest nie tak. Dlaczego nigdy nie wspomniała o tych oszczędnościach, skoro przez lata zmagałyśmy się z problemami finansowymi?
Postanowiłam podzielić się odkryciem z Michałem. Był równie zaskoczony, ale jego reakcja różniła się od mojej.
– „Może miała ku temu swoje powody. Nie powinniśmy jej oceniać. Może te pieniądze były na czarną godzinę.”
– „Czarną godzinę?” – zapytałam z irytacją. – „A co to było, jak musieliśmy sprzedać jej ulubione pierścionki, żeby zapłacić za twoje studia? Albo kiedy musiałam zrezygnować z kursu, żeby pomóc opłacić rachunki?”
Michał zamilkł, a ja poczułam narastający gniew. Postanowiłam dowiedzieć się więcej.
Odwiedziłam bank, podając dokumenty mamy. Urzędniczka potwierdziła, iż mama prowadziła to konto od ponad dwudziestu lat. Regularnie wpłacała na nie pieniądze, unikając wypłat. Na pytanie o beneficjenta dowiedziałam się, iż to ja i Michał mieliśmy dziedziczyć środki. Ale to nie przyniosło mi ulgi, tylko nasunęło kolejne pytania.
Kiedy wróciłam do domu, natknęłam się na stare listy mamy. W jednym z nich znalazłam odpowiedź, która mnie zszokowała. Okazało się, iż mama założyła konto, by wspierać... kogoś innego. Był to człowiek, którego nigdy wcześniej nie znałam – ktoś, kto podpisywał się jako „K.”. W liście pisał o wdzięczności za jej pomoc i o tym, iż dzięki niej mógł wyjść na prostą.
Po długim śledztwie odkryłam, iż „K.” to były współpracownik mamy, który stracił wszystko i potrzebował wsparcia. Przez lata mama przekazywała mu pieniądze, jednocześnie oszczędzając na naszej rodzinie. Byłam wściekła. Jak mogła pomagać obcemu człowiekowi, podczas gdy my cierpieliśmy?
Michał, choć zszokowany, próbował mnie uspokoić.
– „Może robiła to z poczucia winy? Może ten człowiek znaczył dla niej więcej, niż nam się wydaje?”
– „A co z nami, Michał? My się nie liczyliśmy? Przecież to nasza rodzina powinna być dla niej najważniejsza!”
Dziś, choć od śmierci mamy minęło kilka lat, wciąż nie mogę przestać myśleć o tej tajemnicy. Pieniądze z konta podzieliliśmy z Michałem, ale żadna suma nie mogła zapełnić pustki, którą zostawiły pytania bez odpowiedzi. Czy mama kochała nas mniej? Czy to „K.” był powodem, dla którego zrezygnowała z naszych marzeń?
Pieniądze, które powinny być symbolem wsparcia, stały się dla mnie przypomnieniem zdrady. Żałuję, iż nigdy nie miałam okazji zapytać mamy, dlaczego tak postąpiła. Może odpowiedź mogłaby przynieść mi spokój. Ale teraz pozostaje mi tylko nauczyć się żyć z tą wiedzą i próbować zrozumieć, iż choćby najbliżsi ludzie mogą mieć swoje tajemnice. Tajemnice, które zmieniają wszystko.
