Sama ją wychowałam – jej ojciec odszedł, zanim zdążyła powiedzieć pierwsze „mama”. Byłyśmy we dwie przeciwko światu. Kiedy chorowała, nie spałam nocami. Kiedy miała problemy w szkole – stawałam murem. Oddałam jej swoje życie, serce, młodość. I zawsze wierzyłam, iż ta więź przetrwa wszystko.
Aż do dnia, który z pozoru był zwykłą sobotą.
Zadzwoniła sąsiadka.
– Widziałam twoją córkę dzisiaj – powiedziała. – Robiła przyjęcie dla małej. Balony, tort, dzieciaki biegały po podwórku. Myślałam, iż też tam jesteś…
Zamarłam. Moja wnuczka, moja mała kruszynka miała urodziny. A ja… choćby nie wiedziałam.
Wzięłam telefon, ręce mi drżały. Zadzwoniłam do córki. Odebrała po kilku sygnałach, głosem obojętnym jak zimny wiatr.
– Nie chciałam ci mówić – powiedziała cicho. – Po prostu… to nie jest miejsce dla ciebie. To nasze święto. A ty… nie pasujesz.
– Nie pasuję? – wyszeptałam. – Jestem twoją matką. Jestem babcią tej dziewczynki.
– Właśnie. I nie chcę, żebyś była w centrum, jak zawsze. Twoje uwagi, twój ton, te miny… Nie chcę tej energii przy moim dziecku. Chcę spokoju.
To nie był nóż. To była siekiera w serce. Ciężka, brutalna i ostateczna.
Złożyłam telefon i usiadłam w milczeniu. Patrzyłam na półkę, gdzie stał prezent, który kupiłam miesiąc wcześniej – manualnie robiony domek dla lalek. Z miłością. Z sercem. Z nadzieją.
Zawsze myślałam, iż kochać znaczy być. Być obecnym, choćby gdy boli, choćby gdy się różnimy. Ale teraz wiem, iż można zostać wymazanym – choćby z urodzin własnej wnuczki.
Nie wiem, co zrobiłam tak źle. Może za bardzo kochałam. Może za często mówiłam, co myślę. Może po prostu jestem już z innego świata, który nie pasuje do „ich święta”.
Ale wieczorem, kiedy gaszę światło, wciąż słyszę jej głos sprzed lat, kiedy tuliła się do mnie z pluszowym misiem:
– Mamusiu, obiecaj, iż zawsze będziesz przy mnie.
Obiecałam. I słowa dotrzymałam. To ona zapomniała.
