Z króla ojca do zapomnianego starca: Historia Pełna Łez

Całe życie byłem sam. Dorastałem jako sierota.

Rodziców nie pamiętam – odeszli, gdy miałem zaledwie kilka lat.

Wychowywała mnie babcia. Była surowa, ale sprawiedliwa. Uczyła mnie pracy, nie narzekania i nieoczekiwania pomocy od innych.

Dorosłem wcześniej niż rówieśnicy.

Nie ukończyłem szkoły – po ósmej klasie poszedłem do pracy.

Potem się ożeniłem.

Miałem zaledwie 18 lat, ale wydawało mi się, iż znam życie, iż zrobię swoją rodzinę szczęśliwą.

Po roku urodziła mi się córka.

Nie rozumiałem wtedy, jak bardzo ten mały kłębuszek w pieluszkach zmieni moje życie.

Patrzyłem na nią i przysięgałem sobie: “Nie będziesz dorastać jak ja. Będziesz miała wszystko”.

Od tego momentu miałem tylko jeden cel – pracować.

Żona odeszła, a ja zostałem sam z dzieckiem

Wspólne szczęście nie trwało długo.

Żona nie wytrzymała.

Chciała się bawić, chodzić na spacery, a ja… ja od świtu do zmroku pracowałem, żeby nasza córka miała wszystko, czego potrzebuje.

Zaczęła zostawać na noc poza domem.

Potem dowiedziałem się, iż ma kogoś innego.

W końcu zniknęła z naszego życia, nie żegnając się choćby z córką.

Nie płakałem.

Nie mogłem sobie pozwolić na słabość.

Po prostu dalej pracowałem.

Biegałem z jednej zmiany na drugą, nie znałem weekendów, nie pamiętałem, kiedy ostatnio spałem więcej niż cztery godziny z rzędu.

Ale było mi to obojętne.

Bo miałem ją – moją dziewczynkę, moją księżniczkę.

Obiecałem sobie, iż będzie szczęśliwa.

I dotrzymałem słowa.

Kupowałem jej wszystko, o czym marzyła.

Zabawki. Lalki. Rower.

Nawet gdy brakowało pieniędzy – znajdowałem sposób.

Pracowałem, pracowałem, pracowałem…

A ona przytulała się do mnie i mówiła:

— Tato, jesteś najlepszy! Jesteś moim królem!

I dla tych słów byłem gotów na wszystko.

Pojechałem na zarobek dla niej

Gdy córka dorastała, wydatki rosły.

Komputer, telefon, modne ubrania, wyjazdy…

A potem – bal maturalny.

— Tato, znalazłam sukienkę! Jest idealna! Kosztuje tylko 4 000 złotych!

Nie pokazałem, iż ta kwota mnie przeraziła.

Uśmiechnąłem się i powiedziałem:

— Oczywiście, księżniczko. Kupimy.

Ale tego samego wieczoru spakowałem rzeczy i wyjechałem na zarobek.

Poszedłem tam, gdzie płacili dobrze, gdzie można było zarobić w miesiąc więcej niż w Polsce przez rok.

Pracowałem jako magazynier, budowlaniec, stróż – kimkolwiek, byleby wysłać jej pieniądze.

Jadłem chleb z wodą, spałem w ciasnym pokoju z dziesięcioma innymi jak ja.

Ale było mi wszystko jedno.

Bo robiłem to dla niej.

Bo była moją księżniczką.

I dla niej byłem gotów umrzeć ze zmęczenia.

Opłaciłem wszystko – jej studia, ślub, dziecko…

Dostała się na uniwersytet.

— Tato, muszę zapłacić za semestr…

— Oczywiście, córeczko.

— Tato, potrzebuję pieniędzy na mieszkanie, jedzenie, naukę…

— Oczywiście, córeczko.

Nie skarżyłem się.

Nie mówiłem jej, jak ciężko mi było.

Po prostu pracowałem.

A potem się zakochała.

— Tato, wychodzę za mąż!

Poczułem, jak serce się zaciska.

— Jesteś pewna, córko?

— Tak, tato. Kocham go.

Znowu nic nie powiedziałem.

Po prostu sięgnąłem do kieszeni i wyciągnąłem ostatnie zarobione pieniądze.

Ślub.

Potem narodziny dziecka.

Znów wydatki.

Nie żałowałem.

Byłem szczęśliwy.

A potem stałem się nikomu niepotrzebny…

Lata mijały.

Starzałem się.

Praca stawała się ciężka.

Nie mogłem już biegać po budowie, nosić ciężarów, stać na nogach po 14 godzin.

Pewnego dnia pomyślałem:

„A może kupiłbym sobie samochód? Choć trochę ułatwił życie…”

I zadzwoniłem do córki.

— Córko, zdecydowałem się kupić samochód. Wiesz, lata już nie te, ciężko wszędzie chodzić pieszo…

Czekałem, iż powie:

„Dobrze, tato! Tyle dla nas zrobiłeś, zasłużyłeś!”

Zamiast tego usłyszałem śmiech.

— Tato, samochód dla ciebie?! Zwariowałeś? Gdzie nim będziesz jeździł? Jesteś już stary!

A potem dodała:

— Daj nam pieniądze. Chcemy zrobić pokój dla syna.

Zamilkłem.

Potem po prostu powiedziałem:

— Oczywiście, córeczko.

I oddałem pieniądze.

Już nie jestem królem. Jestem po prostu starcem…

Zrozumiałem to tego dnia.

Już nie jestem ważny.

Już nie jestem potrzebny.

Byłem potrzebny, póki mogłem dawać.

Ale gdy przyszedł czas pomyśleć o sobie – okazało się, iż jestem niepotrzebny.

Przełknąłem łzy.

Nie kłóciłem się.

Po prostu zrozumiałem.

Teraz jestem tylko starcem, który przeszkadza.

I wiecie, co teraz myślę?

Ona też kiedyś będzie matką.

Też zobaczy, jak dzieci dorastają.

I wtedy, kiedyś, w deszczowy dzień nagle mnie wspomni.

Wspomni, jak pracowałem dla niej, nic nie jadłem, nie spałem, nie żyłem dla siebie.

I wtedy zrozumie.

I wtedy zrozumie, jaki błąd popełniła.

Nie jestem zły.

Po prostu czekam na ten dzień.