Syn z żoną wyrzucili starego ojca z jego własnego domu. Staruszek prawie zamarzał, kiedy poczuł, jak coś dotyka jego twarzy.
Władysław siedział na lodowatej ławce w parku gdzieś pod Warszawą, drżąc z przenikliwego zimna. Wiatr wył niczym wygłodniałe zwierzę, śnieg spadał gęsto, a noc wydawała się nie mieć końca. Wpatrywał się w pustkę przed sobą, nie mogąc zrozumieć, jak to się stało, iż on, człowiek, który własnymi rękami zbudował swój dom, został wyrzucony na ulicę jak niepotrzebny przedmiot.
Jeszcze kilka godzin wcześniej stał w ukochanych czterech ścianach, które znał całe życie. Ale jego syn, Adam, spojrzał na niego z lodowatą obojętnością, jakby przed sobą miał obcego, a nie ojca.
— Tato, nam z Anielą jest tu za ciasno, — powiedział, choćby nie mrugnąwszy. — No i już nie jesteś młody, lepiej ci będzie w domu starców albo w jakimś wynajętym pokoju. Przecież masz emeryturę…
Aniela, synowa, stała obok, milcząco kiwając głową, jakby to było najnaturalniejsze rozwiązanie na świecie.
— Ale… przecież to mój dom… — głos Władysława drżał nie z zimna, a z bólu zdrady, które rozrywało go od środka.
— Sam wszystko na mnie przepisałeś, — Adam wzruszył ramionami z taką zimną obojętnością, iż Władysławowi odebrało dech. — Dokumenty są podpisane, tato.
W tym momencie staruszek zrozumiał, iż nic mu nie zostało.
Nie zaczął się kłócić. Duma czy rozpacz — coś sprawiło, iż po prostu się odwrócił i odszedł, zostawiając za sobą wszystko, co było mu drogie.
Teraz siedział w ciemności, otulony w stare palto, a jego myśli były pełne chaosu: jak to możliwe, iż zaufał synowi, wychował go, poświęcał wszystko, a w końcu stał się zbędny? Chłód przenikał całe jego ciało, ale ból duszy był silniejszy.
Nagle poczuł dotyk.
Ciepła, futrzana łapa delikatnie opadła na jego zdrętwiałą rękę.
Przed nim stał pies — ogromny, kudłaty, z dobrymi, niemal ludzkimi oczami. Spojrzał na Władysława z uwagą, po czym dotknął noskiem jego dłoni, jakby szepcząc: „Nie jesteś sam”.
— Skąd się tu wziąłeś, przyjacielu? — wyszeptał staruszek, ledwo powstrzymując łzy, które cisnęły mu się do gardła.
Pies machnął ogonem i delikatnie pociągnął za rąbek jego płaszcza.
— Co ty kombinujesz? — zdziwił się Władysław, ale w jego głosie nie było już dawnej rozpaczy.
Pies nieustępliwie ciągnął, a staruszek, ciężko wzdychając, postanowił pójść za nim. Co miał do stracenia?
Przeszli kilka ośnieżonych ulic, gdy przed nimi otworzyły się drzwi małego domu. W progu stała kobieta, otulona ciepłym szalem.
— Baron! Gdzieś ty się podziewał, łobuzie?! — zaczęła, ale zobaczywszy dygoczącego staruszka, znieruchomiała. — Boże… Źle się pan czuje?
Władysław chciał powiedzieć, iż da sobie radę, ale z gardła wydobył się tylko ochrypły jęk.
— Przecież pan zamarza! Proszę wejść! — chwyciła go za rękę i niemal siłą wciągnęła do środka.
Władysław ocknął się w ciepłym pokoju. Unosił się w nim zapach świeżo parzonej kawy i czegoś słodkiego — chyba cynamonowych bułeczek. Nie od razu zrozumiał, gdzie się znajduje, ale ciepło rozlewało się po jego ciele, odpędzając zimno i strach.
— Dzień dobry, — rozległ się łagodny głos.
Odwrócił się. Kobieta, która uratowała go w nocy, stała w drzwiach z tacą w rękach.
— Mam na imię Ewa, — uśmiechnęła się. — A pan?
— Władysław…
— Cóż, Władysławie, — jej uśmiech się poszerzył, — mój Baron rzadko przyprowadza kogoś do domu. Widać panu dopisało szczęście.
Zbladł z uśmiechem w odpowiedzi.
— Nie wiem, jak pani dziękować…
— Proszę mi opowiedzieć, jak to się stało, iż znalazł się pan na ulicy w taki mróz, — poprosiła, stawiając tacę na stole.
Władysław zawahał się. Ale w oczach Ewy było tyle prawdziwego zrozumienia, iż nagle opowiedział wszystko: o domu, o synie, o tym, jak zawiedli go ci, dla których żył.
Gdy skończył, w pokoju zapanowała ciężka cisza.
— Zostań u mnie, — powiedziała nagle Ewa.
Władysław spojrzał na nią zaskoczony.
— Co?
— Mieszkam sama, tylko ja i Baron. Brakuje mi kogoś w pobliżu, a pan potrzebuje domu.
— Ja… nie wiem, co powiedzieć…
— Powiedz „tak”, — znów się uśmiechnęła, a Baron, jakby na potwierdzenie, dotknął nosem jego dłoni.
W tym momencie Władysław pojął, iż znalazł nową rodzinę.
Kilka miesięcy później, z pomocą Ewy, zwrócił się do sądu. Dokumenty, które Adam kazał mu podpisać, uznano za nieważne. Dom wrócił do niego.
Ale Władysław tam nie poszedł.
— To miejsce już nie jest moje, — powiedział cicho, patrząc na Ewę. — Niech je sobie wezmą.
— I dobrze, — przytaknęła. — Bo teraz twój dom jest tutaj.
Spojrzał na Barona, na przytulną kuchnię, na kobietę, która dała mu ciepło i nadzieję. Życie się nie skończyło — dopiero się zaczynało, i po raz pierwszy od wielu lat Władysław poczuł, iż znów może być szczęśliwy.
