**Wilki, które wyły do księżyca**
W śnieżnych lasach północnej Polski, gdzie wiatr hula między świerkami, a noc potrafi trwać długie godziny, żyła wataha wilków prowadzona przez Krzysztofa i Bogumiłę. Byli związani nie tylko krwią, ale historią, o której szeptali starsi mieszkańcy puszczy.
Krzysztof był samotnikiem, gdy ją spotkał. Stracił swoją watahę w lawinie i od tamtej pory błąkał się bez celu, unikając ludzi, myśliwych i innych wilków. Jego serce było pełne blizn, które nigdy nie zagoiły się do końca.
Bogumiła pojawiła się pewnej nocy przy nowiu księżyca wychudzona, kulejąca, z rozdartym uchem i oczami pełnymi gniewu ale nie strachu. Była silna, wygnana z innej watahy za sprzeciwienie się samcowi alfa, by chronić swoje szczenięta. Straciła je, ale nie godność.
Krzysztof nie zaatakował. Nie uciekł. Tylko się na nią patrzyli. W tej lodowatej ciszy rozpoznali się nawzajem dwa połamane serca, które wciąż miały odwagę bić.
Od tamtego dnia polowali razem. Spali plecami do siebie. Uczyli się ufać, powoli, na swój dziki sposób. Nie było kocham cię, żadnych rytuałów. Tylko obecność, szacunek i lojalność, która nie wymagała dowodów.
Z czasem stworzyli własną watahę. Mieli szczenięta. Uczyli młode, by nie bały się śniegu ani ciemności. Wycie Krzysztofa było głębokie i donośne, jak bębny w sercu lasu. Bogumiły krótkie i ostre, jak lodowe strzały w powietrzu.
Ale gdy wyli razem niebo słuchało.
Naukowcy mówią, iż wilki wyją, by oznaczyć terytorium lub zwołać stado. Ale starzy górale z Podhala wiedzą prawdę niektóre wilki wyją z miłości.
Pewnej wyjątkowo srogiej zimy Krzysztof nie wrócił z polowania. Bogumiła szukała go dniami. Co noc wyła z najwyższej skały. Ale on nie wrócił. Znalazła tylko ślady na śniegu, które ginęły w wąwozie.
Bogumiła przestała jeść. Przestała polować. Tylko wchodziła na skałę o zmierzchu i wydawała swoje wycie. Krótkie. Ostre. Uparte.
Aż pewnej nocy, pod blaskiem zorzy polarnej, ktoś odpowiedział.
Niskie wycie. Odległe. Znane.
Naukowcy twierdzili, iż to inny samiec. Że może chciał ją wyzwać lub przejąć jej miejsce.
Ale Bogumiła nie odpowiedziała gniewem. Usiadła na skale, zamknęła oczy i wyła jak za dawnych czasów.
W tej chwili wiatr ucichł. Śnieg przestał padać. Podwójne wycie, idealnie zgran
