Hejt na kobiety-liderki: dlaczego silna kobieta w zarządzie wciąż budzi opory?

W teorii żyjemy w czasach równości.
Kobieta może być prezesem, ministrem, założycielką startupu, mentorką, liderką opinii.
A jednak – wystarczy, iż obejmie wysokie stanowisko, wypowie się pewnie lub wyrazi własne zdanie, by w komentarzach i kuluarach znów rozbrzmiały znajome słowa:

„Zbyt pewna siebie.”
„Arogantka.”
„Na pewno doszła tam dzięki komuś.”
„Niech trochę spuści z tonu.”

Dlaczego silna kobieta wciąż budzi w Polsce opór – i to nie tylko wśród mężczyzn, ale czasem również wśród innych kobiet?

Kiedy kobieta jest liderką, świat nagle zaczyna ją „oceniać inaczej”

Gdy mężczyzna jest stanowczy – jest „konkretny”.
Gdy kobieta jest stanowcza – jest „trudna”.
Gdy mężczyzna ma ambicję – jest „skuteczny”.
Gdy kobieta ma ambicję – „parcie na szkło”.

To zjawisko psychologowie nazywają podwójnym standardem płci.
Oczekujemy od kobiet empatii, łagodności, współpracy, ale od lidera – dominacji i autorytetu.
A kiedy kobieta próbuje łączyć te dwie postawy, świat często nie wie, jak ją „sklasyfikować”.

„Zbyt silna” to wciąż obelga

Wielu ludzi – choćby nieświadomie – przez cały czas wierzy w stereotyp, iż kobieta sukcesu „musi być zimna”, „zrobi wszystko dla kariery”, „na pewno zaniedbuje rodzinę”.
Ten schemat wciąż żyje, bo przez dziesięciolecia władza i przywództwo były utożsamiane z męskością.

Silna kobieta burzy wygodny porządek – pokazuje, iż da się być ambitną i empatyczną jednocześnie, iż można kierować zespołem nie przez strach, ale przez zaufanie.
I właśnie to budzi lęk.
Bo jej obecność wymusza zmianę – a ludzie często bardziej boją się zmiany niż samej kobiety.

Dlaczego kobiety też potrafią być wobec siebie surowe

Trudna prawda jest taka, iż część hejtu wobec liderek pochodzi także od innych kobiet.
Nie z nienawiści – ale z wewnętrznego konfliktu.
Wiele z nas wciąż nosi w sobie stare przekonanie, iż „dobra kobieta to ta, która się poświęca, nie błyszczy, nie wychyla”.
Gdy więc widzimy kobietę, która sięga po więcej, może to w nas uruchomić zazdrość, poczucie winy albo myśl:

„A ja bym tak nie umiała.”

Tymczasem sukces jednej kobiety nie jest zagrożeniem dla drugiej – jest dowodem, iż można.

Kobiety-liderki nie potrzebują zgody świata. Potrzebują przestrzeni.

To nie kobiety mają się „zmieścić” w starych strukturach.
To struktury muszą się dostosować do nowej rzeczywistości.

Nowoczesne przywództwo oparte na empatii, współpracy i świadomości emocjonalnej – to przyszłość firm i organizacji.
A kobiety od zawsze mają te kompetencje w DNA.

Dlatego ich obecność w zarządach, radach nadzorczych czy zespołach decyzyjnych nie jest „modą na parytety”.
To strategiczna przewaga – bo różnorodne zespoły podejmują mądrzejsze decyzje, osiągają lepsze wyniki i tworzą zdrowszą kulturę pracy.

Jak możemy wspierać kobiety-liderki zamiast je oceniać

1. Zmieniaj język.
   Nie mów „babeczka z zarządu” – mów „członkini zarządu”.
   Nie mów „ona rządzi” – mów „ona prowadzi”.
   Słowa mają moc.
2. Ucz się od nich, nie porównuj.
   Sukces innej kobiety nie odbiera Ci miejsca – pokazuje, iż ścieżka jest możliwa.
3. Reaguj na hejt.
   Milczenie to przyzwolenie.
   Gdy widzisz seksistowski komentarz wobec kobiety w roli liderki – nie odwracaj wzroku.
4. Wspieraj autentyczność.
   Liderka nie musi być „twarda jak facet”.
   Może być sobą – czułą, wymagającą, emocjonalną i skuteczną jednocześnie.

Silna kobieta nie musi nikomu nic udowadniać

Nowe pokolenie kobiet w Polsce wchodzi do świata, w którym kobiecość i siła nie są już sprzeczne.
Ale wciąż trzeba o tym mówić – by dziewczynki dorastające dziś widziały, iż bycie liderką nie oznacza samotności, a sukces nie wymaga rezygnacji z serca.

Bo prawdziwa siła kobiety nie polega na dominacji.
Polega na odwadze bycia sobą – choćby wtedy, gdy świat nie pozostało gotowy.

A Ty? Jak reagujesz, gdy widzisz kobietę na wysokim stanowisku?
Czy podziwiasz, czy oceniasz?
Bo zmiana zaczyna się właśnie tam – w naszych myślach, w słowach i w tym, komu pozwalamy świecić pełnym blaskiem.

Wilczyca