Nazywam się Agnieszka, mam 48 lat i stoję przed bolesnym wyborem, który rozrywa mi serce. W naszym spokojnym miasteczku nad Wisłą mój syn Bartosz oznajmił, iż zamierza ożenić się ze swoją dziewczyną Kasią. Oboje są pełni nadziei, marząc o zamieszkaniu w mieszkaniu, które wynajmujemy z mężem. ale stanowczo się sprzeciwiam, i to z powodu, który gryzie mnie od środka. Ta decyzja może na zawsze zmienić nasze relacje z synem, ale nie mogę postąpić inaczej, boję się o naszą przyszłość i powtórzenia cudzych błędów.
Bartosz i Kasia błagają nas, byśmy pozwolili im zamieszkać w naszym kawalerce. w tej chwili mieszkamy z mężem, Wojtkiem, w dwupokojowym mieszkaniu razem z synem. Kawalerkę kupiliśmy kilka lat temu, zaciągając kredyt, który dopiero niedawno spłaciliśmy. To mieszkanie to nasz plan na emeryturę. Wynajmujemy je, aby odłożyć pieniądze i godnie żyć na starość. Teraz dochód z wynajmu nie jest kluczowy, ale za kilka lat stanie się jedynym zabezpieczeniem. Bez tych pieniędzy czeka nas bieda, a ja nie chcę spędzić starości, zliczając każdy grosz.
Kasia mieszka w ciasnym dwupokojowym mieszkaniu z rodzicami, młodszą siostrą i chorą babcią. Cała rodzina marzy, iż gdy Kasia wyjdzie za mąż, w ich domu zrobi się więcej miejsca. Rodzice Kasi nie mają możliwości kupienia młodym mieszkania i pokładają nadzieję w nas. ale ja nie mogę się zgodzić. jeżeli pozwolimy Bartoszowi i Kasi wprowadzić się do naszego mieszkania, nigdy nie będę w stanie ich stamtąd wyprowadzić – szczególnie jeżeli pojawi się dziecko. Ta myśl dręczy mnie jak drzazga, bo wiem, iż dobroć może skończyć się tragedią.
Moja przyjaciółka Grażyna wpadła w podobną pułapkę. Pozwoliła córce i zięciowi zamieszkać w swoim wynajmowanym mieszkaniu, uprzedzając, iż to tymczasowe. „Oszczędzajcie na własne mieszkanie, potem się wyprowadzicie” – mówiła. Ale oni nie oszczędzali. Zamiast tego wydawali pieniądze na wakacje, drogie ubrania i gadżety. niedługo urodziły im się dzieci, i teraz Grażyna nie może ich wyrzucić. „Jak mam wyrzucić córkę z maluchami? – płakała przede mną. – I nie wezmę od nich pieniędzy, córka jest na macierzyńskim. A ja ledwo wiążę koniec z końcem z emeryturą!” Jej łzy i rozpacz stały się dla mnie ostrzeżeniem. Nie chcę powtórzyć jej losu.
Boję się, iż Bartosz i Kasia, dostawszy mieszkanie, rozleniwieją. Będą żyć wygodnie, nie myśląc o przyszłości. Po co mają oszczędzać, skoro mają darmowy dach nad głową? A my z Wojtkiem zostaniemy z niczym. Gdy przejdziemy na emeryturę, będziemy musieli przeżyć za marne grosze, odmawiając sobie wszystkiego. Ta myśl przyprawia mnie o dreszcze. Nie chcę, by moja starość stała się walką o przetrwanie, gdy nie będę mogła sobie choćby pozwolić na lekarstwa.
Bartosz patrzy na mnie z urazą, nie rozumiejąc mojego uporu. „Mamo, nie mamy gdzie mieszkać – mówi. – Kasia nie może zostać u rodziców, tam jest ciasno”. Jego słowa bolą, ale nie ustępuję. „Wynajmijcie mieszkanie, oszczędzajcie na własne – odpowiadam. – My z tatą sobie poradziliśmy, wy też dacie radę”. Ale w jego oczach widzę rozczarowanie, co rozdziera mi serce. Kasia milczy, ale jej spojrzenie pełne jest wyrzutu, jakbym niszczyła ich marzenia. Czuję się jak potwór, ale nie mogę się cofnąć.
Każdej nocy leżę bez snu, przewracając w myślach naszą ostatnią rozmowę. Wyobrażam sobie Bartosza i Kasię w wynajętej kawalerce, liczących każdą złotówkę, i serce ściska mi się z żalu. ale potem przypominam sobie Grażynę – jej łzy, jej nędzę – i wraca we mnie determinacja. Z Wojtkiem pracowaliśmy całe życie, by zapewnić sobie starość. Dlaczego mamy poświęcać wszystko dla ich wygody? Są młodzi, mają czas i siłę, by budować własne życie.
Wiem, iż moja odmowa może odepchnąć Bartosza. Może zapaść w urazę, a nasza więź, dotąd tak ciepła i bliska, zniknie. Kasia może go przeciwko mnie nastawić, a ja zostanę bez syna. Ta myśl to jak nóż wbity w piersi. Ale nie mogę ryzykować własnej przyszłości, nie mogę powtórzyć błędu Grażyny. Chcę, by Bartosz i Kasia nauczyli się odpowiedzialności, tak jak my z Wojtkiem. Przecież też zaczynaliśmy od zera, braliśmy kredyt, oszczędzaliśmy, ale osiągnęliśmy swój cel. Dlaczego oni nie mogą?
Siedząc przy oknie, patrzę na zaśnieżone uliczki miasteczka i czuję, jak burza szaleje we mnie. Kocham syna, ale nie mogę poświęcić wszystkiego dla jego chwilowego szczęścia. Niech wynajmują mieszkanie, niech uczą się walczyć o swoją przyszłość. Wierzę, iż dadzą radę, ale strach przed ich utratą nie daje mi spokoju. Czy postępuję słusznie? A może moja twardość stanie się murem, który na zawsze nas podzieli?
