W wieku siedemdziesięciu lat zrozumiałam, iż najstraszniejsze to nie puste mieszkanie, ale dom pełen ludzi, dla których jesteś niewidzialna.
— Znowu kupiłaś nie ten chleb — głos synowej Kasi wbił się w uszy, gdy rozpakowywałam torby w kuchni. — Prosiłam o razowy. Już piąty raz tłumaczę.
Wzięła bochenek, który przyniosłam, i obracała go w dłoniach, jakby to była jakaś dziwna, trująca gąsienica.
— Kasiu, zapomniałam, wybacz. Byłam zajęta.
— Zawsze jesteś zajęta, Anno. A my to potem jemy. Bartek może dostać alergii.
Rzuciła chleb na blat z miną, jakby robiła mi łaskę, nie wyrzucając go od razu do kosza.
Przełknęłam ślinę. Mój wnuk Bartek miał sześć lat i nigdy nie miał alergii na zwykły chleb.
Do kuchni zajrzał syn.
— Mamo, nie widziałaś mojej niebieskiej bluzy?
— Widziałam, Tomku. Jest w praniu, wczoraj…
— Po co? — przerwał. — Chciałem ją dziś założyć! No, mamo!
Zniknął, zostawiając mnie z tym irytującym „no, mamo”, które ostatnio bolało bardziej niż policzek. Uprałam jego rzecz. Zadbalam. I znów byłam winna.
Powoli poszłam do swojego pokoju, mijając salon, gdzie Kasia już głośno opowiadała przyjaciółce, iż „teściowa znowu majaczy”. Śmiech w słuchawce był tak samo ostry jak jej słowa.
Mój pokój wydawał się jedynym bezpiecznym miejscem w tym dużym, niegdyś przytulnym domu. Teraz huczał jak ul.
Nieustanne rozmowy, piski dzieci, telewizor, trzaskanie drzwiami. Głośno. Ludno. I do szaleństwa samotnie.
Usiadłam na łóżku. Całe życie bałam się zostać sama. Bałam się, iż dzieci wyrosną i odlecą, a ja będę siedzieć w pustych pokojach. Jaka byłam głupia.
Dopiero w wieku pięćdziesięciu pięciu lat zrozumiałam, iż najstraszniejsze to nie puste mieszkanie, ale dom pełen ludzi, dla których jesteś tylko dodatkiem.
Chodzącą funkcją, która ciągle się psuje. Podaj, przynieś, upierz, ale tylko tak, jak my chcemy. Krok w lewo, krok w prawo — i już przeszkadzasz, irytujesz, zawadzasz.
Wieczorem spróbowałam jeszcze raz. Tomek siedział nad laptopem, marszcząc brwi.
— Tomek, może porozmawiamy?
— Mamo, nie widzisz, iż pracuję? — nie oderwał wzroku od ekranu.
— Chciałam tylko…
— Później, dobrze?
„Później” nigdy nie nadchodziło. Oni mieli swoje życie, swoje plany, swoje rozmowy. A ja byłam… tłem. Jak stara sofa lub znudzona lampa. W zasadzie tu, ale jakby nie.
Zapukano do drzwi. To był Bartek.
— Babciu, poczytaj — podał mi książkę.
Serce przez chwilę zabiło radośnie. Oto on, mój promyk. Jedyny, dla którego…
— Bartek! — w drzwiach pojawiła się Kasia. — Komu mówiłam, żeby nie zawracać babci głowy? Chodź, czas na tablet.
ZabOdebrałam telefon, spojrzałam na portret męża wiszący na ścianie i cicho powiedziałam: “Nigdy więcej”.
