Szampan wyślizgnął mi się z dłoni, roztrzaskując się o podłogę z marmuru, a odłamki szkła odbijały prawdę, z którą żyłam nieświadomie przez trzy lata. Zamarłam w progu, patrząc, jak mój mąż, z którym byłam siedem lat, klęczy obok płaczącej córeczki mojej najlepszej przyjaciółki. Następne słowa dziecka miały zburzyć wszystko, w co wierzyłam moje małżeństwo, moje życie i ludzi, którym ufałam najbardziej.
Tatusiu, możemy już iść do domu? szepnęła mała Zosia, owijając rączkami szyję mojego męża z zażyłością, która zdradzała tysiące wieczornych opowieści, których nigdy nie byłam świadkiem. W sali zapadła cisza. Dwadzieścia par oczu zwróciło się w naszą stronę.
Agata, moja przyjaciółka, zbladła. A Szymon mój mąż, moja opoka wyglądał, jakby ujrzał widmo. Ale to moje serce przestało bić.
Zaledwie trzy godziny wcześniej byłam w siódmym niebie. Przyjęcie z okazji naszej siódmej rocznicy było idealne. Białe róże zdobiły każdy stół, miękkie dźwięki jazzu unosiły się w powietrzu, a nasi najbliżsi wypełniali nasz elegancki dom, by świętować miłość, którą uważałam za niezniszczalną. Miałam na sobie szmaragdową sukienkę, w której jak zawsze mówił Szymon błyszczały moje oczy.
Włosy miałam starannie upięte, czułam się promienna. choćby po siedmiu latach serce wciąż kołatało mi mocniej, gdy Szymon łapał mój wzrok przez pokój. Wyglądasz olśniewająco szepnęła moja siostra Kasia, pomagając ustawić desery. Ty i Szymon wciąż wyglądacie jak świeżo po ślubie. Uśmiechnęłam się, przepełniona szczęściem. Jestem najszczęśliwszą kobietą na świecie.
Jak bardzo się myliłam. Szymon krążył po pokoju jak idealny gospodarz czarujący, uprzejmy, zawsze dbający, by goście mieli pełne kieliszki. Architekt z ciepłymi brązowymi oczami i naturalnym urokiem, uwielbiany przez wszystkich, zwłaszcza przeze mnie. Mowę! Mowę! wołał jego wspólnik, podnosząc toast. Szymon roześmiał się i przyciągnął mnie do siebie, jego ramię ciepłe wokół mojej talii.
No dobrze, dobrze odchrząknął, gdy sala ucichła. Siedem lat temu poślubiłem moją najlepszą przyjaciółkę, moją bratnią duszę, mój cały świat. Magdaleno, czynisz każdy dzień jaśniejszym, po prostu będąc sobą. Oklaski wypełniły pokój, gdy pocałował mnie w policzek, a łzy szczęścia zamgliły mój wzrok.
Za siedem kolejnych lat i siedemdziesiąt następnych! Kieliszki zabrzęczały, rozległy się wiwaty. Przytuliłam się do niego, wdychając zapach jego wody kolońskiej, czując się bezpieczna, kochana, spełniona.
Wtedy podeszła Agata, tuląc Zosię. Wyglądała na zmęczoną. Moja przyjaciółka od liceum wychowywała córeczkę sama, jej chłopak zniknął, gdy była w ciąży. Zawsze jej pomagałam opiekowałam się Zosią, przynosiłam zakupy. Przyjęcie jest wspaniałe powiedziała cicho, kołysząc dziewczynkę. Naprawdę się postarałaś.
Chciałam, żeby było perfekcyjne odparłam, lekko muskając Zosię po brodzie. Dziewczynka zachichotała i wtuliła się w ramię matki. Mamusiu, chce mi się spać zamruczała.
Wiem, skarbie. Niedługo pójdziemy szepnęła Agata. Może położysz ją w pokoju gościnnym? zaproponowałam. Niech się zdrzemnie, zanim wyjdziecie.
Jesteś pewna? Agata zawahała się. Nie chcę przeszkadzać.
Nie bądź śmieszna. Zosia zawsze może tu zostać. Gdy Agata weszła z nią na górę, poczułam znajomy smutek tęsknotę za własnym dzieckiem.
Próbowaliśmy od dwóch lat bezskutecznie. Lekarz twierdził, iż wszystko w porządku to tylko kwestia czasu. Ale widok Agaty z Zosią poruszył coś głęboko we mnie.
Wieczór płynął dalej idealnie. Przyjaciele dzielili się wspomnieniami, rodzice drażnili mnie starymi zdjęciami, a teściowa wzruszająco mówiła o radości, jaką wniosłam w życie jej syna. O dziesiątej goście zaczęli się żegnać. Pakowałam w kuchni resztki tortu, gdy z góry dobiegł płacz Zosi.
Musiała się przebudzić w obcym pokoju. Ja sprawdzę Szymon był już na półpiętrze. Wciąż nucąc pod nosem, rozmarzona pięknem wieczoru, choćby nie zauważyłam, kiedy minęła chwila.
Potem usłyszałam kroki ciężkie Szymona i drobne Zosi. Sądząc, iż Agata przyszła się pożegnać, wyszłam do jadalni.
I w jednej chwili mój świat runął. Zosia, wciąż płacząc, przytulała się do Szymona, sięgając po niego, jakby od tego zależało jej życie. Tatusiu, możemy już iść do domu? błagała. Tatusiu. Nie wujku Szymonie. Nie przyjacielu mamy. Tatusiu.
Pokój zamarł. Twarze zwróciły się w naszą stronę. Kieliszek wypadł mi z ręki i rozbił się na podłodze. Nie poczułam choćby skaleczeń na kostkach tylko ostry ból zdrady. Szymon zbladł. Agata wyglądała, jakby zaraz zemdleje. W ciszy płacz Zosi wydawał się jeszcze głośniejszy.
Magdaleno zaczął Szymon drżącym głosem. Ale ja słyszałam tylko huk w uszach. Zosia miała trzy lata. Trzy. Szymon i ja próbowaliśmy mieć dziecko od dwóch. Zosia została poczęta cztery lata temu gdy Szymon przechodził kryzys, był zdystansowany, wiecznie zostawał w pracy. Wychodził. Potrzebował przestrzeni. Spał z moją najlepszą przyjaciółką.
Wynoście się wyszeptałam.
Szymon zrobił krok w moją stronę. Magdaleno, proszę pozwól mi wytłumaczyć.
Wynoście się! wrzasnęłam, mój głos stał się ochrypły. Wszyscy, wynoście się z mojego domu! Goście rozproszyli się. Kasia podeszła do mnie, ale uniosłam drżącą dłoń. Nie ty, Kasia. Reszta wychodzić.
Szymon się zawahał. Agata pociągnęła go za rękaw. Powinniśmy iść. I wyszli mój mąż, moja przyjacióStałam w pustym domu, patrząc na odbicie w lustrze nie ta sama naiwna kobieta sprzed wieczoru, ale ktoś twardszy, ktoś, kto już nigdy nie da się oszukać.
