Trzydzieści siedem i jeden dzień: kiedy dorasta nie dziecko, a matka

Trzydzieści siedem i jeden dzień: gdy dorasta nie dziecko, a matka Obudziłam się przed budzikiem. Za oknem wisiała szara, ciężka cisza, jakby ktoś nakrył miasto mokrą szmatą. Powietrze było nieruchome, przejmujące, choćby w mieszkaniu czuło się, iż ściany wstrzymują oddech. I ja też nie oddychałam. Leżałam nieruchomo, czując, iż coś się stało. Coś już się […]