Obudziłam się o piątej rano, gdy za oknem zaczynało się ledwo świtać.
Obok chrapał Piotrek, z ręką założoną za głowę typowa pozycja człowieka, który nigdy się nie wysypia. Na palcach przeszłam do kuchni, włączyłam światło i wyjęłam z lodówki wszystko, co potrzebne do tortu: biszkopty, krem, świeże owoce. Dziś Michał kończył pięć lat, a ja marzyłam, by ten dzień był naprawdę wyjątkowy.
Nie za wcześnie? rozległ się głos w drzwiach. Mąż stał, mrużąc oczy od światła, z potarganymi włosami.
Idź jeszcze się przespać uśmiechnęłam się, ucierając masło. jeżeli teraz nie zacznę, nie zdążę przed przyjściem gości.
Skinął głową, ale zamiast odejść, podszedł, objął mnie od tyłu i przytulił policzkiem do mojej szyi.
Czasem myślę, iż na ciebie nie zasługuję szepnął.
Uśmiechnęłam się i odłożyłam miskę.
Chodzi ci o awans? No tak, teraz jesteś szefem, a ja wciąż tylko nauczycielką w podstawówce.
Ania, przestań odwrócił mnie do siebie. Dziś wszystkim powiemy. To będzie najlepsza niespodzianka.
Skinęłam głową, tłumiąc wzruszenie. Sześć lat małżeństwa, a jego dotyk wciąż sprawiał, iż zamierałam. Choć kiedyś nikt nie wierzył, iż nam się uda.
O jedenastej tort był gotowy, girlandy powieszone, prezenty schowane w szafie. Zadzwonił dzwonek. Wzięłam głęboki oddech, poprawiłam kosmyk włosów i otworzyłam drzwi.
Irena Stanisławówna! Dzień dobry, tak wcześnie?
W progu stała teściowa z ogromnym zapakowanym pudełkiem. Jej nienaganna fryzura (salon co tydzień inaczej się nie da) i staranny makijaż wyraźnie odcinały się od mojego domowego szlafroka i rozczochranych włosów.
Aniu cmoknęła w powietrzu obok mojego policzka przyjechałam wcześniej, żeby pomóc. Wiesz, jak ważne, żeby wszystko było na poziomie.
Milcząco zabrałam jej płaszcz i zaprowadziłam do kuchni. Pomoc w jej wydaniu oznaczała przejęcie kontroli nad każdym moim ruchem i natychmiastowe wskazanie wszystkich błędów szczególnie tych, które można było poprawić jej gustem i statusem.
Ojej, a co to? wskazała na tort wyjęty właśnie z lodówki. Samiście piekli? Dlaczego nie zamówiliście w dobrej cukierni?
Chciałam zrobić to sama spokojnie odpowiedziałam, wyjmując talerze. Michał lubi, gdy mama piecze.
No, on jest mały, co on tam wie skrzywiła się teściowa. A goście? Jak to ocenią? Aniu, nie gniewaj się, ale cukiernia to poziom. A to no, takie domowe.
Milczałam, skupiając się na nakrywaniu stołu. Sześć lat takich uwag. Sześć lat sugestii, iż nie spełniam jej wyobrażeń o odpowiedniej synowej.
A Piotrek gdzie? rozejrzała się. Jeszcze śpi? Taki jak ojciec, też nie lubił wstawać wcześnie.
Jest z Michałem w parku, zaraz wrócą.
Teściowa otworzyła szafkę, wyjęła filiżankę i od razu skrzywiła się:
Wciąż ta sama tania zastawa? Na Nowy Rok dałam wam porcelanowy serwis. Nie podoba się?
Serwis, który kosztował tyle, co moja miesięczna pensja, trzymałam na specjalne okazje. Dziś nie wyjęłam go dzieci mogłyby stłuc.
Każde święto to samo. Każde spotkanie jak próba.
Przypomniałam sobie nasz ślub skromny, cichy. Wtedy Irena Stanisławówna pochyliła się do Piotrka i szepnęła: Mógłbyś znaleźć lepszą. Myślała, iż nie słyszę.
Minęło sześć lat. Czy mogę powiedzieć, iż się przyzwyczaiłam? Nie. Ale nauczyłam się połykać urazę, jak lekarstwo bez żucia, popijając uśmiechem. Dla Piotrka. Dla Michała. Dla spokoju w domu.
Nagle drzwi się otworzyły z hukiem i do mieszkania wpadł dziecięcy śmiech.
Mamo, patrz! Michał wbiegł do kuchni, wymachując latawcem. Za nim wszedł Piotrek z torbami.
Babciu! rzucił się w ramiona teściowej. Ta natychmiast się rozpromieniła i podniosła go.
Mój wnuczek! Jaki duży! Masz prezent od babci wskazała na pudło.
Wow! Mogę otworzyć? Michał spojrzał na mnie.
Po świeczkach, słoneczko. Taka tradycja.
Ale mamo-o! jęknął.
Aniu, po co te zasady? wtrąciła się teściowa. Jak Piotrek był mały, pozwalałam mu otwierać prezenty od razu.
Piotrek zakasłał:
Mamo, trzymajmy się tradycji. Michał, poczekaj chwilę, zaraz przyjdą goście.
Dzwonek do drzwi przerwał sprzeczkę. Mieszkanie zaczęło się zapełniać: moi rodzice z domowym ciastem, przyjaciele, koledzy Piotrka z pracy z dziećmi. Mama od razu poszła do kuchni pomagać, tata usiadł w kącie z gazetą. Patrzyłam na nich kątem oka cisi, skromni, nie lubiący hałasu. Zupełne przeciwieństwo Ireny Stanisławównej, która zdawała się wypełniać całą przestrzeń swoją energią.
Krystyna Janówna, a jak z ciśnieniem? głośno zainteresowała się teściowa moją mamą. W waszym wieku to ważne.
Mama uprzejmie się uśmiechnęła. Miała pięćdziesiąt pięć lat trzy mniej niż teściowa, ale ta zawsze podkreślała tę różnicę.
Dziękuję, wszystko w porządku cicho odpowiedziała, krojąc warzywa.
Wciąż w fabryce? nie ustępowała teściowa. Pewnie ciężko?
Moi rodzice całe życie pracowali w fabryce zwykli inżynierowie. Nie to, co ona była kierowniczka z wpływami i znajomościami.
Przyjęcie toczyło się, jak powinno. Dzieci biegały, dorośli siedzieli przy stole. Krążyłam między pokojami, pilnując, by nikomu niczego nie brakowało. Piotrek pomagał, ale głównie rozmawiał z kolegami w końcu jego awans był wielkim osiągnięciem, choć mieliśmy ogłosić go później.
Aniu, przebierz dziecko teściowa złapała mnie za rękę. Wczoraj w Modzie Dziecięcej widziałam świetny garnitur. Gdybyś mnie zabrała, Michał wyglądałby jak prawdziwy solenizant.
Spojrzałam na syna. Dżinsy i kosz
