Nazywam się Kinga. Pięć lat temu razem z mężem, Robertem, kupiliśmy mieszkanie w miasteczku pod Poznaniem, marząc o szczęśliwym wspólnym życiu. Wszystko się jednak zawaliło, gdy moja teściowa, Krystyna, zjawiła się u nas i oznajmiła, iż od dzisiaj będzie z nami mieszkać. Robert stanął po jej stronie, ignorując moje uczucia, a jej złośliwe plotki i kłamstwa zniszczyły nasze małżeństwo. W końcu zabrałam córkę i wyjechałam do rodziców, zostawiając za sobą zdradę i ból. Teraz jestem sama, ze złamanym sercem, i nie wiem, jak wybaczyć tym, którzy zniszczyli moją rodzinę.
Życie z Robertem wydawało się niemal idealne. Wychowywaliśmy córeczkę, Zosię, i snuliśmy plany na przyszłość. Wszystko się zmieniło, gdy Krystyna przyjechała i oznajmiła: „Od dziś zostaję z wami”. Zaniemówiłam z szoku, a Robert tylko wzruszył ramionami: „Mama jest sama po śmierci taty. Nie mogłem odmówić”. Serce ścisnęło mi się z bólu, gdy przyznał, iż to był jego pomysł. „Dwie kobiety w domu to tylko lepiej” – powiedział, nie słuchając moich protestów. Moje słowa, moje obawy – wszystko przestało mieć znaczenie. Czułam się obco we własnym domu.
Musiałam się pogodzić z sytuacją. Teściowa wkroczyła w nasze życie jak huragan. Starałam się znaleźć plusy – teraz mogłam więcej pracować, a Krystyna gotowała obiady dla Roberta i Zosi, przejmując część obowiązków. Przez chwilę choćby zawstydziłam się swojej złości. „Może byłam niesprawiedliwa?” – myślałam, widząc, jak zajmuje się wnuczką. Ale ta iluzja prysła, gdy przypadkiem usłyszałam jej rozmowę telefoniczną, wracając z pracy.
„Kinga zupełnie zaniedbała męża” – narzekała teściowa. – „Nie pierze, nie gotuje, wraca późno do domu. Niewychowana, chamka, zero szacunku.” Zamarłam, jakby ktoś mnie uderzył. Znała mój grafik, wiedziała, iż pracuję do późna. Jej słowa były czystą nieprawdą, ale bolały jak nóż. Przełknęłam urazę, nie chcąc robić sceny. Nie lubię kłótni. Ale sytuacja pogorszyła się, gdy zaczęła podburzać Roberta przeciwko mnie.
Teściowa powtarzała swoje kłamstwa, a on zamiast mnie bronić, patrzył na mnie z podejrzliwością. Ja ciągle zajmowałam się domem – sprzątałam, prałam, opiekowałam się Zosią, choć Krystyna przejmowała część obowiązków. Każde jej słowo stawało się coraz bardziej jadowite. Ostatnią kroplą było oskarżenie, iż Zosia może nie być córką Roberta. Wpadł do domu i warknął: „Mów prawdę, Kinga!” Zaniemówiłam z oburzenia. Jak mógł uwierzyć w coś tak podłego? Jak śmiał wątpić w nasze dziecko?
Moja cierpliwość się skończyła. Spakowałam nasze rzeczy – swoje i Zosi – i wyjechałam do rodziców. Nie mogłam dłużej żyć pod jednym dachem z kobietą, której kłamstwa zatruwały moją rodzinę, i z mężem, który wybrał matkę zamiast mnie. Mój wyjazd Robert uznał za „przyznanie się do winy”. Rozwiódł się ze mną, nie dając mi szansy na wyjaśnienia. Miesiąc później przedstawiłam wyniki testu DNA, które potwierdziły, iż Zosia jest jego córką. Padł przede mną na kolana, błagając o przebaczenie, ale było za późno. Nasze małżeństwo obróciło się w popiół, a moje serce skamieniało.
Teraz mieszkam u rodziców, próbując pozbierać się po tym wszystkim. Robert płaci alimenty i prosi o spotkania z Zosią, ale nie wiem, czy zasługuje, by wciąż być w jej życiu. Jak mógł tak łatwo uwierzyć matce i zniszczyć naszą rodzinę? A Krystyna, której „troska” okazała się trucizną, choćby nie przeprosiła. Czuję się zdradzona przez wszystkich, których kochałam. Moja dusza krzyczy z bólu – dlaczego to ja mam płacić za ich kłamstwa? Jak ochronić Zosię przed tą zdradą?
Nie wiem, jak iść dalej. Jak nauczyć córkę ufać ludziom, gdy jej ojciec i babcia złamali mi serce? Może ktoś przeżył podobną podłość? Jak przetrwać, gdy najbliżsi stają się wrogami? Chcę zacząć od nowa, ale cień tej będzie mnie prześladował. Czy naprawdę nie zasługuję na rodzinę, w której będę ceniona i szanowana?
