Zawsze byłam dumna z tego, iż w duszy czuję się młoda. Wiek to przecież tylko liczba w dowodzie. Moja istota, mój wewnętrzny blask, moje poczucie życia – to wszystko pozostawało niezmienne, mimo odbicia w lustrze. Nigdy nie pozwalałam sobie załamywać rąk tylko dlatego, iż lata płyną. Żyłam, czułam, cieszyłam się.
Ale pewnego upalnego letniego dnia, przebywając w luksusowej willi mojego syna pod Warszawą, zrozumiałam, iż nie każde ciepło jest słoneczne. Czasem parzy od środka. Wtedy usłyszałam słowa, od których długo nie mogłam dojść do siebie.
Mój syn wiele osiągnął. Ma wspaniały dom, karierę, status. Wszystko dzięki własnej pracy. Byłam z niego dumna. ale wraz z sukcesem w jego życiu pojawiła się ona – jego żona. Kinga.
Giedy się z nią ożenił, początkowo się ucieszyłam. Piękna, zadbana, z dobrymi manierami. Z czasem jednak zrozumiałam: wszystko, co u niej widać, to tylko pozór. Kinga zbyt gwałtownie rozsmakowała się w pieniądzach i władzy. Wcieliła się w rolę pani życia, zapominając, kim była przed ślubem. A mój syn? Patrzył na nią z zachwytem, jakby stworzyła dla niego nowy świat, a ja w tym świecie stałam się cieniem.
Tamtego dnia założyłam mój ulubiony kostium kąpielowy. Był intensywnie szmaragdowy. Tak, może niestandardowy jak na mój wiek. Ale w nim czułam się żywa. Chciałam popływać, trochę się opalić, poczuć słońce na skórze. Wyszłam na podwórze i skierowałam się w stronę basenu. Nagle usłyszałam śmiech.
— Boże, ale widok! — rozbrzmiał głos Kingi. — Babcia w takim kostiumie? Lepiej byś te blizny zakryła, zamiast straszyć ludzi!
Jej słowa ciąły jak nóż. Śmiech, złośliwość, pogarda – wszystko w jej głosie było trucizną. Chciałam zapaść się pod ziemię. Zaciśnięłam usta, spuściłam wzrok i udawałam, iż nie słyszę. Założyłam ciemne okulary i położyłam się na leżaku, jakby nigdy nic. Ale w środku… w środku palił się ból.
Leżałam w ciszy, udając spokój, a w głowie kołatało jedno: „Jak ona śmiała?” Jak syn mógł pozwolić, by jego żona tak mnie traktowała? Gdzie jest granica? Gdzie szacunek? Gdzie choćby odrobina ludzkiej życzliwości?
I wtedy, pod palącym słońcem, zrodziła się inna emocja – nie żal, nie uraza, ale postanowienie. Chłodne, precyzyjne. Nie pozwolę, by odebrała mi godność. jeżeli postanowiła wystawić mnie na pośmiewisko, zmuszę ją, by spojrzała w lustro.
Przez kolejne dni obserwowałam. Cicho, dyskretnie. Patrzyłam, jak Kinga zachowuje się w towarzystwie, jak przemawia, jak podlizuje się nowym „przyjaciółkom” z wyższych sfer. Słuchałam, jak chwali się swoją „galą charytatywną”, jak chce „pokazać wszystkim, kim teraz jest”. Jakby zapomniała, kim była.
Aż wreszcie, gdy pewnego dnia przyjechałam bez zapowiedzi, wiedząc, iż syn jest w delegacji, znalazłam idealny moment. W domu odbywała się próba jej „klubu książki” – w rzeczywistości spotkanie pań tonących w winie i plotkach.
Wniosłam tacę z napojami, jak dobra, skromna teściowa. Kinga skinęła obojętnie, choćby na mnie nie patrząc. Wtedy, z najłagodniejszym uśmiechem, powiedziałam:
— Kingo, mam nadzieję, iż twoja gala wypadnie znakomicie. Na pewno wszystko będzie idealne. A propos… Znalazłam stary album… ze zdjęciami. Pamiętasz, jak wyglądałaś przed ślubem?
Jej towarzyszki ożywiły się.
— Pokaż! No, proszę! — zawtórowały chórem.
Podsunęłam jednej z nich niewielki album. Na zdjęciach – Kinga: zwyczajna, bez makijażu, w zmechaconej bluzie, na tle starej kuchni, z litrowymi słoikami ogórków i tanią herbatą na stole. Bez glamouru. Bez sztucznego blasku. Prawdziwa.
— Ojej, Kinga, to naprawdę ty? Jakaś taka… zwykła! — zarechotała jedna z gości.
— Tak się zmieniłaś… — dodała druga, przerzucając strony.
Twarz Kingi zapłonęła. Oczy ciskały błyskawice. Z trudem panowała nad sobą.
— Marysiu, to zupełnie nie na miejscu! — syknęła przez zęby.
A ja, wciąż z uśmiechem, odparłam:
— A czy jest w tym coś wstydliwego? Wszyscy zaczynaliśmy skromnie. Pomyślałam, iż miło będzie przypomnieć sobie tamte czasy.
Cisza. Napięcie. Wstałam i wyszłam do ogrodu. A wewnątrz – pulsowała satysfakcja. Nie krzyczałam, nie upokarzałam, nie mściłam się. Tylko przypomniałam, kto jest kim.
Syn wrócił wieczorem. Miał zmartwioną minę. Kinga mu wszystko opowiedziała. Wysłuchałam go w milczeniu, a potem wyjaśniłam swoją wersję: jej słowa, śmiech, pogardę. Długo milczał. W końcu wstał i przytulił mnie.
— Przepraszam, mamo. Nie widziałem tego. Ale teraz już będzie inaczej.
Od tamtego dnia Kinga stała się inna. Cichsza. Ostrożniejsza. Przestała rzucać złośliwości. A ja… znów poczułam się kobietą, a nie „babcią w kostiumie”. Obroniłam swoją godność. Przypomniałam: wiek to nie powód do drwin. To historia. To siła. To duma.
Wszyscy się starzejemy. Ale nasz duch jest wieczny. jeżeli więc ktoś odważy się was poniżać za to, jak wyglądacie – nie schodźcie do jego poziomu. Po prostu pokażcie mu, kim naprawdę jesteście. Spokojnie. Z klasą. Z uśmiechem. To będzie najpotężniejszy policzek.
