Suknia ślubna synowej

— Jak śmiałaś, Kasiu?! Jak śmiałaś przymierzać moją suknię ślubną?! — Głos Wandy Stanisławówny drżał z oburzenia, gdy stała w drzwiach sypialni, trzymając się futryny zbladłymi palcami.

Kasia odwróciła się, jeszcze nie całkiem zapiąwszy suwak na plecach. Biała atłasowa suknia opinała jej smukłą sylwetkę, podkreślając talię i opadając eleganckimi fałdami aż do podłogi.

— Wandziu, ja… tylko chciałam zobaczyć, czy będzie mi pasować… — wyjąkała dziewczyna, czerwieniąc się po same uszy. — Marcin powiedział, iż można…

— Marcin powiedział?! — Teściowa wkroczyła do pokoju, zaciskając pięści. — Mój syn nie miał prawa pozwalać ci dotykać moich rzeczy! To dla mnie świętość! Rozumiesz? Świętość!

Kasia pospiesznie próbowała rozpinać suknię, ale suwak zaciął się. Im mocniej szarpała, tym bardziej się zakleszczał.

— Wandziu, pomóż mi, proszę, nie mogę jej zdjąć…

— Nie waż się drzeć! — pisnęła kobieta. — jeżeli ją zniszczysz, nigdy ci tego nie wybaczę! Stój spokojnie!

Palce teściowej drżały, gdy ostrożnie uwalniała suwak. Kasia czuła napięcie bijące od tej szczupłej kobiety z ciasno spiętymi włosami.

— Czy ty w ogóle rozumiesz, czym to jest? — szeptała Wanda Stanisława, delikatnie ściągając suknię z ramion synowej. — To nie jest zwykła szmata! W tej sukni wzięłam ślub z ojcem Marcina… Niech spoczywa w pokoju…

Kasia w milczeniu wciągała swój prosty sweter. W lustrze widziała, jak teściowa starannie prostuje każdą fałdkę na sukni, sprawdzając, czy się nie zmięła.

— Przepraszam — szepnęła Kasia. — Nie chciałam pani zdenerwować. Po prostu ślub za miesiąc, a ja nie mam pieniędzy na suknię…

Wanda Stanisława gwałtownie się odwróciła.

— A kto ci każe wychodzić za mąż, jeżeli nie masz pieniędzy? Myślałaś, iż mój syn cię utrzyma? On sam jeszcze dziecko!

— Kochamy się — wyszeptała Kasia.

— Miłość! — prychnęła teściowa. — Miłością mieszkania nie wynajmiesz i dzieci nie nakarmisz! Mnie też się wydawało, iż kocham, a potem całe życie w biedzie przeżyłam!

W korytarzu rozległy się kroki, i do pokoju wszedł Marcin. Wysoki, jasnowłosy, od razu wyczuł napięcie.

— Co się stało? Mamo, dlaczego taka czerwona?

— Zapytaj lepiej swojej narzeczonej, co tu wyprawiała! — Wanda Stanisława powiesiła suknię w szafie i trzasnęła drzwiczkami.

Marcin spojrzał na Kasię, potem na matkę.

— Kasieńka, przymierzałaś tę suknię?

— Mówiłam ci, iż chcę zobaczyć… Powiedziałeś, iż mama nie będzie mieć nic przeciwko…

— Myślałem, iż jej nie będzie w domu — zmieszał się chłopak.

— A tak! — Wanda Stanisława załamała ręce. — Więc umówiliście się za moimi plecami! W moim domu, z moimi rzeczami!

— Mamo, no co ty się tak przejmujesz? Suknia wisi, nikomu niepotrzebna!

Zapadła cisza. Wanda Stanisława zwolna odwróciła się do syna, i Kasia zobaczyła, jak zmieniła się jej twarz. Ból, głęboki i stary, odbił się w oczach kobiety.

— Nikomu niepotrzebna? — mówiła bardzo cicho. — Rozumiem. Więc i ja nikomu niepotrzebna, i moje wspomnienia, i to, co dla mnie cenne…

— Mamo, nie to chciałem powiedzieć…

— Wiesz co, synku — Wanda Stanisława wyprostowała się — żyjcie, jak chcecie. Ale mojej sukni nie ruszajcie. Lepiej oszczędzajcie i kupcie sobie własną.

Wyszła z pokoju, i Kasia usłyszała, jak zatrzasnęły się drzwi do kuchni.

— No, teraz będziemy mieli przechlapane — westchnął Marcin. — Przez miesiąc ze mną nie pogada.

— Marcin, dlaczego ona taka? Przecież nic złego nie zrobiłam…

Marcin usiadł na łóżku, przetarł twarz dłońmi.

— To długa historia, Kasieńko. Mama… po śmierci taty zupełnie się zmieniła. Dawniej była wesoła, ciągle się śmiała. A teraz… Wszystkie rzeczy ojca trzyma jak w muzeum. I ta suknia… Czasem ją wyjmuje, głaszcze, rozmawia z nią…

— Rozmawia?

— No tak. Myśli, iż nie słyszę. A ja jako dziecko podsłuchałem. Opowiadała sukni, jak tęskni za tatą, jaki był dobry… Trochę straszne, ale ją rozumiem.

Kasia przysiadła obok narzeczonego.

— Może porozmawiam z nią? Wyjaśnię, iż nie chciałam urazić?

— Spróbuj. Tylko ostrożnie. Teraz jest wściekła…

W kuchni Wanda Stanisława gwałtownie szatkowała kapustę na barszcz. Nóż walił w deskę, jakby rąbała drewno.

— Wandziu, mogę wejść?

— Wchodź, skoro przyszłaś — odparła teściowa, nie podnosząc głowy.

Kasia niepewnie podeszła do stołu.

— Chciałam przeprosić. Naprawdę nie chciałam pani zdenerwować. Tylko… moja mama umarła, gdy byłam mała, a ciocia, która mnie wychowała, nie jest bogata. Więc pomyślałam…

— Pomyślałaś, iż coś za darmo wyrwiesz — burknęła Wanda Stanisława.

— Nie! — Kasia poczerwieniała. — Pomyślałam, iż może pani potraktuje mnie jak córkę…

Wanda Stanisława nagle przestała kroić, spojrzała na dziewczynę.

— Jak córkę? Co ty sobie wyobrażasz? Córką trzeba się stać, zasłużyć!

— A jak zasłużyć? — cicho zapytała Kasia. — Niech pani powie, co mam robić, a ja się postaram…

Kobieta odłożyła nóż, wytarła ręce w ścierkę.

— Wiesz co, dziewczyno, usiądź. Opowiem ci o tej sukni.

Kasia delikatnie usiadła przy stole.

— Miałam dziewiętnaście lat, gdy wyszłam za mąż za ojca Marcina. Przystojny był, postawny, wszystkie dziewczyny za nim płakały. A wybrał mnie. Tę suknię szyłyśmy z moją mamą przez trzy miesiące. Co wieczór siedziałyśmy, każde cekiny przyszywałyśmy manualnie. Mama mówiła: „Wandziu, zapamiętaj ten dzień, będzie on w twoim życiu tylko raz”.

Głos kobiety zmiękł, w oczach pojawiło się dziwne ciepło.

— I rzeczywiście był tylko raz. Marek —— tak nazywał się ojciec Marcina — wniósł mnie w tej sukni przez próg naszego domu i powiedział, iż jestem najpiękniejszą panną młodą na świecie, a później życie potoczyło się swoim torem i suknia trafiła z powrotem do szafy, ale teraz, gdy patrzę, jak ty w tej nowej, którą razem uszyłyśmy, wychodzisz za mojego syna, wiem, iż jego ojciec byłby z nas dumny.