Stresujące relacje z teściową doprowadziły ją do skrajności

„Nie jesteś matką, tylko katastrofą!” – awantury z teściową doprowadziły Kasię do ostateczności

Kasia stała przy kuchni, przewracając pierogi, gdy wszedł jej mąż.

— Kasia, dzwoniła dziś moja mama – zaczął Marek. – Mówi, iż nie dopuszczasz jej do wnuka.

— Narzekała? – zdziwiła się Kasia.

— No tak. Twierdzi, iż ciągle się wymigujesz. Już miesiąc nie widziała Franka – dodal.

Kasia nerwowo otarła ręce o fartuch.

— Marku… Trudno mi to powiedzieć – zawahała się. – Twoja mama… powiedziała mi coś, o czym musisz wiedzieć.

Opowiedziała wszystko. Marek zbladł i opadł na krzesło – nie spodziewał się tego.

Zaczęło się miesiąc temu. Tego dnia Wanda, jego matka, jak zwykle wpadła bez zapowiedzi. Już z progu oceniła przedpokój:

— Znowu bałagan! Rozrzucone zabawki! W takim brudzie nie można wychowywać dziecka!

Kasia wymusiła uśmiech, ale w środku wszystko się w niej ścisnęło. Franek właśnie zasnął, a zabawki leżały tam, gdzie się bawił. Ale dla teściowej to był tylko pretekst, by wylać swoje niezadowolenie.

— Marku! – podniosła głos Wanda. – Jesteś mężczyzną czy kim? Musisz żonie wskazywać, jak ma prowadzić dom!

— Mamo, wszystko w porządku – burknął, nie odrywając wzroku od telefonu.

— Dla ciebie w porządku? Dom jak po hukawicy, a ty jakbyś był na wakacjach!

— Franek po prostu jest energiczny – spokojnie wtrąciła Kasia, ale głos zdradzał napięcie.

— Energiczny! Trzeba za nim patrzeć, a nie pozwalać mu szaleć po całym mieszkaniu!

I znów rozmowa zeszła na to, iż Marek w dzieciństwie był pod kloszem. Idealne dziecko, wychowane pod lupą. Kasia tylko kiwała głową, ale z każdym słowem rosła w niej złość.

— Wando – w końcu powiedziała – Ja wychowuję syna po swojemu. Ma dwa lata. Poznaje świat.

— Poznaje? A później siniaki, zadrapania, a ty tylko „poznaje” i tyle!

— To dzieci. Uczą się przez ruch, błędy, doświadczenie.

— Nie! To twoje niedbalenie. A jak zrobi sobie coś poważnego?

— Mamo… – wtrącił się Marek, ale teściowa tylko się rozpaliła jeszcze bardziej.

— jeżeli nie nauczysz się być normalną matką, zastanowię się, gdzie się zwrócić!

Następnego dnia znów przyszła – głośno zapukała, jak zawsze.

— Czemu tak długo otwierasz? Już myślałam, iż cię nie ma! – błysnęła oczami.

— Byłam zajęta – spokojnie odpowiedziała Kasia.

— Znowu zabawki! Czy ty w ogóle sprzątasz?

— Oczywiście. Ale Franek się bawi. To normalne.

— Normalne? A Marek w dzieciństwie… – zaczęła teściowa.

— Tak, wiem. Był idealny. Ani pyłku, ani zadrapania. Tylko iż do dziś jajecznicy smażyć nie potrafi!

— Co ty chcesz przez to powiedzieć?

— Że wychowaliście mężczyznę, który nie umie żyć sam.

— On pracuje, zarabia! A ty siedzisz w domu!

— Zajmuję się dzieckiem. I chcę, żeby był samodzielny. A nie jak jego ojciec – dorosły, ale bezradny.

W tej chwili w pokoju rozległ się dźwięk tłuczonego szkła i płacz dziecka. Kasia rzuciła się do salonu – na podłodze stał Franek, a jego ręka była skaleczona.

— Boże… – Kasia wzięła go na ręce. – Wszystko dobrze, kochanie, wszystko dobrze!

— Widzisz! – warknęła Wanda. – Mówiłam! Nie jesteś matką, tylko katastrofą! Pójdę do opieki społecznej!

Kasia zastygła. To już nie było tylko obraźliwe – to była groźba.

— Dobrze. Niech pani przyjdzie z inspektorem. A teraz – proszę już iść – powiedziała cicho.

Od tamtego dnia Kasia się zmieniła. Nie zatrzaskiwała drzwi – po prostu nie otwierała ich teściowej bez powodu. I zawsze znajdowała pretekst, by odwlec wizytę: kwarantanna, lekarz, remont, dziecko chore…

Pewnego dnia Wanda przyjechała bez zapowiedzi. Kasia wyjrzała przez szparę:

— Ojej, nie widziała pani mojej wiadomości? Przepraszam! Ale Franek ma osłabioną odporność, lekarz radził nikogo nie wpuszczać.

— Ja nie jestem obca!

— Tak, ale… rozumie pani – zalecenie lekarza. Poczekajmy trochę, a znów się zobaczymy!

Teściowa odeszła wściekła, nic nie mówiąc.

Wieczorem Marek podszedł do żony.

— Mama mówi, iż nie dopuszczasz jej do Franka. Dlaczego?

— Bo się boję. Groziła mi opieką społeczną.

— Przesadzasz.

— Jesteś pewien, iż nie doniesie, jeżeli znów się wścieknie?

Zamilkł. Kasia wzięła go za rękę.

— To nasz syn. Jego bezpieczeństwo jest najważniejsze.

— Myślisz, iż może mu zaszkodzić?

— Nie widzi granic. Jej „troska” staje się niebezpieczna.

— Dobrze – poddał się. – Już nie będę nalegał.

Kasia uśmiechnęła się z ulgą. Teściowa sama przekroczyła granicę – teraz gra toczyła się według nowych zasad.