Piątkowy wieczór w restauracji „Bursztyn i Szafir” był uosobieniem elegancji.
Kryształowe kieliszki lśniły pod żyrandolami, skrzypce wypełniały powietrze delikatnymi melodiami, a kelnerzy poruszali się z idealną precyzją. W sali rozbrzmiewał śmiech, brzęk sztućców i cicha pewność ludzi, którzy czuli się tu jak u siebie.
Wtem drzwi się otworzyły.
Zimny podmuch wślizgnął się do środka, a przez próg przestąpiła starsza kobieta. Jej sweter był wytarty, spódnica zwisała bezwładnie, a buty rozchodziły się w szwach. Przyciskała do piersi zniszczoną płócienną torbę z łatą w rogu, jej srebrne włosy starannie spięte, mimo zmęczenia w twarzy.
Sala zamarła.
Mężczyzna w granatowym garniturze nachylił się do towarzyszki. Czy ona przypadkiem się nie pomyliła?
Kobieta obok sączyła wino. Nigdy nie widziałam, żeby ktoś przyszedł tu w takich łachach.
Przy barze biznesmen mruknął: choćby na chleb pewnie jej nie stać.
Hostessa, Zosia, zachowała profesjonalny uśmiech. Dobry wieczór. Czy ma pani rezerwację?
Kobieta pokręciła głową. Nie ale powiedziano mi, iż jeżeli kiedykolwiek będę potrzebowała pomocy, mam tu przyjść i poprosić o Wojtka.
Wojtka? szepnął jeden z gości do żony. Kto to Wojtek?
Zosia przekazała wiadomość do kuchni. Szef kuchni Wojtek Nowak zastygł, oczy rozszerzyły mu się ze zdumienia.
Jadwiga Kowalska? zapytał.
Tak potwierdziła Zosia.
Wojtek odrzucił nóż. Posadź ją gdzieś w cieple. Zaraz przyjdę.
Wojtek wszedł do sali. Jego wzrok padł na drobną postać siedzącą na ławce w przedsionku, z kubkiem wody w dłoniach.
Jadziu? powiedział cicho, ale stanowczo.
Podniosła wzrok i uśmiechnęła się. Wojtku.
W dwóch krokach był przed nią, klęcząc na jedno kolano. Znalazłaś mnie.
Powiedziałeś, żebym przyszła, jeżeli będę potrzebować pomocy.
Wojtek wstał i podał jej ramię. Chodź ze mną.
Goście patrzyli, jak szef kuchni poprowadził ją do „Stołu Nowaka” małego stolika przy kominku, zwykle zarezerwowanego dla najbliższych przyjaciół. Rozmowy znów się ożywiły, ale teraz brzmiały inaczej.
Gdy usiadła, Wojtek sam przyniósł pierwszą potrawę: parujący talerz zupy z selera z ciepłym chlebem.
Gotowałaś dla mnie kiedyś powiedział cicho. Teraz moja kolej.
Jedli, a między kęsami zaczął mówić do niej i do całej sali.
Gdy miałem dziewiętnaście lat, mieszkałem w zrujnowanym bloku, bez grosza przy duszy. Pewnej śnieżnej nocy rozsypały mi przyniesione zakupy. Jadwiga zawołała mnie do siebie, dała zupę i nauczyła, jak z resztek zrobić coś wartościowego. Przez tygodnie mnie dokarmiała, a potem namówiła, bym zaczął szkołę gastronomiczną. Dała mi choćby swoje skromne oszczędności.
Spojrzał na nią z lekkim uśmiechem. Powiedziałaś, żebym pomagał innym. Dziś zaczynam spłacać dług.
Gdy podano ostatnie danie, Wojtek zwrócił się do gości.
Od dziś w każdy piątek będzie u nas „Złoty Stół” miejsce dla wszystkich w potrzebie. Na koszt restauracji, wspierany przez tych, którzy zechcą pomóc. Bez pytań.
Rozległ się pomruk aprobaty. Kelnerzy położyli na stolikach małe karty. Goście zaczęli podpisywać się, oferując pomoc posiłki, napoje, a choćby przejazdy do restauracji.
Jadwiga patrzyła, z oczami pełnymi łez. Pamiętałeś powiedziała.
Jakbym mógł zapomnieć? odparł Wojtek.
Mijające tygodnie uczyniły „Złoty Stół” tradycją.
Jadwiga często dołączała, witając gości z tą samą serdecznością, którą kiedyś okazała Wojtkowi. Ludzie przychodzili nie tylko dla jedzenia, ale dla poczucia, iż tu mają swoje miejsce.
A gdy ktoś pytał, co sprawiło, iż tamten pierwszy wieczór był tak niezapomniany, odpowiedź nie brzmiała po prostu, iż starsza kobieta w podartych ubraniach weszła do eleganckiej restauracji.
To, iż szef kuchni pamiętał.
A ponieważ pamiętał, dobroć na zawsze zagościła przy stole.
