„Siostra? Dziękuję, nie potrzeba…”

„Rodzona siostra? Dziękuję, więcej nie trzeba…”

Odkąd przestałam otwierać drzwi własnej siostrze, w moim życiu zapanował spokój. Żadnych telefonów, wizyt ani odrobiny zainteresowania – cało-wite wykluczenie. Brzmi okrutnie? Tylko dla tych, którzy nie znają całej historii. Po prostu nie miałam już siły być jednocześnie matką, sprzątaczką i darmowym terapeutą w jednym. Siostra wyczerpała mnie do granic możliwości. Choć to rodzona krew, czułam, iż to nieproszony gość, który żywi się moją energią i choćby nie potrafi podziękować.

Nasza rodzina to, delikatnie mówiąc, niezwykły przypadek. Wyobraźcie sobie: matka i ja zaszłyśmy w ciążę prawie w tym samym czasie. Miałam dwadzieścia lat, mama – czterdzieści dwa. Urodziłam bliźniaków, a mama – trzecie dziecko. Do tego dochodziła nasza najmłodsza siostra, Ania, która wtedy skończyła osiemnaście lat. Chaos? Tak. Zabawnie? Niekoniecznie. Zwłaszcza gdy na twojej głowie jest dwoje maluchów, dom, obowiązki i siostra, która uznała, iż twoje mieszkanie to jej osobisty ośrodek wypoczynkowy.

Moich chłopców planowaliśmy z mężem, choć bliźniaki były niespodzianką. Dowiedziałam się o tym późno, gdy brzuch zdradzał już wszystkie sekrety. Ale nie poddałam się – potraktowaliśmy to jak dar losu. Od tamtej pory, przez rok i trzy miesiące, żyję w trybie wielozadaniowości: pieluchy, kaszki, krzyki, sprzątanie, pranie, gotowanie i rzadkie chwile ciszy, gdy dzieci w końcu zasypiają.

A Ania? Ania stwierdziła, iż mama ma zbyt wiele wymagań, i uciekła. I zgadnijcie, gdzie? Do mnie. Nie na kilka dni, ale na stałe. Oficjalnie – pomaga z siostrzeńcami. W rzeczywistości – całe daje spędza w telefonie, dojadaje moje obiady i opowiada mamie, jak to „wyczerpuje się, pomagając siostrze”. Obłuda? W najczystszej postaci.

Studia? Nie poszła. Praca? Zwolniła się. Cele? Żadnych. Za to żale – jak u ministra. jeżeli poprosiłam ją, żeby cokolwiek zrobiła w domu, natychmiast tłumaczyła się, iż „mama ją zmęczyła” i iż „musi odpocząć”. Próbowałam nie reagować, przymykać oczy, wierzyć, iż w końcu się opamięta i włączy w pomoc. Marzenia. W odpowiedzi – zero inicjatywy, zero wdzięczności i maksimum pretensji.

I w pewnym momencie po prostu wybuchłam. Dzień był, jak zwykle, trudny: dzieci marudziły, obiad na kuchni, pranie w maszynie, choćby nie zdążyłam zjeść. A Ania podchodzi i prosi… żeby zaprosić jej koleżankę. Do mojego domu. Gdy ja na wyczerpaniu haruję, ona chce sobie pogadać. To była ostatnia kropla.

Wyłączyłam kuchenkę, otarłam ręce i spokojnie powiedziałam: „Pakuj się. Do domu”. Już nie chcę jej widzieć u siebie. I tak mam ciężko, a z taką „pomocnicą” – to wcale nie do zniesienia. Nie jestem ze stali. Cierpliwość też ma swoje granice. Niech teraz tłumaczy mamie, dlaczego nie ukrywa się już u siostry. A ja wreszcie odetchnę – w ciszy, choćby jeżeli z dwojgiem dzieci na rękach.

Czasem odcięcie toksycznych relacji to jedyny sposób, by znów zacząć oddychać. Rodzinę się wybiera, ale swoje zdrowie psychiczne – trzeba chronić jak najcenniejszy skarb.