Goście za ścianą: jak Weronika postawiła granicę bezczelności
Marek wrócił do domu zmęczony, a w mieszkaniu unosił się aromat pieczeni — w piekarniku duszało się mięso, a Weronika kroiła sałatkę. Podeszedł, pocałował żonę w policzek i zauważył:
— Pachnie bosko.
— Staram się dla gości — odpowiedziała z uśmiechem.
— Dla moich? — zmarszczył brwi. — Prosiłem, żebyś nie gotowała.
— No jakże… To w końcu twoja rodzina. Ludzie po pracy, muszą coś zjeść.
— Weronika, zrozumiesz mnie później… Lepiej byś posłuchała.
Kilka godzin wcześniej dzwoniła do niego matka:
— Synku, Kasia, córka Lidki, z mężem kupili mieszkanie obok was. Póki nie ma remontu, nie mają wody. Lidka prosi, żeby mogli u was wziąć prysznic przez kilka dni.
Marek nie był zachwycony. Już w dzieciństwie nie przepadał za Kasią — kombinowała jak jej matka.
— No dobrze, niech przyjdą — westchnął. — Tylko pod prysznic, nic więcej.
Kasia i jej mąż Grześ pojawili się pod wieczór.
— Cześć! Ja Kasia, to mój mąż. A ty musisz być Weronika?
Nie czekając na zaproszenie, Kasia przeszła się po mieszkaniu, dotknęła klamek, zajrzała do sypialni. Marek zamknął drzwi:
— Mieliście tylko wziąć prysznic, no nie?
— No tak! Weronika, masz ręczniki? Swoich nie wzięliśmy.
Po kąpieli nie palili się do wyjścia. Usiedli w salonie, wciągając nosem zapach pieczeni.
— Ojej, coś pysznego! — zaszczebiotała Kasia. — Co gotujesz?
Weronika westchnęła i zaprosiła ich do stołu.
Zjedli wszystko do ostatniego okruszka. Wyszli, zapomniawszy ręczników, gąbek i szamponu. Weronika pokiwała głową:
— Żelu i szamponu nie żal, ale gąbki trzeba będzie kupić nowe.
Następnego dnia powtórzyło się to samo. I trzeciego dnia. Weronika przygotowała zapiekankę z brokułami, a Kasia skrzywiła się:
— Fuj! Wy to jecie? Kiełbasę dajcie.
Czwartego dnia była pasta z mięsnym sosem. Kasia znów niezadowolona:
— Mięsa jak na lekarstwo. Sam sos.
Marek spytał Grzesia:
— Kiedy w końcu woda będzie?
— Już jest — szczerze przyznał.
Kasia błyskawicznie wtrąciła:
— Słuchawki jeszcze nie zamontowali…
Po kolacji Weronika spojrzała na męża:
— Wymyśliłam, jak ich odstraszyć. Ale musisz mi pomóc.
Następnego wieczoru, gdy goście zasiedli, Weronika przyniosła tacę z suchymi płatkami owsianymi, tartym jabłkiem i miodem.
— To „Francuska sałatka urody”. Bardzo zdrowa. Teraz tylko to jemy z Markiem.
Kasia próbowała przełknąć, ale wyraźnie nie smakowało jej to danie. Goście wyszli szybciej niż zwykle.
— Dzisiaj ty gotujesz kolację — powiedziała Weronika mężowi. — W zamrażarce są pierogi.
Po dwóch dniach Kasia zadzwoniła:
— Znowu ta wasza sałatka?
— No, Weronika nie odpuszcza… jeżeli przyjdziecie, weźcie ze sobą schabowego, bo sam już nie wytrzymuję.
— Nie, nie przyjdziemy. Mamy już i wodę, i słuchawkę.
Kilka dni później Marek odebrał telefon od matki:
— Lidka mówi, iż Weronika cię głodzi.
— Mamo, nie słuchaj bzdur. Jestem najedzony, zdrowy i szczęśliwy. A i jeszcze nowość: za miesiąc się przenosimy, to mieszkanie sprzedajemy. Wtedy zobaczymy, kto dla kogo rodziną jest.
