Samotny 91-letni staruszek uratował szczeniaka, nie zdając sobie sprawy, iż niedługo ten go uratuje
Po stracie żony i syna 91-letni Zbigniew przestał wierzyć w cuda. Jego życie w małej wsi pod Poznaniem zmieniło się w szarą rutynę, gdzie każdy krok niósł ból w starych kościach. Wszystko jednak uległo zmianie, kiedy znalazł porzuconego szczeniaka w rozdartej kartonowej skrzynce przy drodze. Dwa lata później, kiedy pies zaginął, poszukiwania doprowadziły staruszka do cudu, o którym choćby nie śmiał marzyć.
Chłodny jesienny wiatr gonił opadłe liście po pustej ścieżce prowadzącej do starej kapliczki. Zbigniew powoli kroczył, wspierając się na zużytej lasce, każdy krok był dla niego wyzwaniem. W wieku 91 lat poruszał się ostrożnie, a każdy oddech przypominał mu, jak długo już żyje — i jak bardzo jest samotny. Po śmierci żony Anny i syna Pawła, którzy zginęli w strasznej katastrofie wiele lat temu, jego świat się zawalił, pozostawiając jedynie pustkę.
Mgła unosiła się nad ziemią, otaczając wszystko dookoła tajemniczym woalem, gdy słaby dźwięk zmusił go do zatrzymania się. Skowyt, ledwo słyszalny, dobiegał z wilgotnego kartonowego pudełka, porzuconego przy poboczu. Zbolałe stawy zaprotestowały, gdy z jękiem nachylił się, by zajrzeć do środka. W środku drżał malutki szczeniak — czarno-biała kulka z ogromnymi oczami pełnymi błagania. Na pokrywie pudełka krzywo wisiał napis: „Zaopiekuj się nim!”
Serce Zbigniewa, skamieniałe z żalu i samotności, poruszyło się. Wyszeptał, patrząc w te oczy:
— Wygląda na to, iż Bóg jednak o mnie nie zapomniał…
Drżącymi rękami podniósł maleństwo, okrył je starym płaszczem i powędrował do domu. Kapliczka mogła poczekać — ten mały anioł potrzebował go bardziej.
Szczeniaka nazwał Leonem — tak Anna chciała nazwać ich drugie dziecko, którego nie było im dane mieć. Dobrotliwe oczy psa miały w sobie coś z jej łagodności, a imię jakoś z miejsca przylgnęło.
— Mam nadzieję, iż mnie pokochasz, maleńki — powiedział Zbigniew, a szczeniak w odpowiedzi merdnął małym ogonkiem.
Od pierwszego dnia Leon wdarł się w życie staruszka, wypełniając je euforią i szczekaniem. Wyrósł na dużego psa z białą gwiazdą na piersi. Rano przynosił Zbigniewowi kapcie, a popołudniami siedział obok, gdy ten pił herbatę, jakby czując, iż staruszek potrzebuje jego ciepła. Przez dwa lata byli nierozłączni. Leon stał się dla Zbigniewa powodem do wstawania rano, wychodzenia na zewnątrz, uśmiechania się do świata. Ich wieczorne spacery po wsi stały się stałym obrazkiem: pochylony staruszek i jego wierny pies, powoli kroczący o zmroku.
Jednak pewnego dnia nadszedł ten przeklęty październikowy czwartek. Leon cały dzień był niespokojny — uszy drżały, ciągle wył, przytulając się do okna. Tego dnia we wsi panował harmider: niedaleko, przy zarośniętym sadzie, zebrało się stado bezdomnych psów. Później Zbigniew dowiedział się, iż przywabiła je cieczka jednej z suk. Leon miotał się przy drzwiach, skomlał, jakby coś wołało go na zewnątrz.
— Spokojnie, przyjacielu, — powiedział łagodnie staruszek, biorąc smycz. — Po obiedzie pójdziemy na spacer.
Ale niepokój Leona tylko wzrastał. Gdy Zbigniew wypuścił go na ogrodzone podwórko, jak to robił zawsze, pies rzucił się w daleki kąt, zamarł, przysłuchując się odległemu szczekaniu. Staruszek poszedł do domu przygotować jedzenie, ale po piętnastu minutach, wołając Leona, nie usłyszał odpowiedzi. Furtka była uchylona, w skrzynce pocztowej leżał list. Ale psa nie było. Może listonosz zapomniał zamknąć? Panika ścisnęła serce Zbigniewa. Ochryple wołał Leona, krążąc po podwórku, ale nigdzie go nie było.
Godziny zamieniły się w dni. Zbigniew prawie nie jadł, nie spał, siedział na ganku, ściskając obrożę Leona. Noce były nie do zniesienia — cisza, do której przywykł, teraz rozrywała mu duszę, a tykanie starych zegarów wykańczało nerwy. Kiedy sąsiad Jan wpadł z wiadomością o potrącili psa na szosie, nogi staruszka się ugięły. Serce rozpadło się na kawałki. Gdy dowiedział się, iż to nie Leon, odetchnął z ulgą, ale zaraz potem poczuł winę. Pochował tego psa, szepcząc modlitwę, — nie mógł zostawić go bez pożegnania.
Dwa tygodnie nadzieja gasła. Ból w stawach nasilał się — czy to od poszukiwań, czy od powracającej samotności. I nagle ciszę przerwał dźwięk telefonu.
— Panie Zbigniewie, tu dzielnicowy Tomasz, — głos drżał z emocji. — Nie jestem na służbie, spacerowałem przy lesie za starą młynem. Słyszę szczekanie z opuszczonej studni. Wydaje się, iż to pana pies. Proszę przyjechać!
Staruszek, drżący, chwycił laskę, pobiegł do Jana, błagając, by go zawiózł. Przy studni czekał na nich Tomasz z linami i latarkami.
— On tam jest, — powiedział. — Widzę białą gwiazdę na jego piersi, gdy zaświeciłem.
— Leon! — krzyknął Zbigniew, głos znikał mu w strzępach. — Synu, słyszysz mnie? Odezwij się!
Z głębi dobiegło znajome szczekanie. Po godzinie przyjechali ratownicy. Jeden z nich zjechał w dół, a niedługo tłum westchnął z radości. Leona wyciągnięto — brudnego, wychudzonego, ale żywego. Jak tylko go puścili, rzucił się w stronę Zbigniewa, przewracając staruszka.
— Mój chłopcze, — płakał ten, wtulając się w futro. — Przestraszyłeś mnie na śmierć…
Ludzie wokół klaskali, ktoś ocierał łzy. Starsza pani z sąsiedniego domu szepnęła:
— Dwa tygodnie chodził, wzywał psa, aż głos stracił. Oto prawdziwa miłość…
Tomasz pomógł staruszkowi wstać.
— Chodźmy do domu, — powiedział.
Następnego wieczoru dom Zbigniewa wypełnił się głosami. Ugotował swój słynny barszcz, a Leon krążył między gośćmi, ale zawsze wracał do nóg swego opiekuna. Później staruszek usiadł w fotelu, pies zasnął obok. Wiatr za oknem cicho szeptał.
— Anna zawsze mówiła, iż rodzina się odnajdzie, bez względu na to, jakie ścieżki wybierze los, — wyszeptał Zbigniew.
Leon we śnie zamachał ogonem, jakby się zgadzając. Tego wieczoru spali spokojnie, wiedząc, iż teraz już zawsze będą razem.
