Rozwiodła się w wieku starszym w poszukiwaniu towarzystwa, ale niespodziewana odpowiedź odmieniła jej życie

W wieku sześćdziesięciu ośmiu lat zdecydowałem się na rozwód nie z powodu romansu ani kryzysu wieku średniego, ale po prostu dlatego, iż przyznałem się samemu, iż przegrałem. Po czterdziestu latach małżeństwa z kobietą, z którą dzieliłem nie tylko codzienność, ale i ciszę, puste spojrzenia przy kolacji i wszystkie niewypowiedziane słowa, nie byłem tym, kim powinienem być. Nazywam się Eduardo, pochodzę z Coimbry, a moja opowieść zaczęła się w samotności i zakończyła niespodziewanym objawieniem.
Helena była ze mną prawie całe życie. Poślaliśmy się w wieku dwudziestu lat, w czasach Estado Novo. Wtedy jeszcze było uczucie pocałunki na ławkach w ogrodzie, rozmowy do późna, wspólne marzenia. Potem wszystko się rozmyło. Najpierw przyszły dzieci, potem długi, praca, zmęczenie, codzienna rutyna Rozmowy zamieniły się w karteczki zostawiane w kuchni: Zapłaciłaś za prąd?, Gdzie jest rachunek?, Sól się skończyła.
Rano patrzyłem na nią i widziałem nie żonę, a zmęczoną sąsiadkę. I pewnie ona widziała we mnie to samo. Nie żyliśmy razem żyliśmy obok siebie. Ja, uparty i dumny mężczyzna, pewnego dnia powiedziałem sobie: Zasługuję na coś więcej. Na drugą szansę. Na choćby odrobinę świeżego powietrza. I poprosiłem o rozwód.
Helena nie walczyła. Usiadła, spojrzała w okno i rzekła: W porządku. Zrób, co chcesz. Nie mam już siły, by walczyć.
Wyszedłem z domu. Na początku czułem się wolny, jakbym zdjął z siebie ogromny ciężar. Zasypiałem po drugiej stronie łóżka, przygarnąłem kota, pijałem poranną kawę na balkonie. niedługo jednak pojawiło się uczucie pustki dom stał się zbyt cichy, jedzenie bez smaku, życie przewidywalne.
Wtedy wpadłem na pomysł, który wydawał się genialny: znaleźć kobietę, która pomoże mi w codzienności. Kogoś, kto jak Helena, będzie sprzątał, gotował, rozmawiał. Najlepiej młodszą, ok. pięćdziesięcioletnią, doświadczoną, dobrą i prostą. Może wdowę. Nie miałem wysokich wymagań. Myślałem: Nie jestem złym towarzyszem dbam o siebie, mam dom, przyzwoite świadczenie. Dlaczego nie?
Rozpocząłem poszukiwania. Rozmawiałem z sąsiadami, dawano wskazówki znajomym. W końcu zaryzykowałem i zamieściłem ogłoszenie w lokalnej gazecie. Krótkie i konkretne: Mężczyzna, lat 68, poszukuje kobiety do wspólnego życia i pomocy domowej. Zapewniam dobre warunki, nocleg i wyżywienie.
To ogłoszenie odmieniło moje życie. Trzy dni później otrzymałem odpowiedź jedną jedyną, a jednak tak przejmującą, iż ręce mi się drżały.
Szanowny Panie Eduardo,
Czy naprawdę wierzy Pan, iż w latach 2020 kobieta istnieje wyłącznie po to, by prać skarpetki i smażyć bifany? Nie żyjemy w XIX wieku.
Pan nie szuka partnerki, kogoś z duszą i pragnieniami, a raczej darmowej sprzątaczki pod pretekstem romansu.
Może najpierw powinien Pan nauczyć się dbać o siebie, sam gotować obiad i sprzątać własny dom.
Z poważaniem,
Kobieta, która nie szuka faworyta z mopem w dłoni.
Przeczytałem list pięć razy. Na początku kipiałem ze złości. Jak śmie! Co ona sobie myśli? Nie chciałem nikogo wykorzystywać! Pożądałem jedynie przytulności, ciepłego domu, dotyku kobiecej obecności
Potem się nad tym zastanowiłem. Czy nie ma racji? Być może naprawdę szukałem wygody, do której przywykłem. Czy wciąż czekałem, iż ktoś przyjdzie i uczyni moje życie komfortowym, zamiast sam to zbudować?
Zacząłem od podstaw. Nauczyłem się robić zupę, potem gulasz. Założyłem kanał na YouTube Kuchnia jak u babci, kupowałem jedzenie według listy i sam prasowałem koszule. Czułem się dziwnie, niezdarnie, czasem aż śmiesznie. Z czasem jednak zrozumiałem, iż to nie obowiązek to moje życie, mój wybór.
Postawiłem list w ramce na kuchennym stole jako przypomnienie: nie szukaj ratunku w innych, zanim sam nie wyjdziesz z własnego dołu.
Minęły trzy miesiące. Wciąż mieszkam sam, ale dom pachnie kolacją. Na balkonie rosną kwiaty, które sam posadziłem. W niedziele piekę ciasto pomarańczowe przepis Heleny. Czasem zastanawiam się: Czy powinnam podzielić się kawałkiem? Po raz pierwszy po czterdziestu latach zrozumiałem, co znaczy być obok kogoś nie tylko jako mąż, ale jako człowiek.
Gdyby ktoś zapytał mnie, czy chcę ponownie się ożenić, odpowiem nie. Ale gdyby kobieta usiadła obok mnie na ławce w ogrodzie, nie po to, by mieć pana, a po prostu porozmawiać, z pewnością wymienię się z nią słowami. Tylko iż teraz będę inną osobą.