Grzegorz i ja przeżyliśmy prawie 16 lat małżeństwa, wychowując naszą córkę Emilię, która teraz stoi u progu dorosłości. Żyliśmy skromnie, ale serdecznie, w dwupokojowym mieszkaniu odziedziczonym po prababce. Jednak marzenia mojego męża sięgały dalej: pragnął przestronnego domu, samochodu i bezpiecznej przyszłości dla Emilii. Gdy jego przyjaciel Bartosz zaoferował mu pracę w Norwegii, Grzegorz spakował walizki bez wahania.
Wizja rozstania przerażała mnie, ale ostatnie słowo w naszej rodzinie zawsze należało do niego. Pierwsze miesiące dzwonił codziennie, opowiadał o życiu w tej północnej krainie i tęsknił. Ale po pół roku jego rozmowy stały się rzadsze, wiadomości — chłodniejsze. Serce podpowiadało mi, iż coś jest nie tak. Kobieca intuicja szeptała o zdradzie, ale odpędzałam te myśli. „Pracuje dla *nas*”, powtarzałam sobie.
Dwa lata ciszy. Tylko okazjonalne, formalne zdania w wiadomościach. W końcu przyznałam przed sobą: w jego życiu pojawiła się ktoś inna. Ale poddanie się nie wchodziło w grę.
Powrót
Gdy Grzegorz niespodziewanie oznajmił powrót, zastygłam między nadzieją a strachem. Przez trzy dni wyrabiałam ciasto na pierogi, przygotowywałam jego ulubione gołąbki i rolady, piekłam miodowy tort. Wypolerowałam dom, aż lśnił: wyszorowałam każdy kąt, powiesiłam lekkie zasłony, zapaliłam świece. Chciałam, by pierwszą rzeczą, którą zobaczy, było ciepło naszej przystani.
Lecz gdy przekroczył próg, wszystko się rozpadło. Jego wzrok unikał mojego, powietrze drżało od napięcia. Grzegorz wyrzucił z siebie: „Chcę rozwodu. W Norwegii poznałem kogoś innego”.
Rada matki
Dzień przed jego przyjazdem zwierzyłam się mamie. Jej słowa stały się moją zbroją: „Nawet jeżeli wyzna to wprost — nie wierz. Pokaż mu, iż nikt nie pokocha go mocniej niż ty. *Walcz!*”
„Nie wierzę ci”, powiedziałam stanowczo, patrząc mu w oczy.
„W co dokładnie?” Wyglądał na zdezorientowanego.
„Że wymażesz 16 lat, naszą Emilię, wszystkie marzenia o domu…” Głos mi drżał, ale kontynuowałam: „Przeszliśmy razem tyle trudów. Jesteś częścią mnie”.
Zamilkł. Następnego dnia zgodził się pojechać ze mną do Tatrzańskiego Parku Narodowego samochodem, o którym zawsze marzył. Góry, rozmowy przy ognisku, śmiech Emilii w telefonie… Lód między nami zaczął topnieć.
Nowy początek
Minął rok i pół. Budujemy dom na wsi, o którym zawsze marzyliśmy. Grzegorz nie wspomina już Norwegii, a w jego oczach maluje się czułość, o której zdążyłam zapomnieć. Czasem przytula mnie nagle, jakby bał się, iż to szczęście rozpłynie się jak dym.
Dziękuję, mamo. Nauczyłaś mnie, iż miłość to nie tylko namiętność — to codzienny wybór. Wybór wybaczania, zaufania i podtrzymywania ogniska domowego, choćby w najsroższe burze.
