Bunt w kuchni: jak jeden dzień bez porządku odmienił rodzinę
– Znowu cały dzień oglądałaś te swoje seriale! – warknął Krzysztof, wpychając się do mieszkania i rzucając klucze na komodę.
Kinga właśnie położyła się na kanapie, by choć na chwilę odpocząć, włączając ulubioną melodramat. Cały dzień kręciła się jak w ukropie: sprzątała, prała, prasowała, bawiła się z córką. Wieczorem nogi ledwo ją słuchały, a sił starczało ledwie na oddychanie. Miłość i troskę widziała tylko w telewizji. Od męża zaś dobrego słowa nie słyszała od miodowego miesiąca. Krzysztof bez przerwy ją krytykował, jak gdyby była winna wszystkim jego problemom.
– Ja haruję cały dzień, by utrzymać rodzinę, a ty siedzisz na mojej głowie i gapisz się w ten telewizor! – kontynuował. – Matka ostrzegała, iż jesteś leniwa, a ja, głupi, nie posłuchałem. Myślałem, iż z rodziną będzie łatwiej.
Słowa były niesprawiedliwe, ale Kinga tylko prychnęła. Nieraz próbowała wytłumaczyć, czym zajmuje się pod jego nieobecność. ale Krzysztof uparcie nie dostrzegał lśniących podłóg, starannie ułożonej bielizny w szafie ani zapasów jedzenia na dwa dni do przodu.
– Dlaczego milczysz? Nie masz nic do powiedzenia? Chociaż obiad byś podgrzała! Tylko seriale ci w głowie! Tylko takie jak ty to oglądają. Moja matka dawno byłaby już w kuchni, a ty z teściową mieszkać nie chciałaś!
– Więc mieszkaj ze swoją matką! – odcięła się Kinga, podgłaśniając telewizor. – Nie umiesz rozmawiać z żoną, to sam sobie obiad podgrzej!
Nie chciała się kłócić – w sąsiednim pokoju spała córka. ale Krzysztof, rzuciwszy na nią gniewne spojrzenie, dumnie się oddalił.
– Jeszcze mi to przypomnisz! – rzucił na odchodne.
Kinga przegapiła połowę odcinka, nie mogąc się skupić. Serce waliło jej z żalu. Jak to możliwe? Krzysztof tak pięknie się zalecał, błagał, by za niego wyszła, a w małżeństwie stał się wiecznie narzekającym egoistą. Jego słowa – „głupia”, „leniwa” – bolały jak noże.
W rzeczywistości Kinga była wzorową gospodynią. Córka często chorowała, więc postanowiła nie oddawać jej do żłobka przed trzecimi urodzinami. Po urlopie macierzyńskim planowała wrócić do pracy, by nikt nie mógł zarzucić jej „siedzenia na głowie”. ale jak dotrzeć do męża? Jak sprawić, by docenił jej wysiłek, szanował ją jako żonę i matkę?
Zamyśliła się. Życie rodzinne, o którym marzyła, okazało się dalekie od rzeczywistości. Pragnęła ciepła, wsparcia, nie zaś nieustannych pretensji. Wczoraj Krzysztof spotkał ją z córką wracające ze szpitala. Żadnego uśmiechu, słowa – przeszedł obok, jakby byli obcy. Rozwód na razie nie wchodził w grę: dokąd pójdzie z dzieckiem? Rodzice mieszkali daleko. ale dłużej już nie mogła znieść tej sytuacji.
Postanowiła poradzić się Agnieszki. Przyjaciółka rozwiodła się dwa lata temu i żyła swobodnie, niezależnie. „Też bym tak chciała!” – pomyślała Kinga, ocierając łzę. Odchodząc do okna, by Krzysztof nie usłyszał, wybrała numer.
– Aga, cześć! Jak tam? – głos jej drżał. – Potrzebuję twojej pomocy.
– Znowu mąż doprowadził? – od razu zrozumiała Agnieszka.
– Ty wszystko rozumiesz, a w domu nikt mnie nie widzi – westchnęła Kinga. – Cały dzień sprzątam, gotuję, zajmuję się Zosią – i wszystko źle. Podłogi lśnią, obiad gotowy, Zosia czysta i zadbana. Czego on jeszcze chce? Warczy, iż się lenię. Naprawdę nic nie widzi?
– Po prostu chce, byś żyła tylko dla niego – odparła Agnieszka. – Nie jesteś ze stali, wszystko robisz sama, męczysz się. Niech pomaga po pracy – zabierze córkę na spacer, zmyje naczynia.
– Co ty mówisz! – gorzko się uśmiechnęła Kinga. – Uważa, iż domowe obowiązki są poniżej jego godności. Sama sobie radzę, ale żeby chociaż raz zauważył, jaki tu mamy porządek, jak się staram. Je obiad – i ani słowa uznania. Tylko swoją matkę wychwala, a ona gotuje tak, iż nie da się tego jeść!
– Wytłumacz mu, opowiedz, co robisz w ciągu dnia – poradziła Agnieszka.
– Próbowałam tysiąc razy, nie słucha. Lubi mnie drażnić, wyciągać emocje. Co robić, Aga?
– Wiesz, ja bym z nim pogadała, ale on mnie nie cierpi – powiedziała Agnieszka. – Musisz dać mu nauczkę, by zrozumiał, jak bez ciebie jest ciężko. Niech poczuje, iż jesteś żoną, a nie służącą! Mam plan, słuchaj!
Kinga wysłuchała i roześmiała się:
– Myślisz, iż zadziała?
– Jak nic! – zapewniła Agnieszka. – Działaj!
Następnego ranka, gdy tylko Krzysztof wyszedł do pracy, Kinga zabrała się do dzieła. Rozrzuciła ubrania po podłodze, wrzuciła czyste koszule męża do pralki, porozrzucała zabawki Zosi po całym mieszkaniu, a na stół wystawiła brudne naczynia. Zosia patrzyła na mamę ze zdziwieniem.
– Chodź, słoneczko, do cioci AZosia uśmiechnęła się, ściskając ulubionego pluszowego misia, gdy Kinga wzięła ją za rękę i wyszły z domu, zostawiając Krzysztofa sam na sam z chaosem, który miał mu uświadomić, jak wiele znaczy codzienna praca żony.
