Przyjęłam byłego pod dach, by stanął na nogi, a on sprowadził nową dziewczynę bez pytania

Nazywam się Kinga Nowak i zawsze starałam się pomagać innym, szczególnie tym, którzy byli dla mnie ważni. Dlatego gdy mój były chłopak, Krzysztof, zwrócił się do mnie o pomoc w trudnej sytuacji, nie wahałam się długo. Otworzyłam przed nim drzwi swojego domu, mając nadzieję, iż to tylko na chwilę. Jego zachowanie jednak wszystko zmieniło, sprawiając, iż poczułam się zdradzona we własnych czterech ścianach.

Rozstaliśmy się dwa lata temu, ale zostaliśmy przyjaciółmi. Czasem spotykaliśmy się na kawę w Krakowie, rozmawialiśmy o życiu. Nie był złym człowiekiem, po prostu nasze drogi się rozeszły. Gdy stracił pracę i mieszkanie, postanowiłam pomóc. „To tylko na krótko, Kinga — obiecał. — Dopóki nie stanę na nogi”. Zgodziłam się, wierząc, iż to dobra decyzja. W ten sposób zamieszkał w moim mieszkaniu na krakowskim Kazimierzu.

Na początku wszystko układało się dobrze. Krzysztof szanował moją przestrzeń, szukał pracy, a wieczorami rozmawialiśmy. Było dziwnie znów mieć go tak blisko, ale się przyzwyczaiłam. Nie wymagał wiele — tylko dachu nad głową i czasu, by się pozbierać. Widziałam w nim człowieka, z którym dzieliłam marzenia, i chciałam mu pomóc. Z czasem jednak zaczęłam zauważać niepokojące zmiany.

Pewnego dnia wróciłam wcześniej do domu. Spodziewałam się ciszy, ale usłyszałam głosy z salonu. Myślałam, iż Krzysztof zaprosił kolegę, ale gdy weszłam, zamarłam. Na mojej kanapie siedziała obca dziewczyna, tuż przy nim. Śmiali się, wyglądali na bardzo zadowolonych. Stałam w drzwiach, nie mogąc się ruszyć, aż Krzysztof mnie zauważył. Jego twarz zbladła. „Kinga — wybełkotał, wstając. — Nie spodziewałem się, iż wrócisz tak wcześnie”.

Wzięłam głęboki oddech, starając się zachować spokój. „Widzę, iż masz gościa — powiedziałam, tłumiąc drżenie głosu. — Kim jest?” Krzysztof zawahał się, patrząc to na nią, to na mnie. „To Ola — w końcu odpowiedział. — Spotykamy się od jakiegoś czasu”. Ogarnęło mnie uczucie dezorientacji. Mieszkał w moim domu, jadł moje jedzenie, spał pod moim dachem — i choćby nie wspomniał, iż ma dziewczynę? „Nie powiedziałeś mi o tym” — wyszeptałam, czując, jak gardło zaciska mi się z emocji.

Wyglądał na zawstydzonego. „Nie myślałem, iż to ważne — bąknął. — Dopiero od niedawna jesteśmy razem na poważnie. Nie chciałem cię obciążać”. Obciążać? Chodziło o szacunek, a nie o ciężar. To mój dom, który otworzyłam przed nim w potrzebie, a on wprowadził tu kogoś obcego, nie pytając mnie. „Musimy porozmawiać — powiedziałam stanowczo. — Nie spytałeś, czy możesz tu kogoś przyprowadzać. To nie fair”.

Krzysztof zdziwił się. „Kinga, no co ty — zaczął. — Nie sądziłem, iż to problem. Tylko wpadła na chwilę. Nie mieszka tu”. Ale patrząc na Olę, wygodnie rozłożoną na mojej kanapie, czułam nie tylko irytację — czułam zdradę. Granice, które uważałam za oczywiste, zostały przekroczone. „To nie jest zwykła wizyta — odparłam. — Wpuściłeś ją do mojego domu bez mojej zgody. To niedopuszczalne”.

Krzysztof podszedł bliżej. „Nie chciałem cię urazić, Kinga. Ola mi pomagała, gdy szukałem pracy”. Jego słowa tylko mnie rozzłościły. „A pomyślałeś o mnie? — wybuchnęłam. — Dałam ci dach nad głową, gdy nie miałeś gdzie się podziać, a ty choćby nie spytałeś!” Ola wstała, zawstydzona. „Nie chciałam problemów. Po prostu przyszłam do Krzysztofa”. Ale nie o nią tu chodziło — tylko o niego.

Następne dni były pełne napięcia. Krzysztof próbował naprawić sytuację, ale zaufanie zostało nadwyrężone. Nie miałam pretensji do Oli — była tylko elementem układanki — ale ból po zachowaniu Krzysztofa nie mijał. Zachowywał się, jakby mój dom był jego własnością, zapominając, iż to ja wyciągnęłam do niego pomocną dłoń. Czułam, iż tracę kontrolę nad swoją przestrzenią i życiem.

W końcu zdecydowałam się na szczerą rozmowę. „Krzysiu, wiele dla ciebie zrobiłam — powiedziałam spokojnie, ale stanowczo. — To mW końcu zrozumiałam, iż dobroć musi iść w parze z mądrością, by nie pozwolić innym przekraczać granic, które sami sobie wyznaczamy.