**10 maja 2024**
Deszcz mżył lekko, a ludzie spieszyli się, z parasolami nad głowami, wzrokiem wbitym w chodniki nikt nie zauważył kobiety w beżowej garsonce, która nagle uklękła na środku skrzyżowania. Jej głos drżał.
Proszę ożeń się ze mną, szepnęła, wyciągając aksamitne pudełko.
Mężczyzna, do którego mówiła? Nie golił się od tygodni, nosił połatany płaszcz i spał w zaułku niedaleko Warszawskiej Giełdy.
Alicja Kowalska, 36-letnia miliarderka, prezeska firmy technologicznej i samotna matka, miała wszystko przynajmniej tak myślał świat. Nagrody w rankingach Forbesa, okładki magazynów, apartament z widokiem na Łazienki. Ale za szklanymi ścianami swojego biura czuła, iż się dusi.
Jej sześcioletni syn, Tomek, zamilkł, gdy ojciec, znany chirurg, zostawił ich dla młodszej kobiety i nowego życia w Berlinie. Tomek już się nie uśmiechał. Ani przy bajkach, ani przy szczeniakach, choćby przed kawałkiem sernika.
Nic go nie cieszyło poza tym dziwnym, zaniedbanym mężczyzną, który karmił gołębie pod jego szkołą.
Alicja zauważyła go pierwszego dnia, gdy spóźniła się po syna. Tomek, zwykle milczący, wskazał na niego i powiedział: Mamo, ten pan mówi do ptaków, jakby byli jego rodziną.
Nie zwróciła na to uwagi aż sama zobaczyła. Bezdomny, może po czterdziestce, z ciepłym spojrzeniem spod warstw brudu, układał okruchy na murku, mówiąc do każdego gołębia jak do przyjaciela. Tomek stał obok, patrząc z takim spokojem, jakiego matka nie widziała u niego od miesięcy.
Od tamtej pory Alicja przychodziła pięć minut wcześniej tylko po to, by to obserwować.
Pewnego wieczoru, po trudnej naradzie zarządu, znalazła się sama przed szkołą. On tam był, choćby w deszczu śpiewał do ptaków, przemoczony, ale uśmiechnięty.
Zawahała się, potem podeszła.
Przepraszam, powiedziała cicho. Podniósł wzrok, jego spojrzenie było przenikliwe mimo brudu. Jestem Alicja. Ten chłopiec Tomek on on cię lubi.
Mężczyzna uśmiechnął się. Wiem. On też rozmawia z ptakami. One rozumieją rzeczy, których ludzie nie pojmują.
Alicja mimowolnie się zaśmiała. Mogę mogę zapytać, jak masz na imię?
Jan, odpowiedział krótko.
Rozmawiali. Dwadzieścia minut. Potem godzinę. Alicja zapomniała o naradzie. O parasolu, z którego kapało jej za kołnierz. Jan nie prosił o pieniądze. Pytał o Tomka, o jej firmę, o to, ile śpi i delikatnie ją wyśmiewał za odpowiedź.
Był miły. Inteligentny. Zraniony. I zupełnie inny niż wszyscy mężczyźni, których znała.
Dni zmieniły się w tydzień.
Alicja przynosiła kawę. Potem zupę. Potem szalik.
Tomek rysował dla Jana, mówiąc: On jest jak prawdziwy anioł, mamo. Tylko smutny.
Ósmego dnia Alicja zadała pytanie, którego nie planowała:
Czego czego byś potrzebował, żeby znów zacząć żyć? Żeby dostać drugą szansę?
Jan odwrócił wzrok. Ktoś musiałby uwierzyć, iż jeszcze coś znaczę. Że nie jestem tylko duchem, którego ludzie unikają.
Potem spojrzał jej prosto w oczy.
I chciałbym, żeby ta osoba była szczera. Nie z litości. Po prostu żeby mnie wybrała.
**Teraz oświadczyny**
I tak Alicja Kowalska, miliarderka, która kiedyś kupowała firmy AI przed śniadaniem, teraz klęczała na Mokotowskiej przemoczona podając pierścionek mężczyźnie, który nie miał nic.
Jan wyglądał na zszokowanego. Nie przez kamery, które już zaczęły migać, ani przez gapiów z uniesionymi brwiami.
Tylko przez nią.
Ożenić się? szepnął. Alicjo, ja nie mam nazwiska. Nie mam konta. Śpię za śmietnikiem. Dlaczego ja?
Przełknęła ślinę. Bo rozśmieszasz mojego syna. Bo sprawiłeś, iż znów coś czuję. Bo jesteś jedynym, który nie chciał ode mnie niczego tylko mnie poznać.
Jan wpatrywał się w pudełko w jej dłoni.
Potem cofnął się o krok.
Tylko najpierr odpowiedz mi na jedno pytanie.
Alicja zesztywniała. Wszystko.
Pochylił się lekko, patrząc jej w oczy.
Czy przez cały czas byś mnie kochała, zapytał, gdybyś odkryła, iż nie jestem tylko bezdomnym ale kimś, kogo przeszłość może zniszczyć wszystko, co zbudowałaś?
Oczy Alicji rozszerzyły się.
O czym mówisz?
Jan wyprostował się. Jego głos stał się niski, ochrypły.
Bo nie zawsze byłem bezdomny. Kiedyś media szeptały moje nazwisko w salach sądowych.
**[Część dalsza Marek i bliźniaki]**
Marek Nowak stał w milczeniu, wpatrując się w zniszczoną, czerwoną zabawkową ciężarówkę w swoich dłoniach. Farba była wytarta, koła się zacinały, a jednak była cenniejsza niż wszystkie luksusy, które posiadał.
Nie, powiedział w końcu, klękając przed bliźniakami. Nie mogę tego wziąć. To wasza jedyna zabawka.
Jeden z chłopców, z łzami w brązowych oczach, szepnął: Ale potrzebujemy pieniędzy na lekarstwa dla mamy. Proszę, panie
Serce Marka się ścisnęło.
Jak się nazywacie? zapytał.
Ja jestem Kuba, powiedział starszy. A to jest Tomek.
A wasza mama?
Ania, odparł Kuba. Jest bardzo chora. Lekarstwa są za drogie.
Marek spojrzał na nich. Mieli zaledwie sześć lat. A jednak stali tam, sprzedając swoją jedyną zabawkę, sami, na zimnie.
Jego głos zmiękł. Zaprowadźcie mnie do niej.
Z początku się wahali, ale coś w jego tonie ich przekonało. Skinęli głowami.
Zaprowadzili go wąskimi uliczkami do zrujnowanej kamienicy. Weszli po połamanych schodach do małego mieszkania, gdzie kobieta leżała na zniszczonej kanapie, blada i nieprzytomna. W pokoju było zimno. Cienki koc przykrywał jej wątłe ciało.
Marek natychmiast wyciągnął telefon i zadzwonił do swojego lekarza.
Wyślijcie karetkę
