Zaufanie w formie kluczy, czyli wspólne sprzątanie z teściową
Zostawiliśmy klucze do naszego mieszkania mojej teściowej, a ona postanowiła zrobić przegląd porządkowy.
Moja teściowa, Bronisława Nowak, to kobieta w pewnym wieku o surowym spojrzeniu i nieugiętym charakterze. Ja i mój mąż nie uważaliśmy jej za despotyczną czy wrogą. Wręcz przeciwnie ich relacje zawsze wydawały się pełne życzliwości, a ze mną była uprzejma, choć zdystansowana. Aż do naszej ostatniej podróży do Egiptu, gdy zostawiliśmy jej klucze tylko po to, by podlewała kwiaty.
Bronisławo powiedziałam przed wyjazdem oto klucze. Sprawdź, czy wszystko w porządku, nakarm złote rybki, podlej pelargonie. I zadzwoń, jeżeli coś będzie nie tak.
Tydzień na plażach w Hurghadzie był cudowny: słońce, relaks, błogi spokój. Po powrocie życie toczyło się zwykłym rytmem: praca, rutyna, wieczory przed telewizorem. Jednak coś było nie tak. Filiżanka stała w innym miejscu, ręcznik złożony inaczej. Myślałam, iż to moja wyobraźnia. Mąż tylko wzruszał ramionami: Przesadzasz.
Aż w pewien piątek wróciłam wcześniej z pracy. Otwierając drzwi, zobaczyłam jej buty w przedpokoju. Jej brązowy płaszcz wisiał na wieszaku. A tam Bronisława, siedząca w kuchni, popijająca herbatę i przeglądająca nasze rachunki za prąd.
Dzień dobry powiedziałam, starając się opanować drżenie w głosie. Co pani tu robi?
Dźgnęła się jak sparzona:
Kinga! Już wróciłaś?
Mam dzwonić przed wejściem do własnego domu? A pani?
Chciałam upewnić się, iż wszystko gra. No i muszę ci coś powiedzieć.
Rozegrała się surrealistyczna scena. Wskazała kurz pod półką, przejrzała lodówkę wzrokiem higienistki i oznajmiła:
Gdzie jest rosół? Gdzie domowe jedzenie? Nie dbacie o mojego syna! Wcześniej był najedzony, zadbany. A teraz? Wraca zmęczony do zimnego domu. Następnym razem chcę widzieć tę lodówkę pełną domowych dań. I ten bałagan Duszno tu!
Zaciśnięte pięści, dławiony gniew. Dodała jeszcze: Wybacz, chcę tylko waszego dobra, włożyła płaszcz i wyszła. Zostałam w przedpokoju, nie okradziona z rzeczy, ale z prywatności.
Dogoniłam ją przy windzie.
Proszę zabrać klucze powiedziałam. Ale koniec z kontrolami. Albo pomoże pani naprawdę, albo wcale.
Udawała, iż nie chce, zawstydzona:
Nie denerwuj się, Kinga. To z miłości.
Następnego dnia, po powrocie, znalazłam garnek gorącej pomidorowej. Obok kartka: Powiedz Darkowi, iż to ty ugotowałaś. Będzie taki szczęśliwy!
Mimowolnie się uśmiechnęłam. Może da się znaleźć wspólny język. Pod warunkiem jasnych granic. Klucze otwierają drzwi, ale nie mogą łamać tych do wzajemnego szacunku. A jeżeli je komuś powierzysz, naucz się je odbierać w porę.
